به گزارش ایسنا، میدل ایست آی در گزارشی نوشته است: در دل شب، قایق‌های تندروی اسرائیلی، مادلین را محاصره کردند. پهپادها در بالای سرشان ظاهر شدند. ماده سفید عجیبی روی عرشه پاشیده شد. سپس، در آب‌های بین‌المللی، نیروهای مسلح به قایق حمله کردند. یکی پس از دیگری، مسافران - ۱۲ غیرنظامی غیرمسلح، از برزیل تا سوئد را دستگیر کرده و با خود بردند. هیچ سلاحی در کشتی نبود - فقط غذا، دارو و وجدان.

ماموریت مادلین ساده اما عمیق بود: رساندن کمک و همبستگی به مردم گرسنه غزه. در بحبوحه محاصره غزه توسط اسرائیل، قدرت حرف می‌زند، اخلاق خاموش می‌شود و حتی دریای آزاد هم امن نیست.

مادلین صرفاً یک قایق نبود. پیامی بود که بر امواج حک شده بود. این نام به افتخار مادلین کولاب، اولین و تنها ماهیگیر زن غزه، انتخاب شد. او در ۱۳ سالگی جای پدرش را گرفت و به تنهایی وارد دنیایی از محاصره و تهدید شد. او بعدها صاحب یک کسب و کار کوچک شد - دیگران را استخدام می‌کرد، تورهای قایقی را زیر سایبانی بنفش ارائه می‌داد و آینده‌ای را در مکانی می‌ساخت که امید کمیاب بود. او زمانی گفته بود: "من شجاع هستم و نیت خیر دارم." شجاعت او تحت نام او به حرکت درآمد.

کشتی مادلین تاریخی را دنبال کرد که از قبل در خشونت غرق شده بود. در سال ۲۰۱۰، نیروهای اسرائیلی وارد کشتی «ماوی مرمره» شدند و 9 نفر را کشتند. ناوگان‌های دیگر مسدود، بازداشت و تحقیر شدند. با این حال، آنها به حرکت خود ادامه دادند. کسانی که در کشتی مادلین بودند، با حضور خود اعلام کردند که فلسطین دیگر مسئله یک منطقه نیست؛ بلکه به وجدان جهان تبدیل شده است.

در میان مسافران، گرتا تونبرگ، که زمانی محبوب ترقی‌خواهان غربی بود، اکنون به دلیل امتناع از سکوت مورد انتقاد قرار گرفته است. او از عرشه مادلین اعلام کرد: «وقتی دولت‌های همدست ما اقدامی نمی‌کنند، این کار بر عهده ماست... که این کار را انجام دهیم.»

او که به عنوان تهدیدی برای نظام به تصویر کشیده شده است، توسط رسانه‌های جریان اصلی به دلیل حمایت از غزه به عنوان بخشی از «نخبگان خودنما» نام برده می‌شود. حتی سناتور آمریکایی لیندسی گراهام نیز به این گروه زشت انکارکنندگان پیوسته و با تمسخر گفت: «امیدوارم گرتا و دوستانش بتوانند شنا کنند!» - با خوشحالی غرق شدن یک زن جوان و همراهان غیرنظامی‌اش را در آب‌های آزاد تصور می‌کرد.

پاسخ گرتا آرام و مصمم بود: «ما می‌توانیم خیلی خوب شنا کنیم.»

هیچ چیز به اندازه واکنش تل‌آویو به این قایق غیرنظامی کوچک، فروپاشی اخلاقی آن را نشان نمی‌دهد، همراه با لحنی متعصبانه، توهم‌آلود و کاملاً جدا از واقعیت انسانی. یسرائیل کاتس، وزیر جنگ رژیم صهیونیستی، تونبرگ را «مبلغ یهودستیز حماس» نامید و به ارتش دستور داد تا از «هر وسیله‌ای که لازم باشد» برای متوقف کردن مادلین - تهدید نیروی نظامی علیه غیرنظامیان، علیه قایقی که به نام یک زن ماهیگیر نامگذاری شده است - استفاده کند.

