به گزارش ایسنا و به نقل از فوربز، تونی ییتس (Tony Yeates) زمین‌شناس، می‌گوید که الگوهای مغناطیسی ایجاد شده بین سال‌های ۱۹۹۵ تا ۲۰۰۰ در زیر حوضه موری (Murray Basin) در نیو ساوت ولز (New South Wales) احتمالا نمایانگر ساختار برخوردی عظیم و مدفون شده است.

اکنون تجزیه و تحلیل جدیدی از داده‌های ژئوفیزیکی که بین سال‌های ۲۰۱۵ و ۲۰۲۰ جمع‌آوری شده بود، وجود ساختاری به قطر ۵۲۰ کیلومتر را تایید می‌کند که زیر ۴۰۰۰ متر رسوب مدفون شده است.

 این وسعت از اندازه‌ی ساختار برخوردی وردفورت (Vredefort) با عرض نزدیک به ۳۰۰ کیلومتر در آفریقای جنوبی که تا به امروز بزرگترین دهانه‌ی برخوردی جهان به شمار می‌رفت نیز بیشتر است.

نویسندگان این مطالعه‌ی جدید بر اساس شکل دهانه می‌گویند که این سازه زیرزمینی که توسط نویسندگان از روی شهر مجاور، دنیلیکوئین (Deniliquin) نامگذاری شده است بقایای یک برخورد باستانی را نشان می‌دهد.

خوانش‌های مغناطیسی از این منطقه یک الگوی متحدالمرکز و متقارن را نشان می‌دهد که احتمالا توسط دماهای بسیار بالایی که در هنگام برخورد ایجاد می‌شود شکل گرفته است.

یک بررسی لرزه‌ای همچنین یک گنبد مرکزی را نشان داد که از ویژگی‌های دهانه‌های برخوردی بزرگ است. بر اساس رسوبات پوشاننده این ساختار، محققان فکر می‌کنند که شهاب سنگی در حدود ۴۴۰ تا ۵۰۰ میلیون سال پیش در نزدیکی خط استوا به زمین برخورد کرده است. برای تایید منشاء شهاب‌سنگ و سن ساختار دنیلیکوئین، دانشمندان باید نمونه‌های سنگی را از درون دهانه بازیابی کنند.

 شواهد زمین‌شناسی، مانند کانی‌هایی که فقط در شرایط سخت برخورد شهاب‌سنگ تشکیل می‌شوند، می‌توانند به طور قطعی فرضیه برخورد را اثبات کنند.

در حال حاضر حدود ۲۰۰ دهانه برخوردی روی زمین شناخته شده است. بیش از نیمی از آن‌ها در اروپا، آمریکای شمالی و استرالیا قرار دارند. سن اکثر ساختارهای برخوردی کمتر از ۲۰۰ میلیون سال است و ساختارهای کوچک‌تر از پنج کیلومتر به شدت در اقلیت هستند.

انتهای پیام