بهاره، در سکوت و در بی‌ادعایی، ادامه‌دهنده راه پدری بود که جان خود را برای این خاک گذاشت. شهید علی لطفی، جانباز ۲۵ درصد جنگ تحمیلی، که در سال ۱۳۷۶ به یاران شهیدش پیوست، حالا دخترش را نیز در صف شهدا می‌بیند. گویی خونِ پاک، میراثی‌ است که در رگ‌های این خانواده نسل‌به‌نسل می‌جوشد.

او نه رزمنده بود، نه نظامی. لباس خاکی بر تن نداشت، اما دلش با جبهه مقاومت بود و وقتی رژیم صهیونیستی، در کوردلی و وحشت از اقتدار ایران، حملاتی بی‌رحمانه به زیرساخت‌های غیرنظامی کشور کرد، بهاره لطفی، دوشنبه دوم تیر در محل کارش، در زندان اوین، آماج این جنون صهیونیستی قرار گرفت و به آسمان رفت.

او، تنها زن شهید همدانی در جنگ ۱۲ روزه اخیر شد. عنوانی که با افتخار، اما با داغی عمیق بر دل مردم همدان و بر تاریخ نشست.

پیکر بی‌جانش، ابتدا در وزوان، زادگاه نیاکانش در اصفهان، تشییع شد و ۶ تیر پس از اقامه نماز جمعه و با حضور پرشور همدانی‌ها در کنار پدر شهیدش، در گلزار شهدای همدان آرام گرفت؛ شهری که حالا یک ستاره دیگر بر آسمان عزتش می‌درخشد.

بهاره، در سکوتی زنانه، در وقاری مادرانه، بدون اسلحه، اما با ایمان، شهید شد و نامش، چون لاله‌ای در تاریخ وطن، برای همیشه جاودانه خواهد ماند.

او ثابت کرد شهادت، مرز نمی‌شناسد، زن و مرد نمی‌شناسد و لباس نظامی نمی‌خواهد. تنها یک چیز می‌خواهد و آن عشق به میهن، غیرت بر خاک و قلبی است که برای ایران می‌تپد.

انتهای پیام