محمّدجعفر یاحقی امروز، ۵ اردیبهشت ماه، در آیین تقدیر از سلمان ساکت، رئیس پیشین مرکز آثار مفاخر و اسناد دانشگاه فردوسی مشهد که در محل باشگاه مفاخر و پیشکسوتان دانشگاه فردوسی مشهد برگزار شد، اظهار کرد: ساختمان مرکز آثار مفاخر قبل از ایجاد، بانک ملی و یک فروشگاه بود لذا تبدیل این ساختمان به این مرکز کار شایسته و قابل تقدیری است.

وی افزود: مرکز آثار مفاخر پیشانی دانشگاه فردوسی است و در واقع ما دانشگاه فردوسی را در این مرکز مجسم می‌بینیم.

یاحقی در خصوص سابقه آشنایی با سلمان ساکت گفت: من قبل از تولد دکتر ساکت با پدر و خانواده او آشنا بودم و دوران کودکی و نوجوانی‌اش را به خاطر دارم و بیشتر از هر کسی دیگری او را می‌شناسم.

عضو پیوسته شورای فرهنگستان زبان و ادب فارسی عنوان کرد: ساکت فرزند عزیز من است و من به چنین شخصیتی افتخار می‌کنم. ساکت یک پدیده در دانشگاه فردوسی است و باید این پدیده استمرار یابد و این سیره و روش باید تداوم پیدا کند، لذا از مدیریت جدید درخواست می‌کنم از وجود دکتر ساکت و راهنمایی‌های ایشان در مدیریت مرکز بهره ببرند.

یاحقی ادامه داد: امیدوارم که مدیریت جدید از وجود دکتر ساکت نهایت استفاده را ببرد؛ چراکه ایشان می‌توانند هدایت‌کننده باشد.

وی بیان کرد: رسالت ما دانشگاهیان این است که به یکدیگر کمک کنیم و این دانشگاه که میراث مشترک مملکت ماست باید اعتلا یابد و برای اعتلای این نام بلند باید همراهی داشته باشیم.

استاد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه فردوسی ادامه داد: همکاری با مدیریت جدید مرکز آثار مفاخر باعث می‌شود تولید بیشتری از آثار و مفاخر را داشته باشیم و غنای این مرکز را به دنبال خواهد داشت.

آنچه در سلمان ساکت دیدم عشق و کار توامان بود

سعید مرتضوی، استاد پیشکسوت گروه مدیریت دانشگاه فردوسی مشهد در ادامه اظهار کرد: به لحاظ اخلاقی و حس پدرانه که به دکتر ساکت دارم برای ایراد سخن در این جمع حضور یافتم و البته این تکلیفی بود که بر عهده من نهاده شد؛ ضمن اینکه باید بگویم ارتباط نزدیکی با دکتر ساکت نداشتم تا تصویر بهتری را ترسیم کنم اما بر اساس برداشتم آنچه در سلمان ساکت دیدم عشق و کار توأمان بود.

وی ادامه داد: کار باید معنا داشته باشد و به عبارتی به انسان‌ها معنا ببخشد لذا کار معنادار کاری است که در انسان یک حس یگانگی به وجود آورد؛ حس یگانگی یعنی اینکه بگوید ما با هم هستیم، این با هم بودن بعدی از معناداری کار است.

مرتضوی خاطرنشان کرد: دومین بعد معنادار بودن این است که حس برای هم بودن را در ما رقم می‌زند و ما را به سمت خدمت می‌برد و ما خود را خدمت‌گذار می‌دانیم. سومین عنصر در کار معنادار این است که باعث می‌شود انسان تمام قابلیت خود را به کار ‌گیرد. عمر مدیریت کوتاه است اما دکتر ساکت از همه قابلیت‌ها برای این امر استفاده کرد. این یعنی کار سخاوتمندانه که تحسین برانگیز است.

