حسین مسرّت در گفت‌وگو با ایسنا در همین رابطه اظهار کرد: هفتاد سالگی، اوج پختگی در سطوح دانش، تجربه و دنیادیدگی است، آن هم برای استادی که تاریخ را بارها خوانده و آموخته و تدریس کرده که هر سطرش برای او شعاع خط‌هایی است که از دوردست‌های تاریخ آمده و به بی‌نهایت می رسد.

وی با اشاره به آشنایی خود از تابستان ۱۳۶۵ با امیری به واسطه فعالیت در کتابخانه وزیری یزد، افزود: او آن زمان در حال نگارش پایان‌نامه کارشناسی ارشد خود با عنوان «زندگی‌نامه سید ضیاء الدین طباطبایی یزدی» بود و با آن که دبیر تاریخ دبیرستان‌های یزد بود، همواره چون دانشجویی مشتاق در پی خواندن و دیدن کتاب‌های تازه بود.

مسرت با اشاره به تلاش‌های استاد امیری برای کشف نکته‌های تازه از بزرگان تاریخ ایران و یزد به ویژه فرّخی یزدی، استاد سید محمّد محیط طباطبایی و دکتر غلامحسین یوسفی، او را از دغدغه‌مندان تاریخ کشورمان خواند.

وی این کشاورززاده‌ی علاقمند به تاریخ و فردی خوش بیان و نکته سنج ذکر کرد و افزود: ایشان پرسش‌هایی چالش برانگیزی را از بزرگان تاریخ و فرهنگ یزد می‌پرسید و بر پایه این گزاره‌ی عربی که «الکلامُ یَجُرّ الکلام» (سخن، سخن را می‌کشاند)، گفت‌وگوها، زنده‌تر و پویاتر می‌شد.

نویسنده کتاب چند جلدی «یزد، یادگار تاریخ» با بیان این که برخی آدم‌ها مانند استاد محمّدحسن امیری، شفاهی هستند، سینه و یاد او را آکنده از دانسته‌های تاریخی، اجتماعی و فرهنگی خواند که به آسانی و بدون چشم‌داشتی در دسترس همگان می‌گذاشت و همکاری‌های مداومی در این راستا با مرکز اسناد و کتابخانه ملی در استان یزد داشت.

به گفته مسرت، استاد امیری به غیر از چندین گفتار و گفت‌وگو، هیچ اثر یا کتابی از خود به یادگار نگذاشت ولی نزدیک به ۲۵ سال، بیش از ۸۰ گفت‌وگو را با بزرگان، فرهنگیان  و پیشکسوتان انجام داد.

وی با بیان این که امیری سردبیری یکی از نشریات شهرستانی یزد را نیز برعهده داشت، گفت: او در هفدهم فروردین ۱۳۳۴ در شهر  نوق رفسنجان پای به دنیا نهاد چرا که پدرش از اشکذر یزد به نوق کوچ کرده و به کار کشاورزی مشغول بود. البته تحصیلات ابتدایی را در شهر اشکذر و دیپلم متوسطه را در دبیرستان ایرانشهر یزد گذراند.

این پژوهشگر فرهنگی استان ادامه داد: امیری در سال ۱۳۵۴ همزمان با ورود به دانشسرای راهنمایی کرمان، به استخدام آموزش و پرورش درآمد و یکسال پس از اخذ فوق دیپلم زبان انگلیسی از این دانشسرا در سال ۱۳۵۶ به استخدام رسمی آموزش و پرورش درآمد.

وی با بیان این که امیری در این سال‌ها ‌به تدریس در دبیرستان‌های یزد مانند فرزانگان، تیزهوشان، نمونه ملک ثابت و ایرانشهر مشغول بود، از اخذ کارشناسی تاریخ توسط او در سال ۱۳۶۴ از دانشسرای عالی یزد و سپس کارشناسی ارشد این رشته از دانشگاه آزاد تهران در سال ۱۳۶۷ خبر داد.

مسرت گفت: امیری پس از آن به تدریس در مراکز آموزش عالی یزد مانند دانشگاه آزاد یزد، دانشگاه آزاد میبد، مرکز تربیت معلم شهید پاک‌نژاد(دانشگاه فرهنگیان کنونی)، ‌مدرسۀ عالی شهید مطهری و غیره مشغول شد و هرچند در سال ۱۳۸۴ از آموزش و پرورش یزد بازنشسته شد ولی تا پایان عمر به تدریس در دانشگاه‌ها و مراکز عالی یزد مشغول بود.

وی از شور و شوق او در هنگام تدریس را از ویژگی‌های یاد شده توسط دانش‌آموزان و دانشجویانش ذکر کرد و گفت: کلاس‌هایش جذاب و شنیدنی و گرم بود و با حرارت و اشتیاقی فوق العاده درس می‌داد و شاگردان را با مباحث درس همراه و جذب می‌کرد.

به گفته این نویسنده یزدی، او را استادی با معلومات زیاد و با مطالعه می‌دانستند که فقط به تدریس درس تکلیف شده، نمی‌پرداخت و ده‌ها نکته تاریخی و شنیدنی را که می‌دانست، بازگو می‌کرد.

مسرت با اشاره به ه ابتلای استاد امیری در سال‌های پایانی عمر به بیماری سرطان خاطرنشان کرد: او سرانجام در شامگاه ۲۱ اردیبهشت ۱۴۰۴ راهی دیار باقی گشت و در دیارش اشکذر به خاک سپرده شد.

انتهای پیام