اهدای عضو، یکی از والاترین جلوههای ایثار و نوعدوستی است که میتواند به بیماران نیازمند، امیدی دوباره برای ادامه حیات ببخشد. فرهنگسازی در این زمینه نه تنها جان هزاران بیمار را نجات میدهد، بلکه روح همبستگی و انسانیت را در جامعه تقویت میکند.
با وجود پیشرفتهای پزشکی، هنوز هم سالانه تعداد زیادی از بیماران در صف انتظار پیوند عضو جان خود را از دست میدهند. این در حالی است که با تصمیم آگاهانه و ایثارگرانه هر فرد، میتوان مسیر زندگی را برای چند بیمار تغییر داد و آنان را از رنج و درد طولانیمدت رهایی بخشید.
اهمیت اهدای عضو، تنها در نجات جان بیماران خلاصه نمیشود؛ این اقدام میتواند آرامش و معنایی عمیق به خانواده اهداکننده ببخشد، چرا که میدانند یاد و اثر عزیزشان در کالبد دیگران ادامه مییابد. در بسیاری از موارد، همین آگاهی به خانوادهها کمک میکند تا با اندوه فقدان بهتر کنار بیایند.
از سوی دیگر، گسترش فرهنگ اهدای عضو، شاخصی مهم برای سنجش میزان همبستگی اجتماعی است. هرچه تعداد بیشتری از مردم به این کار ارزشمند بپیوندند، جامعهای انسانیتر و همدلتر شکل میگیرد؛ جامعهای که در آن مرزهای فردیت کمرنگ و ارزشهای جمعی پررنگ میشود.
در همین راستا بار دیگر زنجان شاهد نمونهای درخشان از این فرهنگ والای انسانی بود. مرحوم مرتضی آشوری که به دلیل بیماری در بیمارستان آیتالله موسوی زنجان بستری بود، با رضایت خانواده ایثارگرش، اعضای حیاتی وی شامل قلب، کبد و کلیهها را به بیماران نیازمند اهدا کرد.
شهریار اماموردی، مسئول شبکه فراهمآوری پیوند اعضای دانشگاه علوم پزشکی زنجان، ضمن اعلام این خبر به خبرنگار ایسنا میگوید: این اقدام ارزشمند، نه تنها جان چهار تن از هموطنانمان را نجات داد، بلکه بار دیگر فرهنگ والای ایثار و همدلی را در میان مردم زنجان به نمایش گذاشت.
وی همچنین از عموم مردم استان دعوت میکند برای دریافت کارت اهدای عضو، کد ملی خود را به سرشماره ۳۴۳۲ پیامک کرده یا از طریق سامانه اینترنتی ehdacenter.ir اقدام کنند.
ماجرای خانواده مرحوم آشوری، گواهی روشن است بر اینکه پایان زندگی یک انسان میتواند آغاز دوباره زندگی برای چندین نفر دیگر باشد؛ پیامی که باید در دل همه ما جا بگیرد.
یک روانشناس بالینی در گفتوگو با ایسنا در رابطه با موضوع تاثیرات روانی اهدا عضو در خانوادههای اهدا کننده، میگوید: خانوادهها همزمان با فقدان عزیزشان، با تجربهای دشوار از سوگ مواجهاند. در عین حال، عمل اهدای عضو میتواند به سوگ آنها معنا و تسکین نسبی بدهد؛ زیرا احساس میکنند مرگ عزیزشان بیثمر نبوده و به نجات جان دیگران کمک کرده است.
لیلا حسنلو تصریح میکند: بسیاری از خانوادهها بعد از شنیدن خبر بهبود بیماران گیرنده، احساس افتخار و آرامش پیدا میکنند. اهدای عضو میتواند به کاهش حس بیهودگی فقدان کمک کند. برخی والدین یا همسران چنین میگویند: او هنوز در بدن دیگری نفس میکشد. البته در کنار این احساسات مثبت، همچنان غم، اندوه و حتی تردید یا احساس گناه (آیا تصمیم درستی گرفتیم؟) وجود دارد.
وی با بیان اینکه در بسیاری جوامع اسلامی، نگاه مثبت دین به اهدای عضو موجب آرامش و پذیرش بیشتری میشود، میافزاید: اگر روند درخواست برای اهدای عضو با احترام، همدلی و شفافیت انجام شود، اثر روانی مثبتتری خواهد داشت. وقتی اطرافیان خانواده را تحسین و حمایت میکنند، احساس افتخار و آرامش افزایش مییابد.
این اقدام ایثارگرانه، بار دیگر نشان داد که اهدای عضو نه یک تصمیم لحظهای، بلکه نتیجه یک باور ریشهدار به انسانیت و مسئولیت اجتماعی است. خانوادههایی که در اوج داغ و اندوه، چنین انتخاب بزرگی میکنند، در واقع به جای تمرکز بر فقدان، به آفرینش فرصتهای تازه برای دیگران میاندیشند.
کارشناسان حوزه پیوند اعضا بر این باورند که گسترش آگاهی عمومی و حذف باورهای نادرست، میتواند نقش بسزایی در افزایش آمار اهدا داشته باشد. بسیاری از مردم، به دلیل نداشتن اطلاعات کافی یا نگرانیهای فرهنگی و مذهبی، از ثبتنام به عنوان اهداکننده خودداری میکنند، در حالی که مراجع رسمی و فتاوای دینی، اهدای عضو را اقدامی ارزشمند و ثوابآور دانستهاند.
از منظر اجتماعی، چنین اتفاقاتی نهتنها جان بیماران را نجات میدهد، بلکه به شکل غیرمستقیم به بهبود کیفیت زندگی خانوادهها و کاهش هزینههای درمانی و بیمارستانی نیز کمک میکند. بیماران پیوندی، پس از دریافت عضو، میتوانند به زندگی فعال و مولد بازگردند و دوباره در چرخه اقتصادی و اجتماعی کشور نقشآفرینی کنند.
با ثبتنام در سامانههای اهدای عضو، هر فرد میتواند این پیام را به خانواده و جامعهاش منتقل کند که حتی پس از مرگ نیز میخواهد بخشی از راه نجات دیگران باشد. همانطور که تجربه خانواده مرحوم مرتضی آشوری نشان داد، یک تصمیم میتواند نه تنها زندگی چهار بیمار، بلکه دنیای چهار خانواده را نیز دگرگون کند.
انتهای پیام
نظرات