در یک ویدیوی عجیب و غریب، کودکان اسرائیلی به تونبرگ هشدار دادند: «ما داریم می‌آییم تا تو را بگیریم!» به جای سوگواری برای کشته‌شدگان یا دعا برای صلح، اسرائیلی‌ها تعقیب یک دختر غیرمسلح با وجدان را جشن می‌گرفتند.

حتی یوری گلر - شعبده‌باز قهار - به این دیوانگی پیوست و ادعا کرد که برای نیروهای اسرائیلی «حفاظت روانی» فرستاده است و به گرتا هشدار داد که قدرت ذهن را دست کم نگیرد!

در هر زمان دیگری، این کار پوچ و بی‌معنی بود. امروز، این یک آسیب‌شناسی است. این صدای یک دموکراسی مطمئن نیست. این یک مستعمره‌نشین در لبه توهم خود است: مسلح، خشمگین و در حال فروپاشی.

اما در میان این سر و صدا، صدایی از شفافیت اخلاقی به گوش می‌رسید. گابور ماته، بازمانده‌ هولوکاست یهودیان و متخصص ترومای مشهور جهان، از لهستان، جایی که به تازگی از بنای یادبود قیام گتوی ورشو بازدید کرده بود، پیامی را برای ناوگان ضبط کرد. او با قاطعیت گفت: «امروز شما نماینده آن مبارزان هستید. امروز شما نماینده آن گروه کوچکی هستید که حاضر است در برابر یکی از قاتل‌ترین ارتش‌های جهان که توسط همه قدرت‌های بزرگ جهان پشتیبانی می‌شود، بایستد.» ماته افزود: «شما تمام بشریت را با خود حمل می‌کنید... تمام انسان‌هایی که قلب‌هایشان باز است، به عدالت اعتقاد دارند، به آزادی اعتقاد دارند و از آنچه شما انجام می‌دهید حمایت می‌کنند و از آن متأثر می‌شوند و سرشار از تحسین هستند.»

قایق نه از طنجه، لاذقیه یا اسکندریه، بلکه از ایتالیا حرکت کرد. سکوتی سنگین از سواحل عربی مدیترانه طنین‌انداز است. مصر از آن سوی آب نظاره‌گر است. مسافران با پخش ویدیو و تبریک عید، عبور قایق را تشویق می‌کنند، اما هیچ‌کس سوار نمی‌شود. به نظر می‌رسد غزه به یک جوان سوئدی (گرتا تونبرگ) نزدیک‌تر از همسایگان خود است.

مصر گذرگاه رفح را مسدود کرده و با سربازان از آن محافظت می‌کند، در حالی که فلسطینی‌ها در حال مرگ از گرسنگی هستند. دور شوید! فلسطین دیگر دغدغه دولت‌ها نیست، به خصوص دولت‌های مستبد. فلسطین آرمان آزادگان، آرمان کسانی است که وجدان دارند - آرمان کسانی که حاضر نیستند در برابر سکوت، دیکتاتوری یا ناامیدی سر تعظیم فرود آورند.

مادلین یک معجزه نیست، بلکه یک الگو است. این زمزمه‌ای است از آنچه که اگر بشریت جرأت اقدام داشت، می‌توانست انجام شود. چه می‌شد اگر این تنها قایق نبود؟ چه می‌شد اگر هزاران نفر از هر بندر مدیترانه‌ای بادبان می‌کشیدند؟ چه می‌شد اگر ماهیگیران، ملوانان، دانشجویان و والدین برمی‌خاستند تا بگویند: نه به نام ما، نه به چشم ما. اگر دریا به دالانی از وجدان تبدیل می‌شد چه؟

دانکرک را به یاد بیاورید. در سال ۱۹۴۰، قایق‌های غیرنظامی از کانال مانش عبور کردند تا سربازان متفقین به دام افتاده را نجات دهند. بدون دستور، بدون اجازه. فقط شجاعت. و تاریخ هنوز به یاد دارد.

