به گزارش ایسنا، پکن، المپیک ۲۰۰۸. روی سکو، یک وزنه‌بردار آلمانی ایستاد که زندگی‌اش یک سال پیش از هم پاشیده بود. او در مقابل هالتری ایستاد که سرنوشت او را تعیین می‌کرد. چه چیزی باعث شد این مرد نه‌تنها بجنگد که یک معجزه واقعی را رقم بزند؟ این داستانی درباره عشق و قدرت باورنکردنی است که می‌تواند نه‌تنها یک هالتر که یک زندگی را از ویرانه‌ها بلند کند.

ماتیاس اشتاینر در شهر کوچک اوبروارت اتریش متولد شد. او در ۲۰ سالگی در تیم ملی اتریش بود و سال ۲۰۰۴ اولین حضورش در المپیک را در آتن تجربه کرد؛ جایی که در دسته ۱۰۵ کیلوگرم هفتم شد. اشتاینر که از فدراسیون وزنه‌برداری اتریش ناامید بود، به آلمان نقل مکان کرد و سال ۲۰۰۵ تابعیت آلمان را دریافت کرد. در آنجا با سوزان، همسر آینده‌اش، آشنا شد که الهام‌بخش اصلی او شد.

زندگی در آلمان فصل کاملاً جدیدی در زندگی او بود. ماتیاس با انرژی مضاعف تمرین می‌کرد، همسر محبوبش کنارش بود و از رویاهایش حمایت می‌کرد. همه چیز بی‌نقص به نظر می‌رسید اما سرنوشت او را برای یک آزمایش دشوار آماده می‌کرد.

رخدادی که او را از پا درآورد

۱۶ ژوئیه ۲۰۰۷، زندگی ماتیاس از هم پاشید. همسرش سوزان در یک تصادف رانندگی در نزدیکی خانه‌شان در نیدرزاکسن درگذشت. او تنها ۲۳ سال داشت و آنها منتظر اولین فرزندشان بودند. اشتاینر نه‌تنها خانواده‌اش که هدفش در زندگی را نیز از دست داد.

ماتیاس اعتراف کرد: نمی‌توانستم غذا بخورم یا بخوابم. هر چیزی که درباره‌اش رویاپردازی می‌کردم، از بین رفت.

این ورزشکار در عرض چند روز هشت کیلوگرم وزن کم کرد و تمرین‌کردن اکنون غیر قابل تحمل به نظر می‌رسید. دوستان و مربیانش می‌ترسیدند که او هرگز به ورزش حرفه‌ای بازنگردد. با این حال ماتیاس قولی را که به سوزان داده بود به یاد می‌آورد - کسب طلای المپیک. این کلمات چراغ راه او در تاریکی می‌شوند.

اشتاینر تصمیم می‌گیرد که تسلیم‌شدن راه درستی نیست. او به باشگاه برمی‌گردد و تمرین را به راهی برای کنارآمدن با غم و اندوه تبدیل می‌کند. هر کیلوگرمی که بلند می‌کند، گامی به سوی تحقق قولش است. او به دسته فوق سنگین (بالای ۱۰۵ کیلوگرم) صعود می‌کند؛ جایی که رقابت شدید است. او می‌داند که این فقط یک مسابقه نیست که فرصتی برای تحقق وعده‌اش است.

او در پکن با رقبای جدی روبه‌رو شد: یوگنی چیگیشف روس، ویکتور شرباتیخ لتونیایی و آرتم اوداچین اوکراینی. اشتاینر در حرکت دوضرب وزنه ۲۰۳ کیلوگرم را مهار کرد - نتیجه‌ای مناسب اما نه آنقدر که پیشتاز باشد (مقام چهارم). پس از دو تلاش اول در حرکت دوضرب از چیگیشف عقب افتاد. همه چیز با آخرین تلاش مرد آلمانی مشخص خواهد شد.

۱۹ آگوست ۲۰۰۸ روزی است که در تاریخ ثبت شده است. ماتیاس وزنه ۲۵۸ کیلوگرمی را بالای سر برد؛ وزنه‌ای که قبلا هرگز در هیچ مسابقه‌ای بلند نکرده بود! این یک ریسک واقعی بود: یک کیلوگرم بیشتر از چیگیشف روسی. هیچکس در سالن ورزشی پکن نفس نمی‌کشید. اشتاینر به میله نزدیک شد و روی تصویر سوزان تمرکز کرد. او وزنه‌ها را بلند کرد، هل داد، نگه داشت و طلای المپیک را برای خود تضمین کرد.

اشک‌ها شروع به جاری‌شدن می‌کنند. ماتیاس عکس سوزان را بیرون می‌آورد، مدال را می بوسد و آن را به سمت آسمان نگه می‌دارد. او زمزمه می کند: «این برای توست.» همه افراد حاضر در اتاق با او گریه می‌کنند و دوربین‌ها این لحظه را ثبت می‌کنند؛ لحظه ای که به نمادی از قدرت باورنکردنی روح تبدیل شده است.

اشتاینر مارس ۲۰۱۳ به دلیل مصدومیت‌های جدی از ورزش حرفه‌ای بازنشسته شد اما داستان او همچنان ادامه دارد.

پیروزی در پکن یادآوری این است که قدرت واقعی نه‌تنها در عضلات که در قلبی که برای کسانی که دوستشان داریم می‌تپد نیز متولد می‌شود.

انتهای پیام