به گزارش ایسنا، در دنیای امروز، سازمان‌ها برای دستیابی به موفقیت در محیط رقابتی نیازمند کارکنانی باانگیزه، متعهد و دلبسته به کار خود هستند. تعلق شغلی به معنای علاقه و انگیزه فرد نسبت به شغل خود است، در حالی که تعلق سازمانی نشان‌دهنده وابستگی عاطفی و تعهد افراد به سازمانی است که در آن فعالیت می‌کنند. این دو مفهوم به‌ویژه در دانشگاه‌ها و مراکز آموزشی، به دلیل نقش کلیدی این مراکز در تربیت نیروی انسانی، اهمیت مضاعفی دارند. کارکنان و اعضای هیأت علمی که از تعلق بالایی برخوردارند، با اشتیاق بیشتری به مسئولیت‌های خود عمل می‌کنند، خلاق‌تر هستند و عملکرد بهتری از خود نشان می‌دهند. این ویژگی‌ها نه تنها باعث رشد فردی این افراد می‌شود، بلکه بر موفقیت کلی سازمان نیز تأثیرگذار است.

علاوه بر این، تغییرات گسترده در حوزه آموزش عالی طی دهه‌های اخیر باعث شده است که دانشگاه‌ها بیش از پیش به افزایش بهره‌وری نیروی انسانی خود توجه کنند. تعلق شغلی و سازمانی، یکی از راهکارهای مهم برای کاهش ترک شغل و افزایش انگیزه در محیط کاری است. تحقیق درباره این موضوع می‌تواند به مدیران دانشگاهی کمک کند تا راهکارهای موثرتری برای حفظ استعدادها و بهبود شرایط کاری ارائه دهند.

محققان دانشگاه شهید چمران اهواز با هدایت سارا محمدی، دانشیار گروه مدیریت این دانشگاه، به بررسی عواملی پرداخته‌اند که می‌توانند تعلق شغلی و سازمانی اعضای هیأت علمی و کارکنان دانشگاه را تحت تأثیر قرار دهند. این پژوهش که با هدف شناسایی پیش‌آیندهای اصلی تعلق شغلی و سازمانی انجام شده است، به ارائه راهکارهایی برای ارتقای این مفاهیم در محیط‌های دانشگاهی پرداخته است.

این مطالعه با استفاده از روش‌های پرسشنامه‌ای و تحلیل داده‌ها، انجام شد. محققان با انتخاب تصادفی ۳۲۰ نفر از میان کارکنان و اعضای هیأت علمی دانشگاه، اطلاعات مربوط به تعلق شغلی و سازمانی آنان را جمع‌آوری کردند. برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها، از روش ها و نرم‌افزارهای پیشرفته آماری بهره گرفته شد.

یافته‌های این تحقیق نشان دادند که تعلق شغلی اعضای هیأت علمی دانشگاه به‌طور معناداری بیشتر از کارکنان است، در حالی که تعلق سازمانی کارکنان از اعضای هیأت علمی بیشتر است. همچنین، عوامل فردی مانند عزت نفس و رفتارهای نوآورانه، تأثیر چشمگیری بر تعلق شغلی و سازمانی دارند، در حالی که عواملی مانند رقابتی بودن تأثیر چندانی نشان نداده‌اند. در حوزه مدیریتی نیز مشخص شد که حمایت‌های مدیریت و ارتباطات مؤثر، نقش مهمی در افزایش تعلق دارند.

نتایج نشان دادند که عوامل شغلی همچون امنیت شغلی و پاداش‌های مناسب، و عوامل سازمانی مانند فرهنگ سازمانی سالم و عدالت در محیط کاری، می‌توانند به‌طور قابل‌توجهی تعلق شغلی و سازمانی را تقویت کنند. این یافته‌ها تأیید می‌کند که تعلق شغلی و سازمانی نه تنها بر رضایت شغلی، بلکه بر عملکرد و رشد حرفه‌ای کارکنان تأثیر می‌گذارد.

این یافته‌های ارزشمند به دانشگاه‌ها و سازمان‌های مشابه امکان می‌دهند با شناسایی عوامل کلیدی مؤثر، سیاست‌هایی را برای بهبود شرایط کاری و افزایش انگیزه کارکنان اتخاذ کنند. بهبود تعلق شغلی و سازمانی می‌تواند بهره‌وری سازمانی را افزایش داده و به جذب و حفظ استعدادهای برتر کمک کند. همچنین، این امر باعث می‌شود که کارکنان با علاقه و انگیزه بیشتری به انجام وظایف خود بپردازند و حس رضایتمندی بیشتری از محیط کاری خود داشته باشند.

نتایج این تحقیق که در «مجله آموزش عالی ایران» وابسته به انجمن آموزش عالی ایران، منتشر شده اند، می‌توانند به‌عنوان یک منبع ارزشمند برای مدیران، پژوهشگران و دانشگاهیان مورد استفاده قرار گیرند. چراکه توجه به تعلق شغلی و سازمانی در محیط‌های دانشگاهی می‌تواند به بهبود کیفیت آموزش و پژوهش و ارتقای جایگاه دانشگاه‌ها در سطح ملی و بین‌المللی منجر شود.

انتهای پیام