به گزارش ایسنا، «عمر عبدالمنان» متخصص مغز و اعصاب کودکان انگلیس در مقاله‌ای برای میدل ایست آی نوشت: «من یک پزشک مصری-انگلیسی هستم. برای بیش از یک دهه به غزه رفت و آمد داشتم و در کنار پزشکان محلی کار کردم و شاهد تاثیرات اولیه محاصره این باریکه توسط رژیم صهیونیستی و بمباران‌ها بر بهداشت کودکان بودم.

می‌دانم دیدن مرگ قابل پیشگیری کودکان چه معنایی دارد. اما در طول زندگی‌ام هرگز شاهد این سطح از ظلم حساب‌شده و چنین همدستی از سوی کسانی که ادعا می‌کنند به قوانین بین‌المللی و حقوق کودکان اهمیت می‌دهند، نبوده‌ام.

در مدت چند روز گذشته، چهره کودکان قحطی زده غزه‌ای در مجلات و روزنامه‌های انگلیسی منتشر شد؛ نوزدانی با چشمانی گود افتاده، کودکانی که از فرط ضعف توانایی گریه ندارند، نوزادانی که بر روی دستان مادرانشان می‌میرند. مثل این است که رسانه‌های انگلیسی تازه کشف کرده‌اند که کودکان دارند در غزه از قطحی می‌میرند.

اما برای آن دسته از ما که با کودکان کار می‌کنیم، کسانی که روزانه با پزشکان داخل غزه صحبت کرده‌ایم، کسانی که در ۹ ماه گذشته به دولت‌ها و نهادها التماس کرده‌ایم که اقدامی انجام دهند، این وحشت چیز جدیدی نیست.

این نتیجه اجتناب‌ناپذیر یک کارزار عمدی برای غیرانسانی‌سازی است که توسط رسانه‌های جریان اصلی انگلیس تایید، توسط دولت لندن محافظت و توسط رژیم صهیونیستی آپارتاید با مصونیت کامل اجرا می‌شود.

تبانی رسانه‌ای

تصاویری که اکنون مردم را شوکه کرده، یکباره و در خلاء ایجاد نشده است. آنها فصل‌هایی داستانی است که نهادهای انگلیسی در نوشتن آن از ابتدا کمک کرده است.

به مدت ۲۰ ماه و به ویژه از اکتبر ۲۰۲۳ روزنامه‌ها، رسانه‌ها و سیاستمداران انگلیسی تقریبا کلمه به کلمه نکات مورد بحث اسرائیل را تکرار کرده‌اند؛ سپر انسانی، زیرساخت‌های تروریستی، قحطی وجود ندارد، حماس مواد غذایی را پنهان می‌کند، اسرائیل تمام تلاش خود را می‌کند!

هر بهانه‌ای برای توجیه مجازات دسته‌جمعی دو میلیون نفر که نیمی از آنها کودک هستند، ارائه شده است.

این روایت‌ها بی‌ضرر نبودند. آنها ساختاری از ناباوری ایجاد کرده‌اند که اجازه داد نسل‌کشی در مقابل چشمان ما رخ دهد. آنها به جنایات جنگی اسرائیل پوشش دادند.

آنها روایت‌ها و شهادت‌های پزشکان فلسطینی، مقام‌های سازمان ملل، کارشناسان حقوق بشر و غیرنظامیان غزه را تضعیف کرده‌اند. آنها رضایت عمومی را برای پاکسازی قومی جعل کردند.

اکنون که کودکان از گرسنگی در مقابل دوربین‌های رسانه‌ای می‌میرند، همان رسانه‌ها شروع کردند تا این وضعیت را پیگیری کنند.

جریان افکار عمومی تغییر کرده است. دیوان بین‌المللی دادگستری حکم داده است که اسرائیل به طور موجهی مرتکب نسل‌کشی شده است.

سازمان بهداشت جهانی هشدار گرسنگی فاجعه‌آمیز صادر کرده است. یونیسف می‌گویند غزه خطرناکترین مکان برای یک کودک است.

در این میان نهادهای انگلیسی در مواجهه با شواهدی بی‌بدیل، در بازنویسی نقش خود تقلا می‌کنند.

اما نباید به آنها اجازه بدهیم.

نژادپرستی نهادها

ما باید به یاد بیاوریم که چطور سردبیران انگلیسی به صحبت‌های مقام‌های اسرائیلی پرداختند درحالیکه پزشکان فلسطینی را نادیده گرفتند. چطور رسانه‌هایی مانند تایمز و تلگراف داستان‌هایی بی‌پایه و اساس درباره تونل‌های زیر بیمارستان‌ها منتشر و بخش‌های کودکان را به عنوان مراکز فرماندهی تروریست‌ها بدنام کردند؛ چگونه برخی از ستون‌نویس‌ها این سوال را مطرح کردند که آیا فلسطینی‌ها واقعا کمبود غذا دارند یا اینکه رنج آنها صحنه‌سازی می‌شود.

