به نقل از ویفروم، رویدادهای شدید مرتبط با تغییرات آب و هوایی جدید نیستند اما فراوانی و سطح تخریب آنها تسریع شده است. در طول تاریخ، ما با روش‌های مختلف موفق به رویارویی با این موارد بوده‌ایم.

 از آنجایی که سیاست‌گذاران به مذاکره و تعهد به شروطی برای کاهش تأثیرات انسانی بر محیط زیست ادامه می‌دهند، ما باید خود را متعهد به حمایت و ایجاد جوامع انعطاف‌پذیری کنیم که آماده مقابله با چالش‌های ناشی از تغییرات آب و هوایی هستند.

هنگامی که اقدامات پیشگیرانه‌ را برای انعطاف‌پذیرتر کردن جوامع خود انجام می‌دهیم، فرصت‌های خود را نه تنها برای کاهش پیامدهای تغییرات آب و هوایی بلکه به‌طور کامل برای جلوگیری از آنها افزایش می‌دهیم.

همه ما سزاوار حق زندگی در محیطی امن و سالم هستیم. سلامت، ایمنی و ثبات میلیون‌ها نفر ممکن است در خطر باشد، چه پایه‌های فیزیکی محل زندگی‌شان، چه دسترسی به آب آشامیدنی یا زیرساخت‌های بادوام که می‌توانند کالاها و خدمات لازم را به منطقه فاجعه وارد و از آن خارج کنند. جوامع به حاشیه رانده شده همیشه بیشترین تأثیر را دارند و بار ناعادلانه‌ای را در تلاش برای بازسازی به دوش می‌کشند.

تغییرات اقلیمی بحراهای زیست محیطی، اقتصادی و بهداشت عمومی را در سطوح خرد و کلان عمیق‌تر و ثبات اقتصادی را در مقیاس جهانی تهدید می‌کند. تخمین زده شده است که در سال ۲۰۲۲  میزان ۸.۷ میلیون نفر به دلیل رویدادهای شدید آب و هوایی آواره شدند که نشان‌دهنده افزایش ۴۵ درصدی نسبت به سال ۲۰۲۱ است و ۲۵۸ میلیون نفر در ۵۸ کشور با ناامنی غذایی مواجه شده‌اند.

تقریباً یک میلیارد نفر از هم اکنون تا سال ۲۰۵۰ به دلیل تغییرات محیطی، درگیری‌ها و ناآرامی‌ها در معرض خطر آواره شدن هستند.

در حالی که چشم‌انداز ممکن است تیره و تار باشد، فرصت‌های متعددی برای تغییر مسیر و ایجاد مسیرهای جدید به ما ارائه می‌شود. انعطاف‌پذیری فعال مستلزم این است که آینده‌نگری داشته باشیم، از تجربیات گذشته درس بگیریم و راه‌های جدیدی ابداع کنیم.

ما باید زمینه‌های گسترش فرصت‌ها و مشارکت در جامعه را فراهم کنیم. سرمایه‌گذاری در مراقبت‌های بهداشتی، زیرساخت‌ها، نوآوری، آموزش شغلی و سایر منابعی که به مردم کمک می‌کنند زندگی سالم‌تر، ایمن‌تر و مشارکت‌کننده‌تر داشته باشند، باید در مرکز تلاش‌های ما قرار گیرند.

انتهای پیام