دروازه‌بان یعنی مردی که تنهایی را بلد است. بلد است که در یک زمین 100 متری، تنها کسی باشد که وقتی توپ در یک‌ قدمی‌اش شلیک می‌شود، همه نگاه‌ها به او دوخته شود. بلد است که شکست را با خودش تقسیم کرده و پیروزی را بی‌صدا جشن بگیرد.

دروازه‌بانان، بی‌هیاهو و بی‌نام، اما با تمام وجود پشت تیم ایستاده‌اند و قهرمانان ساکت زمین‌ هستند. آنان که اگر بدرخشند، تیم نجات می‌یابد و اگر بلغزند، تیرِ شکست به قلب تیم‌شان فرو می‌رود.

در روزهای شلوغ فوتبال، وقتی گلزنان ستایش می‌شوند، وقتی هافبک‌ها مغز متفکر میدان لقب می‌گیرند و مدافعان با استواری‌شان تحسین می‌شوند، شاید کمتر کسی به یاد مردی بیفتد که پشت همه تنها و زیر سایه تیرک‌ها ایستاده و همیشه با یک تصمیم تا نجات یا نابودی فاصله دارد.

روز ۱۴ آوریل، به یاد تولد لئو یاشین، اسطوره فراموش‌نشدنی فوتبال شوروی و تنها دروازه‌بان تاریخ که توپ طلای فوتبال جهان را به‌دست آورد، به‌عنوان «روز جهانی دروازه‌بان» نام‌گذاری شده است. روزی برای پاسداشت یکی از خاص‌ترین پست‌های فوتبال که ترکیبی از شجاعت، انعطاف، تمرکز و مسئولیت‌پذیری مطلق است.

دروازه‌بان؛ جایی که اشتباه، مرگ است

هیچ پستی در فوتبال این‌گونه بی‌رحم نیست. اگر یک مهاجم ۱۰ موقعیت را خراب کند و یکی را گل کند، قهرمان می‌شود، اما اگر دروازه‌بان، تنها یک اشتباه کند، آن اشتباه ممکن است تا سال‌ها همراه نامش باشد.

دروازه‌بان، تنها بازیکنی است که اجازه دارد با دست بازی کند، اما بیشتر از هر کسی باید با ذهن و دلش بازی را بخواند. باید توپ را پیش از شلیک، پیش‌بینی کند؛ زاویه را ببندد پیش از این‌که باز شود و در لحظه، تصمیم‌هایی بگیرد که گاهی برای نجات یک فصل، یا حتی یک تاریخ کافی است. تاریخ فوتبال پر است از دروازه‌بان‌هایی که فراتر از قاب خود عمل کردند.

یاشین با آن لباس سیاه، مثل سایه‌ای بر دروازه بود. بوفون، اسطوره‌ای که ثبات را معنا کرد. نویر، با بازی با پایش، تعریف جدیدی از نقش دروازه‌بان خلق کرد. داوید دخیا، ایکر کاسیاس، آلیسون بکر، ادرسون مورائس، آندره تراشتگن و امیلیانو مارتینز و... هرکدام بخش مهمی از داستان دروازه‌بان‌های مدرن‌ هستند، بازیکنانی که نه‌تنها دیوار دفاع‌اند، بلکه بخشی از حمله و جریان بازی‌اند.

در فوتبال ایران هم چهره‌هایی مثل ناصر حجازی، احمدرضا عابدزاده، ابراهیم میرزاپور، سیدمهدی رحمتی و حتی علیرضا بیرانوند هستند که نقش دروازه‌بان را به نمادی از افتخار و غرور تبدیل کرده‌اند.

دروازه‌بانان؛ ناجیان خاموش

روز جهانی دروازه‌بان یادآوری این حقیقت است که گاهی قهرمان کسی است که شادی نمی‌کند، فریاد نمی‌زند و فقط با یک واکنش و یک مهار، تیمی را زنده نگه می‌دارد.

دروازه‌بان، بازی را از عقب می‌بیند، همه را زیر نظر دارد و آخرین کسی‌ است که می‌تواند کاری بکند. او نه فقط یک بازیکن، بلکه در بسیاری از بازی‌ها، مرز میان افتخار و فاجعه است. مردی که باید شجاع باشد، باید ذهنش مثل شطرنج‌باز کار کند و قلبش آماده برای پذیرفتن تمام فشارها باشد.

