هر ساله در ۱۷ ژوئن (۲۷ خرداد)، مراسم روز جهانی بیابان‌زایی و خشکسالی برگزار می‌شود و این روز، ابتکاری از سوی سازمان ملل‌ متحد برای افزایش آگاهی در مورد مسائل مهم بیابان‌زایی، تخریب زمین و خشکسالی است. این چالش‌های زیست‌محیطی، معیشت میلیون‌ها نفر را تهدید می‌کند و پیامدهای گسترده‌ای برای امنیت غذایی جهانی، تنوع زیستی و ثبات آب‌وهوا دارد.

ما باید امروز و هر روز، برای احیای زمین و بهره‌برداری از فرصت‌های ناشی از آن، سخت‌تر تلاش کنیم. احیای زمین و مدیریت پایدار زمین، تلاش‌هایی مستقلی نیستند، آن‌ها عمیقا با حفاظت از تنوع زیستی، استفاده پایدار و تقسیم عادلانه و منصفانه مزایای ناشی از منابع ژنتیکی در ارتباط هستند.

پرداختن به از دست رفتن تنوع زیستی، تخریب زمین و خشکسالی به‌طور همزمان در چارچوب جهانی تنوع زیستی جهانی «کونمینگ-مونترال» گنجانده شده است که طرح جامع جهان برای متوقف کردن و معکوس کردن روند از دست رفتن تنوع زیستی از طریق ۲۳ هدف عملی است که باید تا سال ۲۰۳۰ محقق شود. حفاظت و احیای زمین برای دستیابی به اهداف چارچوب جهانی تنوع زیستی «کونمینگ-مونترال» ضروری است و موفقیت آن نیازمند رویکردی جامع و فراگیر در سطح دولت و جامعه است.

 طبق گزارش وب سایت سی‌بی‌دی،  اهداف ۲ و ۱۱ این چارچوب به‌طور خاص خواستار احیای زمین‌های تخریب شده برای یکپارچگی و اتصال اکولوژیکی و حفظ و افزایش سهم طبیعت در زندگی مردم، ازجمله سلامت خاک و تنظیم آب هستند. تلاش‌ها برای دستیابی به این اهداف، با توجه به اینکه تغییر دگرگون‌کننده در کشاورزی و سیستم‌های غذایی ضروری است، توسط برنامه اقدام اختصاصی در مورد تنوع زیستی خاک، بیشتر پشتیبانی می‌شود.

طبق گزارش سایت unescobmw، در کنفرانس محیط زیست و توسعه سازمان ملل متحد در سال ۱۹۹۲ که عموما با نام اجلاس زمین «ریو» شناخته می‌شود، بیابان‌زایی به‌عنوان یکی از چالش‌های عمده زیست‌محیطی در کنار تغییرات اقلیمی و از بین رفتن تنوع زیستی شناسایی شد. در پاسخ، کنوانسیون مبارزه با بیابان‌زایی سازمان ملل متحد (UNCCD) در سال ۱۹۹۴ به‌عنوان تنها توافقنامه بین‌المللی الزام‌آور قانونی که محیط زیست و توسعه را به مدیریت پایدار زمین مرتبط می‌کند، تاسیس شد.

بیابان‌زایی و خشکسالی تهدیدهای دور از دسترس نیستند؛ آنها واقعیت‌های کنونی هستند که بیش از ۴۰ درصد از مساحت زمین‌های جهان و بیش از ۳ میلیارد نفر را تحت تاثیر قرار می‌دهند. این پدیده‌ها منجر به از دست رفتن زمین‌های زراعی، کاهش بهره‌وری کشاورزی، ناامنی غذایی، کمبود آب و مهاجرت اجباری خواهند شد. علاوه بر این، تخریب زمین با آزاد کردن کربن ذخیره شده در جو، به تغییرات اقلیمی کمک خواهد کرد.

این روز بر اهمیت شیوه‌های مدیریت پایدار زمین، احیای جنگل‌ها، حفاظت از خاک و استفاده بهینه از آب تاکید می‌کند. این روز همچنین نقش جوامع محلی، به ویژه زنان و مردم بومی، را در تلاش‌های احیای زمین برجسته می‌کند.

مراسم سال میلادی جاری (۲۰۲۵) به میزبانی کلمبیا برگزار می‌شود، کشوری که تعهد قوی خود را به احیای زمین از طریق راه‌حل‌های مبتنی بر طبیعت نشان داده است.  شعار سال ۲۰۲۵، «زمین را احیا کنید، فرصت‌ها را آزاد کنید»، بر پتانسیل عظیم موجود در احیای زمین‌های تخریب‌شده تمرکز دارد. تلاش‌های احیا می‌تواند منجر به افزایش تولید موادغذایی، ایجاد شغل، افزایش تنوع زیستی و بهبود تاب‌آوری در برابر تغییرات اقلیمی شود. کنوانسیون مقابله با بیابان‌زایی سازمان ملل متحد (UNCCD) قصد دارد تا سال ۲۰۳۰، ۱.۵ میلیارد هکتار زمین تخریب‌شده را احیا  که می‌تواند سالانه تا ۱.۴ تریلیون دلار سود اقتصادی ایجاد کند.

با وجود پیشرفت، چالش‌های قابل‌توجهی همچنان باقی مانده است. گزارش اخیر سازمان ملل‌متحد نشان می‌دهد که ۷۷.۶ درصد از مساحت خشکی‌های زمین در سه دهه گذشته به دلیل تغییرات اقلیمی ناشی از فعالیت‌های انسانی خشک‌تر شده که منجر به تاثیرات شدیدی مانند خسارات اقتصادی، افزایش مرگ و میر و مهاجرت‌های اجباری شده است.

طبق گزارش ریلایف وب، زمین سالم زیربنای اقتصادهای پررونق است و بیش از نیمی از تولید ناخالص داخلی جهانی به سرمایه طبیعی وابسته است. چرخه مواد مغذی خاک با ۵۱ درصد، بزرگترین سهم را در ارزش کل خدمات اکوسیستمی ارائه شده در هر سال دارد، با این حال، ما این منبع را با سرعت نگران‌کننده‌ای از بین می‌بریم. تقریبا یک میلیون کیلومتر مربع از زمین‌های سالم و حاصلخیز هر ساله در حال تخریب هستند.

انتهای پیام