وی تصریح کرد: این معنا داری در کار برای همه افراد فعال در عرصه‌های خدمت انگیزه‌بخش بوده و این سخاوت در کار بسیار خوب است که در دانشگاه باشد؛ چراکه یکی از آفت‌های عالمان حسادت است. کار معنادار انسان را ارتقا می‌دهد اما درباره عشق باید گفت که عشق مسئولیت آفرین و زاییده معرفت، مسئولیت و مراقبت است، عشق معرفت آفرین است.

وی بیان کرد: در ادبیات امروز سلسله مراتبی برای ظرفیت سازمانی جهت توانمندی فراهم شده که دارای ۶ سطر است و شامل احترام به قانون، سختکوشی، تخصص، پیشگامی، خلاقیت و اشتیاق است به عبارتی بالاترین ظرفیت در یک سازمان اشتیاق است.

مرتضوی اظهار کرد: دکتر ساکت یک کارآفرین نهادی است. نهادها هویت‌بخش و انسجام بخش هستند و گسست‌ها را از بین می‌برند و به این مرکز باید به عنوان یک مزیت رقابتی نگاه کنیم؛ البته می‌توان گفت که شخص دکتر ساکت یک مزیت رقابتی است و ویژگی مزیت رقابتی این است که ارزش افزوده ایجاد کرده و چیزی را به سیستم می‌افزاید.

کیفیت مرکز آثار مفاخر و اسناد دانشگاه فردوسی را مدیون خدمات دکتر ساکت هستیم

همچنین علی حائریان اردکانی، پژوهشگر ایرانی و استاد بازنشسته دانشگاه فردوسی مشهد گفت: صحبت درباره دکتر ساکت بسیار سخت است، چراکه ایشان کاری سترک کردند. علت این دشواری سخن گفتن در وصف ایشان این است که دکتر ساکت یک نفر نیست برای اینکه ایشان همزمان در ۲ حرفه کاملآ متفاوت دندانپزشکی و تدریس ادبیات فعالیت داشته و در هر ۲ استاد هستند.

 وی افزود: مرکز مفاخر و موزه دانشگاه فردوسی دارای ۲ رکن ارزشمند در دانشگاه است، این ۲ مرکز در واقع پنجره دانشگاه محسوب می‌شود، از طرفی جمع‌آوری این همه سند و مدرک کاری بس دشوار است. موزه فقط  قرار دادن چند شی در کنار هم نیست؛ اینکه اشیائی جمع کنیم و در یک ویترین بچینیم و انتظار داشته باشیم اثری داشته باشد بلکه باید با یک فرهنگ، نظم و هدف خاصی چیده شود.

استاد بازنشسته دانشگاه فردوسی مشهد ابراز کرد: دانشگاهی با قدمت ۷۰ ساله نیازمند چنین موزه‌ای بوده است، اما اگر دکتر ساکت نبود شاید شکل و شمایل موزه در وضعیت فعلی خود قرار نداشت.

وی در خصوص ویژگی‌های دکتر ساکت اظهار کرد: چند ویژگی بسیار ارزشمند دکتر ساکت ایشان را مناسب ریاست موزه مفاخر دانشگاه فردوسی کرده بود. به عنوان مثال درایت و دقت ایشان مثال زدنی است، همین دقت و درایت بود که این موزه را با چنین کیفیتی ساماندهی کرد؛ از طرفی متانت و بردباری او مثال‌زدنی و برای این مرکز بسیار ضروری است. مهمتر از این‌ موارد پشتکار ایشان در پیگیری اسناد و مدارک بسیار اهمیت دارد، لذا اگر کیفیت کار و پیگیری دکتر ساکت نبود این کار با این ویژگی‌ها انجام نمی‌گرفت.

اردکانی بیان کرد: حاصل تلاش‌های دکتر ساکت و اقدامات ایشان ایجاد چنین موزه‌ای با این کیفیت است و ما چنین مرکزی را مدیون خدمات ۱۰ ساله او هستیم.

انتهای پیام