با فرا رسیدن ماه محرم، قلب رامیان، شهری در دامنه‌ی کوه‌های پوشیده از جنگل استان گلستان، تپشی دیگر می‌گیرد. این آیین سنتی که به‌ویژه در شب و روز عاشورا برگزار می‌شود، یکی از کهن‌ترین و منحصربه‌فردترین شیوه‌های عزاداری در منطقه است و هر سال با شکوهی چشم‌گیر اجرا می‌شود.
در آیین کمر به کمر، عزاداران در میدان یا خیابان اصلی گرد هم می‌آیند. آنان به صورت دایره‌وار و متراکم، شانه‌به‌شانه و پشت‌به‌پشت در کنار هم قرار می‌گیرند؛ به‌گونه‌ای که هیچ فاصله‌ای میان افراد نباشد. هر عزادار زنجیری در دست دارد و حرکات دست و بدن او با نفرات کناری کاملاً هماهنگ است. از همین رو، نام «کمر به کمر» برگرفته از این نزدیکی فیزیکی و نماد وحدت جمعی در زنجیرزنی است.
با شروع نوحه‌خوانی، طنین طبل‌ها و سنج‌ها در فضا می‌پیچد. نغمه‌ها اغلب حماسی و سوزناک‌اند، سروده‌هایی در رثای سیدالشهدا و یاران وفادارش. عزاداران در حلقه‌های متحدالشکل، با ریتمی منظم، زنجیرها را بر پشت می‌کوبند و هم‌زمان سر و سینه را به نشانه‌ی ماتم و وفاداری خم می‌کنند. این هماهنگی شگفت‌انگیز چنان است که گویی صدها نفر با یک روح و یک صدا در حرکت‌اند.
در میانه آیین، گاه پیشکسوتان یا پیرغلامان وارد حلقه می‌شوند و با حرکت آهسته، گروه را هدایت یا تشویق می‌کنند. این افراد اغلب نقش کلیدی در حفظ اصالت و انتقال سنت‌ها دارند. حضور نسل‌های مختلف، از کودک تا کهنسال در دل این مراسم پیوندی عمیق میان گذشته و حال را به نمایش می‌گذارد.
در پایان مراسم، سفره‌های نذری گسترده می‌شود. نان محلی، آش، شله‌زرد و چای داغ، به عزاداران و مهمانان داده می‌شود. این بخش از آیین، نه‌تنها ادامه‌ی سنت مهمان‌نوازی مردم رامیان است، بلکه جنبه‌ای از برکت و پیوند اجتماعی مراسم نیز محسوب می‌شود.
آیین کمر به کمر تنها یک عزاداری نیست؛ یک زبان بی‌کلام از دلدادگی است، رسانه‌ای زنده برای انتقال فرهنگ عاشورایی، و سندی زنده از همبستگی مردمی که در سوگ حسین، مرزهای زمان و مکان را درمی‌نوردند.
انتهای پیام
نظرات