مینا اکبری که با خبرنگار ایسنا گفت‌وگو می‌کرد، ادامه داد: خوشبختانه مدیران و اعضای شورای سیاستگذاری گروه سینمایی «هنر و تجربه» فیلم را مناسب اکران در سینماهایشان تشخیص دادند و نامه درخواست آقای صانعی‌مقدم برای اکران فیلم به ارشاد ارسال شده و منتظر مجوز اکران هستیم.

این کارگردان در ادامه این گفت‌وگو درباره‌ی بحث سرمایه‌گذاری در سینمای مستند،گفت: متاسفانه بخش سرمایه‌گذاری در فیلم‌های مستند بلاتکلیف است. از نظر اقتصادی جایگاهش مشخص نیست. فیلم مستند همیشه در حاشیه اقتصاد سینما قرار داشته اما فیلمسازان همیشه تلاش کردند تا با روش‌های گوناگون منافذی به سرمایه‌های سینمایی ایجاد کرده و فیلم‌شان را بسازند.

وی ادامه داد: هنوز مردم عادت نکردند فیلم مستند را مستقل ببینند چون جایی نبوده تا این عادت به وجود بیاید. فیلم مستند در یک تقسیم‌بندی ساده آثار مستند از لحاظ ماهیت اقتصادی یا در بخش خصوص تهیه می‌شوند یا بخش دولتی. 

وی ادامه داد: بخش خصوصی به دلیل ریسک‌ بازگشت سرمایه و وضعیت نامناسب نمایش فیلم مستند در ایران کمتر رغبتی به سرمایه‌گذاری در این حوزه را دارد و بیشترین سرمایه تولیدات مستند از طریق کمک‌های بخش دولتی و فاندهای جشنواره‌های خارجی به دست می‌آید. بنابراین تولید فیلم مستند در ایران به میزان چشمگیری وابسته به سیاست‌های فرهنگی دولت و نگاه حمایت‌گرایانه جشنواره‌های خارجی دارد.

مینا اکبری با بیان اینکه ''جشنواره‌هایی مثل فجر و حقیقت به فضایی مناسب برای حضور جدی مستندسازان ایران تبدیل شده و استقبال بسیار خوبی از آثار آنها نیز می‌شود'' افزود: از طرف دیگر هر سال چند فیلم‌ساز برجسته را مطرح می‌کند که توانایی حضور و کار در این حوزه را دارند. اما مشکل آنجاست که بعد از جشنواره کسی برای نمایش و سازماندهی نمایش و اکران این فیلم‌ها، فکر جدی نمی‌کند. بنابراین نه تنها فیلم مستند با این شرایط نمی‌تواند از چرخه مناسب اقتصادی برخوردار باشد بلکه در پیچ‌وخم بوروکراسی و ممیزی در ایران و عدم درک درست از سوی شوراهای صدور پروانه نمایش، دچار مشکلات عدیده‌ای نیز می‌شوند.

این مستندساز درباره جسارت مستند سازی در ایران گفت: قطعا مستندسازان برای ساخت مستندهایی با موضوعات اجتماعی و سیاسی دست‌شان بازتر از فیلمسازان سینمای بدنه و داستانی است، اما بعد از ساخت فیلم چه اتفاقات شگفت‌انگیزی! در انتظارشان هست، هیچ وقت قابل پیش‌بینی نیست.

او ادامه داد: به نظر من اگر مدیران ارشاد به فیلم مستند با رافت بیشتری نگاه کنند و از ممیزی‌های سلیقه‌ای پرهیز کنند و نگاه‌شان به مستند با علم کامل به کانسپت آن کمی متفاوت شود علاوه بر این که به لحاظ مالی مستندسازان ما را از کمک‌های جشنواره‌های خارجی بی‌نیاز می‌کنند بلکه به رشد فیلمسازی در کشور نیز کمک خواهند کرد. تردید نکنید یکی از دلایل مهمی که فیلم‌های سینمایی جریان بدنه هر روز سترون‌تر شوند نتیجه‌ کم‌توجهی و نامهربانی با سینمای مستند است. 

کارگردان «میدان جوانان سابق» درباره این مستند که اولین ساخته بلند اوست، نیز گفت: این فیلم مستند درباره یک عکس است که ما روزنامه‌نگاران روزنامه «جامعه» در سال ۱۳۷۶ یعنی سال اول دولت اصلاحات به پیشنهاد ماشاالله شمس‌الواعظین سردبیر روزنامه برای روجلد شماره نوروز در میدان جوانان انداختیم. در آن عکس من به عنوان یک روزنامه‌نگار تازه‌کار ۲۰ ساله در کنار ۷۱ روزنامه‌نگار حرفه‌ای دیگر ایستاده‌ام. حالا ۲۰ سال از آن عکس گذشته و من هم در آستانه ۴۰ سالگی تصمیم گرفتم برای همیشه روزنامه‌نگاری را کنار بگذارم. متاسفانه از ۷۲ روزنامه‌نگار در آن عکس؛ تنها ۶ نفر مشغول کار روزنامه‌نگاری در ایران هستند. برخی مهاجرت کرده‌اند. برخی اجازه کار ندارند. برخی در زندان به سر می‌برند. چند نفری فوت کرده‌اند. تعدادی شغل خود را تغییر داده‌اند و از سرنوشت برخی اصلا خبر نداریم. به نوعی این فیلم روایت ما روزنامه‌نگارها بین امید و نومیدی‌ست و درباره دورانی است که شکل و شمایل رویایی داشت اما مثل کابوس گذشت. 

مینا اکبری درباره جشنواره سینما حقیقت سپری شده گفت: جشنواره سینما حقیقت هم تنها جشنواره مستند کشور است و به دلیل همین تخصصی بودنش طی سال‌های اخیر بر روند پیشرفت سینمای مستند موثر بوده و بر کیفیت فیلم‌ها و تعداد تولیدات هم تاثیر زیادی گذاشته است. این جشنواره فرصت خوبی بود که فیلم «میدان جوانان سابق» که برای اولین بار در تاریخ مستند ایران به ثبت یک دوره بسیار مهم تاریخی در مطبوعات ایران پرداخته؛ دیده شود و مورد قضاوت تماشاگران قرار بگیرد و از این بابت از همه کسانی که این فرصت را برای این فیلم فراهم کردند تشکر می‌کنم. 

انتهای پیام