اگر غزه دانکرک خودش را داشت چه؟ اگر مردم در همه جا در کنار مردمی که گرسنه، قتل عام و نابود می‌شوند، می‌ایستادند، چه؟ و این را نیز به یاد داشته باشید: یکشنبه پنجاه و هشتمین سالی است که از حمله اسرائیل به کشتی یو اس اس لیبرتی، یک کشتی اطلاعاتی نیروی دریایی ایالات متحده در آب‌های بین‌المللی، می‌گذرد، جت‌های جنگنده و قایق‌های اژدرافکن اسرائیل ۳۴ خدمه را کشتند و ۱۷۱ نفر را زخمی کردند. اگرچه اسرائیل گفت که این یک اشتباه بوده است، برخی هنوز معتقدند که عمدی بوده است.

امروز، همان دریایی که با خون آمریکایی‌ها سرخ شده بود، اکنون مادلین را می‌پذیرد- قایقی حامل غیرنظامیان غیرمسلح که غذا حمل می‌کنند. و دوباره، اسرائیل، که همیشه مورد حمایت ایالات متحده است، تهدید به زور می‌کند. انفعال جهانی به اسرائیل در این جنگ جسارت‌ بخشیده است. قوانین بین‌المللی را زیر پا می‌گذارد، پناهندگان را در چادرها می‌سوزاند، کودکان را گرسنه نگه می‌دارد، بیمارستان‌ها را بمباران می‌کند، مدارس را با خاک یکسان می‌کند، پزشکان را اعدام می‌کند، به کودکانی که نان می‌آورند شلیک می‌کند. و شانه بالا می‌اندازد، مطمئن است که هیچ اتفاقی نخواهد افتاد.

این رژیم بمب‌های آمریکایی، وتوی آمریکا، اروپای همدست، رژیم‌های عرب ساکت و نخبگان فلسطینی تهی‌شده را دارد. اما ما، مردم، ناتوان نیستیم. ما محکوم به تماشاچی بودن نیستیم. ما محکوم به زندگی در جهانی نیستیم که در آن قوی، ضعیف را می‌بلعد در حالی که بقیه از کنارش می‌گذرند. جهت‌گیری اخلاقی آنچه در خطر است تنها بقای یک ملت نیست. جهت‌گیری اخلاقی تمدن است. آیا ما جهانی می‌خواهیم که در آن قانون بی‌معنی باشد، جایی که نسل‌کشی به عنوان دفاع از خود نامگذاری شود، جایی که گرسنگی یک استراتژی نظامی و حقیقت یک مسئولیت باشد؟

مادلین یک آینه است. جهان را آنطور که هست - و جهان را آنطور که می‌توانست باشد - به ما نشان داد. آزادی هدیه‌ای از جانب قدرتمندان نیست. این پروژه‌ای از سوی ناتوانان است. «ما فکر می‌کنیم که در حال آزاد کردن فلسطین هستیم. اما این فلسطین است که ما را آزاد می‌کند.» 

همانطور که ریما حسن، سیاستمدار فرانسوی، سوار بر کشتی مادلین، نوشت: «وقتی ما را دستگیر کنند، من به آنها همانطور نگاه خواهم کرد که العربی بن مهدی به استعمارگران سرزمینش نگاه می‌کرد - آرام، مطمئن از آزادی... ما فکر می‌کنیم که در حال آزاد کردن فلسطین هستیم. اما این فلسطین است که ما را آزاد می‌کند.» حسن ادامه داد: «من همدستی استعمار غربی را متهم می‌کنم. من بزدلی اعراب را متهم می‌کنم. من فساد نخبگان فلسطینی را متهم می‌کنم. و من در کنار مقاومت‌کنندگان، شورشیان، رویاپردازان، بی‌نظم‌ها، کسانی که از بی‌نظمی این جهان امتناع می‌کنند، می‌ایستم.» او در ادامه به نقل از بن مهدی اشاره کرد که زمانی گفته بود: «انقلاب را به خیابان ببرید - مردم آن را برمی‌دارند.» امروز، انقلاب به دریا انداخته شده است. آیا ما از آنها پیروی خواهیم کرد؟

انتهای پیام