به گزارش ایسنا، یونس شکرخواه، روزنامه‌نگار پیشکسوت و استاد علوم ارتباطات که اغلب با نام پدر روزنامه‌نگاری آنلاین ایران از او یاد می‌شود، چندی پیش بازنشسته شد؛ اگرچه بر این باور است که هنوز هم کارش تمام نشده است. شکرخواه مثل بسیاری از استادان روزنامه‌نگاری یکی از مهمترین اهدافش را انتقال تجربیات حرفه‌ای خود به نسل جوان می‌داند؛ نسل جوانی که به تعبیر او برخی از آنها تحریریه‌ها را با اتاق سوسمارها اشتباه گرفته‌اند و فکر می‌کنند می‌توانند با حذف روزنامه‌نگاران پیشکسوت خودشان به جایی برسند.

او نسل روزنامه‌نگاران هم‌دوره خود را نسل حاصل جمع می‌داند؛ همان نسلی که علی‌اکبر قاضی‌زاده از آن با عنوان نسل دایناسورها یاد می‌کند و نام‌های آشنای زیادی را هم در دل خود جای داده است؛ از یونس شکرخواه و حسن نمکدوست و علی‌اکبر قاضی‌زاده گرفته تا حسین قندی، هادی خانکی، فریدون صدیقی، فرید قاسمی و بسیاری دیگر. 

شکرخواه درباره روزنامه‌نگاران هم‌نسل خود می‌گوید که نسل ما نسل حاصل جمع است و قدر هم را می‌دانیم. ما معلم‌هایی هستیم که همکلاسی داریم و نه شاگرد و هر لحظه می‌توانیم از هم بیاموزیم. برای ما انتقال قدرتی در کار نیست. این را بدانید که ما بازنشسته نمی‌شویم. سازمان‌ها اگر نمی‌خواهند، ما خودمان می‌توانیم تجربیاتمان را مدون کنیم؛ چراکه آموخته‌ایم روزنامه‌نگاری ما را می‌کشد، مگر آنکه با آن زندگی کنی!

شکرخواه که امروز معتقد است «روزنامه‌نگاری سم شیرین است که ذره ذره می‌نشیند و آرام آرام می‌برد به یغما»، سال‌ها پیش به پیشنهاد یکی از دوستانش پا به این عرصه گذشت. او که پس از گرفتن مدرک سیکل راهی کشور هند شده بود، بعد از پیروزی انقلاب اسلامی به کشور باز می‌گردد و تحصیلات خود را به شکل جدی تا مقطع دکتری ادامه می‌دهد.

البته در ابتدا حرفه معلمی را انتخاب کرد و اتفاقا با هادی خانیکی نیز همکار بود. سال ۶۰ به پیشنهاد خانیکی مقاله‌هایی را ترجمه و به روزنامه «اطلاعات» می‌فرستد و در واقع از همین زمان پا به حرفه روزنامه‌نگاری و دنیای رسانه می‌گذارد. سال ۶۱ نیز به روزنامه «کیهان» می‌رود و در بخش بین‌الملل این روزنامه مشغول به کار می‌شود و چندی بعد نیز دبیری این سرویس را برعهده می‌گیرد. البته فعالیت‌های روزنامه‌نگارانه او تنها محدود به این حوزه نبود و در بخش‌های دیگری نیز تجربه روزنامه‌نگاری دارد.

در این میان اما آنچه بیش از همه در کارنامه حرفه‌ای شکرخواه در تمام این سال‌های فعالیت روزنامه‌نگاری و دانشگاهی به چشم می‌خورد، تلاش او برای پیوند زدن روزنامه‌نگاری سنتی و آنلاین بوده است. حضور او در کنفرانس‌های بین‌المللی، نوشتن مقالات متعدد، سردبیری سایت «همشهری آنلاین» و نگارش کتاب‌های متعدد از جمله مهمترین فعالیت‌های او در این زمینه بوده است.

او همچنین در دانشکده ارتباطات دانشگاه علامه طباطبایی و در مرکز مطالعات و تحقیقات رسانه‌ها تدریس کرده و در حال حاضر عضو هیات علمی دانشکده مطالعات جهان در دانشگاه تهران است. البته کلاس‌های خود را علاوه بر دانشکده، در فضای مجازی و در وبلاگ آموزشی خود نیز دنبال می‌کند. 

در کارنامه حرفه‌ای این روزنامه‌نگار، دبیری بخش بین‌الملل و عضویت در شورای تیتر کیهان (۱۳۷۷-۱۳۶۱)، عضویت در شورای علمی فصلنامه رسانه، ماهنامه تخصصی صنعت چاپ، فصلنامه پژوهش‌های ارتباطی، عضویت در شورای سردبیری کتاب هفته، سردبیری جام جم آنلاین (۱۳۸۴-۱۳۸۱) و سردبیری همشهری آنلاین (از سال ۱۳۹۸-۱۳۸۵) نیز به چشم می‌خورد.

شکرخواه به سبب کتاب‌هایی که نوشته است، به عنوان یکی از ایده‌پردازان این حوزه و روزنامه‌نگاری تجربی و علمی شناخته می‌شود.

او چندی پیش درباره‌ی دغدغه‌های این روزهای خود به ایسنا گفته بود که کماکان تدریس را دارم و خیلی ترجیح می‌دهم اگر در خانه بنشینم، تجارب و خاطراتم را دوباره بنویسم؛ از محیط‌هایی که در آنجا بزرگ شدم، جاهایی که ترک کردم و محل‌هایی که به آنها پیوستم. تغییر فازی که از کار روزنامه‌نگاری چاپی به آنلاین دادم. دوباره‌ نگاهی به کتاب‌هایم بیندازم و خلاءهایی که داشته‌اند را پر کنم.

شکرخواه همچنین در توصیف فضای رسانه‌ای این روزهای کشور، اظهار کرده است: فضای رسانه ما از جهاتی جالب نیست. تلاش می‌شود اما یک مقدار از سوی مسوولان، مقامات و ... نسبت به رسانه‌ها کج‌فهمی وجود دارد و اینکه هر انتقادی را تهدید قلمداد می‌کنند. از طرف دیگر هم، سرتاسر دنیا به زبان فارسی حرف می‌زنند، هر چه هم می‌خواهند می‌گویند. ما بی‌توجه به حرف‌های آنها مانده‌ایم و انگار که کسی نمی‌شنود. آنها حرف می‌زنند و دست روزنامه‌نگار ما خیلی باز نیست که هم سوژه‌های خودش را تعقیب کند و هم بتواند آن فضای اطراف رسانه‌های ما که به مخاطب ما دسترسی کامل دارد را با وزن خودش نشان دهد.

این استاد روزنامه‌نگاری همچنین توصیه کرده که بهتر است رسانه‌ها گُر نگیرند و از صفت سازی پرهیز کنند و به قلب حقیقت بزنند. الان که روزنامه‌ها از سرعت رسانه‌های آنلاین عقب افتاده‌اند می‌توانند کمی سمت تحلیل و مکاشفه‌گری، تحقیق و پی‌گیری اخبار بروند.

انتهای پیام