آخرین نفر، اولین قهرمان

فوتبال فقط با گل زدن زنده نیست؛ گاهی با گل نخوردن نجات پیدا می‌کند و در آخرین لحظه از امید، یک‌ نفر با جان شیرجه می‌زند، با چشم تصمیم می‌گیرد و با دل می‌جنگند و همیشه ایستاده است.

ایسنا در روز جهانی دروازه‌بان به‌ سراغ محمدباقر صادقی، سنگربان اسبق سپاهان و ذوب‌ آهن رفت و با وی گفت‌وگوی ویژه و متفاوتی داشت.

صادقی با تأکید بر نقش کلیدی و اساسی دروازه‌بان در تیم، اظهار می‌کند: همه‌جای دنیا هر تیمی که قهرمان شده، شاید هافبک و مهاجمان شش‌دانگی نداشته، اما در پست دروازه‌بان بهترین ستاره درون قفس‌توری‌اش ایستاده و به‌عنوان یک‌ نفر تعیین‌کننده است. اگر در سایر پست‌ها بازیکنان عملکرد خوبی نداشته باشند، بازیکنان جایگزین جبران می‌کنند، اما تمام تصمیمات و اشتباهات دروازه‌بان اثرگذار است. به‌ یاد ندارم تیمی قهرمانی کسب کرده باشد بدون اینکه از دروازه‌بان خوب بهره نبرد. در همه لیگ‌های دنیا هر تیمی قهرمان شده دروازه‌بان خیلی‌ خوبی داشته است.

وی می‌افزاید: فشار روانی که روی سرمربی و دروازه‌بان یک‌ تیم است روی سایر پست‌ها نیست، چراکه هر اشتباه کاملا مشخص است. در طرف مقابل یک مهاجم اگر فرصتی را به گل تبدیل نکند می‌تواند دوباره جبران کند، اما اشتباه دروازه‌بان غیرقابل جبران است و در همه دنیا دروازه‌بانانی که از نظر روحی‌ و روانی قوی هستند، همیشه به تیم‌شان کمک می‌کنند. دروازه‌بانی همیشه تعداد کلین‌شیت و سیوها نیست؛ برخی‌ مواقع اسم یک دروازه‌بان و بحث روانی درخصوص حضور یک دروازه‌بانِ شاخص و مطرح در یک تیم، به هم‌تیمی‌های وی کمک می‌کند تا روحیه بالاتری بگیرند. به‌عنوان مثال علیرضا بیرانوند مدیریت بازی‌اش خیلی‌ خوب است و در هر تیمی که بوده، موقعیت‌های کمی به حریفان داده و کم‌ترین توپ روی دروازه‌اش می‌آید که شاید خیلی‌ها متوجه‌اش نشوند. نوع دروازه‌بانی، اعتماد به‌ نفس، مدیریت و صحبت کردن خیلی اهمیت دارد و این ویژگی‌های یک دروازه‌بان خوب است.

او می‌گوید: همه دروازه‌بان در حد لیگ‌ برتر ایران خوب کار کرده‌اند و عملکرد پیام نیازمند و سیدحسین حسینی پس از علیرضا بیرانوند در بین بهترین دروازه‌بانان قرار داشته است. دروازه‌بان پرسپولیس هم عملکرد خوبی داشته و پیام نیازمند را هم از نظر دروازه‌بانی کامل می‌دانم و رفیق خودم است. فکر می‌کنم در چند هفته آتی عملکرد گلرهای تراکتور و پرسپولیس می‌تواند قهرمان را از بین این دو تیم مشخص کند، البته علاقه شخصی‌ام این است سپاهان قهرمان شود، اما بعید می‌دانم سپاهان با شرایط مدیریتی فعلی به قهرمانی برسد.

سنگربان اسبق سپاهان و ذوب‌ آهن دروازه‌بانی را پست کاملا تخصصی دانسته و بیان می‌کند: می‌توان با یک تنیسور مقایسه‌اش کرد. تنیسور خیلی‌ خوبی در ایران نداریم که در رنکینگ ۱۰۰ تنیسور برتر جهان باشد، اما در پست‌های تیمی همواره عملکرد بهتری داشته‌ایم و این مسئله به آکادمی و آموزش برمی‌گردد و ما هم مربی آموزش‌دیده و حرفه‌ای دروازه‌بانی نداریم که بتواند دروازه‌بان در سطح جهانی تربیت کند. مربی جهانی نداریم، پس دروازه‌بان جهانی هم تربیت نخواهد شد.

انتهای پیام