حجت‌الاسلام والمسلمین جواد قلی‌یان امیری در گفت‌وگو با ایسنا اظهار کرد: بر اساس منابع معتبر تاریخی از جمله ارشاد شیخ مفید و کتاب طاووس بنی‌هاشم، حضرت عباس(ع) به‌عنوان پرچمدار سپاه امام حسین(ع) و پاسدار خیمه‌گاه حسینی نقش محوری و راهبردی در واقعه کربلا ایفا کردند. آن حضرت از ابتدای حرکت کاروان حسینی از مدینه تا شب و روز عاشورا مسئولیت‌هایی مهم و تأثیرگذار برعهده داشتند.
وی ادامه داد: در شب عاشورا حضرت عباس(ع) با نظارت و سامان‌دهی امور دفاعی خیمه‌ها و حراست از حریم اهل بیت(ع) آرامش و امنیت روحی برای یاران امام فراهم ساختند. در روایات آمده که ایشان با جمعی از یاران، اطراف اردوگاه را گشت‌زنی می‌کردند تا از هرگونه حمله احتمالی دشمن جلوگیری کنند. همچنین تلاش‌های مکرر حضرت برای تأمین آب جهت کودکان و اهل‌بیت امام حسین(ع)، بخشی از فداکاری‌های بی‌نظیر ایشان است که اوج آن در لحظه شهادت متجلی شد، آنگاه که در راه آوردن آب به خیمه‌ها به میدان رفتند و جان خود را فدا کردند.
این مدرس حوزه و دانشگاه بیان کرد: حضرت عباس تنها یک سردار نظامی نبود بلکه نماد وفاداری، بصیرت، ایمان و عبودیت در مکتب عاشورا بود. علمدار بودن ایشان به معنای مسئولیت‌پذیری، اعتماد مطلق امام حسین(ع) به ایشان و مدیریت درون‌سپاهی است.
وی گفت: در قیاس با پهلوانان اسطوره‌ای شاهنامه، حضرت عباس(ع) نیز در میدان عاشورا حماسه‌ای بزرگ آفریدند؛ اما تفاوت ایشان با قهرمانان ملی در این است که پهلوانی حضرت عباس(ع) نه برای افتخار شخصی بلکه در راه حمایت از حجت خدا و در مسیر الهی بود. از همین‌رو در فرهنگ شیعی از دوره صفویه به بعد، زورخانه‌ها و تعزیه‌ها حضرت عباس(ع) را به‌عنوان نماد پهلوانی مومنانه و پرهیزکارانه معرفی کرده‌اند. ایشان تجلی «قدرت با معنا» است؛ قدرتی که در خدمت حق قرار گرفته و به همین دلیل ماندگار شده است.
دکترای فقه و مبانی حقوق اسلامی با اشاره به اینکه در منابع روایی حضرت عباس(ع) به عنوان «عبد صالح» معرفی شده‌اند، بیان کرد: در زیارت ناحیه مقدسه که از امام زمان(عج) نقل شده، آمده است «السلام علیک أیها العبد الصالح، المطیع لله و لرسوله و لأمیرالمؤمنین و الحسن و الحسین علیهم‌السلام». این تعبیر نشان می‌دهد که شخصیت حضرت عباس(ع) نه فقط در رابطه خانوادگی با امام حسین(ع)، بلکه در مرتبه بندگی خالص و وفاداری مطلق به ولی خدا معنا پیدا می‌کند. واژه «عبد صالح» در فرهنگ قرآنی از جایگاهی والا برخوردار است و قرآن وعده داده است که «زمین را بندگان صالح به ارث خواهند برد».
وی تصریح کرد: اما لقب دیگر حضرت عباس(ع)، یعنی «باب‌الحوائج»، ریشه در سنت توسل و کراماتی دارد که قرن‌هاست مردم از ایشان نقل کرده‌اند. در کتاب‌هایی نظیر معجزات و کرامات نوشته مرحوم آیت‌الله میرزا هادی خراسانی، داستان‌های متعددی از شفا یافتگان و حاجت‌روایان به برکت توسل به قمر بنی‌هاشم آمده است.
این مدرس حوزه و دانشگاه بیان کرد: در یکی از نقل‌های معتبر، آیت‌الله میرزا هادی خراسانی از عالم بزرگی به نام حاج میرزا حسین خلیلی تهرانی داستانی نقل می‌کند: «پسری جوان از خانواده‌ای تاجر در کربلا به بیماری سختی دچار می‌شود تا جایی که اطرافیان او را در حال احتضار می‌یابند. مادر علویه‌اش به حرم حضرت عباس(ع) می‌رود و با گریه و توسل در حرم می‌ماند. در همان شب یکی از علما خوابی می‌بیند که در آن حضرت عباس(ع) با حالتی خونین وارد حرم سیدالشهدا می‌شود و از پیامبر اسلام درخواست شفاعت برای آن پسر می‌کند و می‌فرماید: اگر دعایم مستجاب نمی‌شود، عنوان باب‌الحوائج را از من بگیرید».
حضرت عباس(ع) در عالم پس از شهادت نیز تکیه‌گاه مردم هستند
قلی‌یان امیری ادامه داد: این جمله پیامبر (ص) را سخت منقلب می‌کند و پس از دعا و شفاعت فرشته‌ای نازل می‌شود و بشارت می‌دهد که خداوند شفا را به حرمت حضرت عباس(ع) عنایت کرده و لقب باب‌الحوائج برای همیشه برای او باقی خواهد ماند. صبح روز بعد جوان شفایافته در سلامت کامل دیده می‌شود. این ماجرا و ده‌ها داستان دیگر موجب شد که لقب باب‌الحوائج برای همیشه با نام حضرت عباس(ع) گره بخورد؛ لقبی که نشان می‌دهد ایشان نه‌تنها در زمان حیات بلکه در عالم پس از شهادت نیز تکیه‌گاه و پناه مردم بوده‌اند.
وی تاکید کرد: حضرت عباس(ع) شخصیتی است که باید از نگاه احساسی و عقلانی به ایشان نگریست. نه فقط به عنوان قهرمان کربلا، بلکه به‌مثابه الگوی بصیرت، ایمان، عبودیت، ایثار و ولایت‌پذیری. اگر ما نیز اصول زندگی اهل‌بیت(ع) را در رفتار و سلوک خود پیاده کنیم، می‌توانیم به مراتب بالای انسانی دست یابیم؛ چراکه این مسیر ممکن و دست‌یافتنی است.
انتهای پیام
نظرات