باید به یاد بیاوریم درحالیکه سیستم بهداشت غزه زیر بمباران بی‌امان رژیم صهیونیستی فرو پاشید، رسانه‌های ما همچنان ساکت ماندند چون از بازگو کردن قحطی علیه کودکان می‌ترسیدند.

ما این را نژادپرستی می‌گوییم.

هرگز نباید برای متقاعد کردن روزنامه‌نگاران انگلیسی مبنی بر انسان بودن فلسطینی‌ها، به استخوان‌های قابل مشاهده و شکم‌های بادکرده نیاز می‌شد.

گرسنگی کودکان غزه اکنون به این دلیل غم‌انگیزتر نیست که برای عکاسی جذاب است؛ بلکه به این دلیل غم‌انگیز است که همیشه قابل اجتناب بوده و همیشه فقط به خاطر هویت آن کودکان توجیه می‌شد.

اگر اینها کودکان اسرائیلی بودند، باز هم این اتفاق می‌افتاد؟ کودکان اوکراینی چطور؟ انگلیسی یا دیگر کودکان. نه این اتفاقات نمی‌افتاد. اما با جان فلسطینی‌ها و به ویژه کودکان فلسطینی، به عنوان موجوداتی یکبار مصرف رفتار شده است یا آنها نامرئی یا اهریمنی جلوه داده شده‌اند.

برای چندین ماه، مقام‌های اسرائیلی واضح می‌گفتند که می‌خواهند غزه را از غذا، سوخت، آب و دارو محروم کنند. یوآو گالانت، وزیر جنگ سابق گفته بود که آنها با "حیوانات انسانی" می‌جنگند. برخی سیاستمداران ارشد این را "نکبت دوم" می‌نامیدند.

با همه اینها، رسانه‌های انگلیسی هنوز هم ترجیح می‌دهند که چیزی نشنوند.

ما همکارانی در غزه داریم که در مارس ۲۰۲۵ به من گفتند دیگر چیزی برای خوردن ندارند. آنها بدون بیهوشی عمل جراحی انجام می‌دادند، به فرزندانشان علف پخته می‌دادند و شاهد مرگ نوزادان از کم‌آبی و لاغری مفرط بودند.

ما اینها را به خبرنگاران، آژانس‌های بین‌المللی و نهادهای متخصص در انگلیس ارجاع دادیم.

اما اغلب آنها "تعادل" می‌خواستند. آنها می‌خواستند منتظر "تایید مستقل" بمانند. آنها از یک سخنگوی ارتش اسرائیل نقل قول می‌کردند، اما از یک متخصص اطفال فلسطینی که به تازگی شاهد مرگ سه نوزاد بوده، نقل قولی نمی‌آوردند.

این همان نژادپرستی به شکل بنیادین است؛ مطالبه شواهد غیرممکن از استعمارزده، در حالی که هر کلمه استعمارگر را به عنوان حقیقت تلقی می‌کنند.

لحظه تسویه حساب

تصاویری که اکنون رسانه‌های ما را پر کرده‌اند، نقطه عطف نیستند؛ بلکه یک تسویه حساب هستند.

چون فقط اسرائیل نیست که کودکان را گرسنگی می‌دهد بلکه دولت لندن هم هست که به اسرائیل سلاح می‌دهد، میزبان مجرمان جنگی است و جلوی درخواست‌ها برای آتش بس را گرفته است.

هر ویراستاری نقش تندنویس را برای اشغالگری اسرائیل بازی کرد. اینها تک تک موسسات پزشکی هستند که در زمان بمباران بیمارستان‌های غزه بی‌طرف ماندند. اینها تک تک رهبران انگلیسی هستند که این دروغ را تکرار می‌کنند که این جنگی بین افراد برابر است.

قطحی در غزه یک مشکل در سیستم نیست؛ این سیستمی است که برخی از زندگی‌ها را شایسته سوگواری و برخی دیگر را شایسته محو شدن می‌داند، سیستمی که باید از هم پاشیده شود، نه اینکه از نو ساخته شود.

به جهانیان نشان دهید که چه کارهایی انجام شده است. اما از افراد و ساختارهایی که این امر را ممکن ساخته‌اند، روی برنگردانید. از آنها بخواهید که پاسخگو باشند؛ نه فقط از اسرائیل، بلکه از هر نهاد انگلیسی که این وحشت را ممکن ساخته است.»

انتهای پیام