به گزارش ایسنا، دانشمندان متوجه شدند که یک جهش ژنتیکی نادر، افراد را در برابر ویروس‌ها مصون می‌کند و به طور بالقوه می‌توان از آن به عنوان یک درمان بهره برد. آنها اکنون نشان داده‌اند که این مصونیت ویروسی را می‌توان در موش‌ها و همسترها نیز بازآفرینی کرد.

به نقل از ساینس‌آلرت، «دوشان بوگونوویچ»(Dusan Bogunovic)، ایمونولوژیست «دانشگاه کلمبیا» که برای اولین بار این ابرقدرت ضدویروسی غیرمعمول را ۱۳ سال پیش کشف کرد، توضیح داد: ما هنوز ویروسی پیدا نکرده‌ایم که بتواند از سد دفاعی این درمان در آزمایشات کشت سلولی عبور کند.

این جهش که نقص در «ژن تحریک‌شده توسط اینترفرون ۱۵»(ISG15) است، باعث التهابی خفیف، اما پایدار در سراسر بدن می‌شود. بررسی سلول‌های ایمنی بیماران نشان داد که آنها با آنفلوانزا، سرخک، آبله‌مرغان و اوریون مواجه شده‌اند، اما در نهایت هرگز احساس بیماری خاصی نکرده‌اند. مطالعات بیشتر نشان داد که پروتئین‌های مبارزه‌کننده با ویروس در بدن آنها به طور مداوم در حالت هشدار سطح پایین قرار داشتند و هرگز مانند اکثر افراد به زمان دیگری موکول نمی‌شدند.

بوگونوویچ گفت: من همیشه در ذهنم این بود که اگر بتوانیم این نوع فعال‌سازی ایمنی خفیف را در افراد دیگر ایجاد کنیم، می‌توانیم آنها را تقریباً از هر ویروسی محافظت کنیم.

بوگونوویچ و همکارانش اکنون، از فناوری مشابه «واکسن‌های آران‌ای»(mRNA) استفاده کرده‌اند تا نقص موقت «ISG15» را در حیوانات آزمایشگاهی ایجاد کنند. این درمان دستورالعمل‌هایی را ارائه می‌دهد که به سلول‌های هدف کمک می‌کند تا ۱۰ پروتئین را بسازند که آنها را مسئول اصلی اثرات ضدویروسی شناسایی کرده‌اند. بدن موش‌ها و همسترهای آزمایشگاهی با موفقیت تعداد بیشتری از این پروتئین‌ها را تولید کردند که در مراحل مختلف چرخه زندگی ویروس‌ها به آنها حمله می‌کنند.

دانشمندان سپس حیوانات واکسینه شده را با ویروس «کروناویروس سندروم حاد تنفسی ۲»(SARS-CoV-2) آلوده کردند. پروتئین‌های محافظتی، عفونت را محدود کردند، اما به نظر نمی‌رسید که با بقیه سیستم ایمنی حیوانات تداخل داشته باشند. بوگونوویچ گفت: ما فقط مقدار کمی از این ۱۰ پروتئین را برای مدت بسیار کوتاهی تولید می‌کنیم و این به التهاب بسیار کمتری نسبت به آنچه در افراد دارای نقص «ISG15» می‌بینیم، منجر می‌شود، اما این التهاب برای جلوگیری از بیماری‌های ویروسی کافی است.

اثرات واکسیناسیون، موقتی بود و تا چهار روز دوام داشت. شاید این زمان به اندازه کافی برای یک واکسن مفید به نظر نرسد، اما می‌توان آن را به عنوان یک محافظت کوتاه‌مدت برای کارکنان مراقبت‌های بهداشتی، حتی قبل از توسعه واکسن‌های هدفمند برای ویروس‌های خاص، تجویز کرد. بوگونوویچ افزود: ما معتقدیم این فناوری حتی اگر هویت ویروس را ندانیم نیز کار خواهد کرد.

این رویکرد، پتانسیل آن را دارد که درمان‌ها را در طول بیماری‌های همه‌گیر آینده که ممکن است مشابه بیماری «کووید ۱۹»(COVID-19) و آنفلوانزای اسپانیایی باشند به شدت تقویت کند. با این حال، این مطالعه هنوز در مراحل اولیه آزمایش قرار دارد و با چالش‌های زیادی برای نحوه رساندن ایمن «واکسن‌های آران‌ای» در انسان‌ها مواجه است.

بوگونوویچ خاطرنشان کرد: هنگامی که این درمان به سلول‌های ما می‌رسد، مؤثر عمل می‌کند، اما رساندن هر اسید نوکلئیک، دی‌ان‌ای یا آران‌ای به قسمتی از بدن که می‌خواهید محافظت کنید، در حال حاضر بزرگترین چالش در این رویکرد است.

این مطالعه در مجله Science Translational Medicine منتشر شده است.

انتهای پیام