در یادداشت علیرضا عبدالله‌نژاد که در اختیار ایسنا قرار داده، آمده است: 

«در میان همه اهدافی که رژیم صهیونیستی در تجاوز اخیر خود دنبال می‌کرد، یک هدف ددمنشانه و وحشیانه او اما معنای آن بسیار فراتر از همه موشک‌ها و محاسبات نظامی بود؛ حمله به رسانه ملی، به صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران. این حمله، فقط شلیک به یک ساختمان نبود؛ شلیک به آگاهی مردم بود. حمله‌ای به روایت رسمی یک ملت، و به حقی که هر جامعه‌ای برای شنیدن و گفتن دارد. 

رژیم صهیونیستی با سابقه‌ای تاریک در خاموش‌کردن صداها، این‌بار در ایران همان مسیر را رفت. اما اشتباه کرد. چون اینجا، مردم بیش از آنکه با تصویر، با شعور سیاسی خود جهان را می‌بینند... 

در قوانین بین‌المللی، حمله به مراکز غیرنظامی رسانه‌ای، ممنوع است.  دشمن می‌دانست که تصویر مقاومت، صدای انسجام، و روایت مردم ایران، درست از همین رسانه‌ها به گوش جهان می‌رسد. این، حمله‌ای نمادین بود به تمام آنچه یک ملت را به هم پیوند می‌دهد.

اما فراتر از این حمله، پاسخ مردم ایران بود که معنا دارد. مردمی که در سخت‌ترین روزها، اختلافات سیاسی را کنار گذاشتند و پای خاکشان ایستادند. کسانی که شاید هزار نقد به این‌وآن داشته باشند، اما وقتی نام ایران در میان باشد، تردید نمی‌کنند. آن‌ها که باور دارند، وطن فقط یک نقشه نیست؛ ریشه است، حافظه است، هویت است.

در چنین بزنگاه‌هایی، دشمن انتظار دارد تَرَک بردارد این بدنه اجتماعی؛ که فاصله بیفتد بین مردم و نظام. اما نتیجه کاملاً برعکس شد. حتی منتقدان و مخالفان هم، در برابر شعف دشمن از حمله به ایران، ساکت نماندند. حمله به صدا و سیما، برای بسیاری از مردم نه فقط حمله به یک نهاد، که بی‌پرده‌ترین حمله به وطن بود.

رژیمی که از قوانین جنگ، حتی ظاهرش را هم رعایت نمی‌کند، و رسانه را با موشک خاموش می‌خواهد، امروز باید بداند که افکار عمومی ایران، در برابرش صف کشیده است. نه به اجبار، نه به شعار، بلکه به حکم عقل، هویت و ریشه... 

ما با هم هستیم؛ هرکه هستیم، هرجا که ایستاده‌ایم. در این روزگار، سکوت در برابر حمله به وطن، خودش نوعی خیانت است. و فریاد دفاع، فقط کار سربازان در میدان نیست؛ کار هر انسانیست که می‌فهمد خاک یعنی چه.» 

انتهای پیام