نسرین محسن حقیقی در گفت‌وگو با ایسنا در خصوص آلودگی صوتی و صداگاه‌های شهری اظهار کرد: آلودگی صوتی و صداگاه های شهری دو رویکرد متفاوت هستند که در امتداد همدیگر هستند، آلودگی‌های صوتی از دو منظر ذهنی و عینی مورد بررسی قرار می‌گیرند، از لحاظ ذهنی، آلودگی صوتی همه اصواتی است که موجب ناخوشایندی و حس بد در انسان می‌شود و از لحاظ عینی آلودگی صوتی طبق استانداردهای بین المللی سنجیده می‌شود که اگر صداهای محیطی در یک فضای شهری بیش از ۵۵ دسی‌بل باشد آلودگی صوتی در آن محیط وجود دارد.

وی گفت: مفهوم کامل‌تر و به روزتری که دنیای امروز طبق آن پیش می‌رود «صداگاه‌های شهری» است، مجموعه صداهایی که توسط فرد یا افراد در یک بستر فضایی شنیده، درک شده و تبدیل به یک تجربه می‌شود، در اینجا ما متوجه این موضوع می‌شویم که صرفاً ناخوشایندی و حد آستانه‌های عددی مطرح نیست بلکه تمام معیارهای صوتی باید مورد توجه قرار بگیرد. تفاوت اصلی آلودگی صوتی و صداگاه‌های شهری همین موضوع است.

وی ادامه داد: مجموعه صداهایی که ما در دنیای اطرافمان می‌شنویم به سه دسته صدا های طبیعی(موج دریا، باد، آتشفشان و ...)، صداهای زنده انسانی(تعاملات انسانی، ماشین آلات و ...)، صداهای زنده جانوری(پرندگان، حیوانات و ...) تقسیم می‌شود که خود دسته انسانی، به دو بخش تعاملات انسانی(گفت‌وگو و ...) و ماشین آلات(کارخانه ها، اتومبیل و ...) نیز تقسیم می‌شود.

صداگاه‌های شهری در تبریز

حقیقی تصریح کرد: در شهر تبریز بیشترین بخش آلودگی صوتی محیطی ناشی از ترافیک شهری و جاده‌ای است که در دسته صداهای زنده انسانی و  صداهای ماشین آلات قرار می‌گیرد، این دلیل برآمده از حجم زیاد خودروها، فرم نامتناسب خیابان‌ها و چیزهایی که  اگر در خود آنها متمرکز شویم به صداهای غیر استاندارد موتور ماشین‌ها، بوق‌ها و هشدارها و لاستیک خودروها می‌رسیم، این موارد منجر به افزایش آلودگی صوتی می‌شود.

وی ادامه داد: برای نمونه طبق برداشت های تخصصی بنده در سال ۱۴۰۱ در محدوده خیابان امام از میدان ساعت منتهی به باغ فجر میانگین صدا از ۶۵ دسی‌بل بیشتر و از منظر ذهنی، ساکنین آن منطقه حس ناخوشایندی را نسبت آلودگی صوتی داشته اند، ارزیابی در خصوص میزان آمار های دقیق در خصوص خیابان های شهر تبریز نیازمند یک پایش مستمر و اصولی توسط متخصصین و با کمک نهاد ها اجرایی است تا بتوان اقدامات متناسب با مشخصات آلودگی صوتی و صداگاه های شهری را اتخاذ کرده در سطح شهر تبریز اجرا کرد. 

وی در خصوص اقداماتی که مدیران شهری برای کاهش آلودگی صوتی در شهر انجام داده اند گفت: تا به امروز مدیران اجرایی و ارگان های مسئول اقدامات خاصی را برای ارزیابی، پایش و مدیریت این مسئله اتخاذ نکرده اند، فقط در سرفصل ها و اولویت‌های پژوهشی در شورای شهر تبریز این موضوع مصوب شده بود که هنوز اقدامات چشمگیری برای آن انجام نگرفته است.

تجربیات بین المللی و راهکارهای مؤثر

حقیقی با ارائه پیشنهاداتی برای تقویت منظرهای صوتی در کلانشهر تبریز اظهار کرد: در ابتدای امر به نظر بنده باید برنامه‌ریزی ای برای یک پایش مستقیم و ارزیابی تخصصی وضع کنونی صورت بگیرد تا ما با شرایط و کیفیت فضای شنیداری خودمان آشنا شویم، در گام دوم بر طبق آن ارزیابی‌های به دست آمده، باید سندی جامع و چندلایه مرتبط با لایه‌های مختلف شهری از جمله، کاربری‌ها، کالبد، ترافیک، تردد، فضاهای سبز و زیست محیطی تدوین شود و در دسترس متخصصان قرار بگیرد.

این استادیار دانشکده شهرسازی، راهکارهای کلی ارائه کرد که به سه بخش، کنترل در منبع، راهکار های محیطی و تغییر در محل شنیدن تقسیم می‌شوند، کنترل در منبع؛ یعنی منابع صوتی خودمان را از همان ابتدا استاندارد و کم صداتر تولید کنیم(موتور ماشین)، در کشور های تولید کننده ماشین مثل چین ضوابطی در طراحی ماشین وجود دارد که طبق آن صدای تولیدی توسط ماشین نباید بیش از حد مقرر باشد. راهکار های محیطی؛ مداخلاتی در محیط شهری است که می‌تواند صداهای تولید شده توسط منبع را قبل از اینکه به شنونده برسد کمتر کند.

وی ادامه داد: استفاده از مصالح مناسب، طراحی المان‌های شهری با مصالحی که عایق صدا هستند و مصالحی که صدا را تا حدی جذب می‌کنند، تغییر در فرم‌هایی که در محیط شهری به کار رفته اند، شکست صداها، افزایش تنوع منابع صوتی و خوشایند در محیط شهری از جمله راهکارهای رفع آلودگی صوتی هستند همچنین به عنوان مثال می‌توانیم با استفاده از فواره های آبی، حضور پرندگان و ... صداهای ناخوشایند را پوشش دهیم و باعث ایجاد حس خوشایند برای شهروندان شویم.

نقش شهروندان در کنترل و کاهش آلودگی صوتی

عضو هیئت علمی دانشکده شهرسازی دانشگاه هنر اسلامی تبریز درباره نقش شهروندان در کنترل آلودگی صوتی، تشریح کرد: پرهیز از بوق زدن‌های غیر ضروری، کاهش تولید صداهای ناهنجار توسط حرکات نمایشی اتومبیل‌ها و تقویت فرهنگ ترافیک، حذف تک سرنشینی و استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی، افزایش بافت طبیعی و مراقبت از درختان و استفاده از مصالحی که بازتاب دهنده صوت در نمای بناهای شهری نباشند، از جمله اقداماتی است که شهروندان می‌توانند برای کاهش آلودگی صوتی در محیط شهری انجام دهند.

انتهای پیام