به گزارش ایسنا، جلسه هفته گذشته گروه اروپایی موسوم به «ائتلاف مشتاقان»، گفت‌وگوهای جسورانه زیادی را به همراه داشت - از جمله توافقی که نزدیک به چیزی است که «امانوئل ماکرون» رئیس جمهور فرانسه، آن را «نیروهای اطمینان‌بخش در اوکراین» نامید. اما اروپا به اوکراین دروغ می‌گوید. هیچ نیرویی برای نجات آن نخواهد آمد.

روزنامه دیلی تلگراف با این مقدمه نوشت: فقط یک مشکل در طرح ماکرون وجود دارد و آن «ولادیمیر پوتین» رئیس جمهور روسیه است. رهبران اروپا از آغاز جنگ روسیه و اوکراین از گفت‌وگو با کرملین خودداری کرده‌اند که توضیح می‌دهد، چرا این‌طور به نظر می‌رسد که آنها پیام مکرر پوتین مبنی بر مخالفت سرسختانه با ایده حضور نظامی ناتو در اوکراین را نشنیده‌اند. در واقع، کاملاً واضح است که اولین و مهم‌ترین توجیه پوتین برای جنگ، جلوگیری از گرایش اوکراین به سمت غرب و قطع ارتباط آن با ناتو بود.

به نوشته تلگراف، این امر باعث می‌شود که طرح ماکرون برای استقرار نیروهای اروپایی در خاک اوکراین، بخشی از مشکل باشد، نه بخشی از راه‌حل. پوتین هرگز با نیروهای حافظ صلح ناتو موافقت نخواهد کرد، پس چرا اروپایی‌ها اصلاً در مورد آنها صحبت می‌کنند؟ تنها پاسخ برای این سوال، نمایش توخالی دیگری از «همبستگی» با ولودیمیر زلنسکی است که با دوستان اروپایی خود بسیار خوش و بش کرد و آنها را در آغوش گرفت.

در حقیقت، زلنسکی و همه اوکراینی‌ها دلیل خوبی برای عصبانیت شدید از متحدان خود در اتحادیه اروپا دارند. درست است که کمک‌های نظامی اروپا و آمریکا به اوکراین کمک کرده تا با ارتش بسیار بزرگ‌تر روسیه مبارزه کند و آن را به بن‌بست برساند اما داستان جنگ سه سال و نیمه، داستان تأخیرهای مداوم و تدارکات ناکافی بوده است. وقتی صحبت از عمل به وعده «جاستین ترودو» نخست وزیر وقت کانادا در سال ۲۰۲۲ مبنی بر «تأمین هر آنچه کی‌یف نیاز دارد تا هر زمان که طول بکشد» می‌شود، غرب به‌طور دائم یک روز تأخیر و یک دلار کمبود داشته است.

رسانه انگلیسی این ناهماهنگی سرنوشت‌ساز بین حرف و عمل غرب را به الحاق کریمه توسط پوتین در سال ۲۰۱۴ مرتبط دانست و نوشت: در پی این اقدام، «آنگلا مرکل» صدراعظم وقت آلمان سوگند یاد کرد که «مرزهای اروپا تغییرناپذیر هستند و تغییرناپذیر خواهند ماند» و گفت که «تجاوز پوتین ادامه نخواهد یافت». با این حال، کمی بیش از یک سال پس از این سخنان ستیزه‌جویانه، آلمان با خوشحالی قراردادی ۹.۵ میلیارد یورویی برای ساخت دومین خط لوله گاز نورد استریم از زیر دریای بالتیک امضا کرد که وابستگی اروپا به کرملین را افزایش داد و پول بیشتری را به خزانه پوتین سرازیر می‌کرد.

به همین دلیل کرملین پس از آغاز جنگ اوکراین در فوریه ۲۰۲۲ به تهدیدهای غرب مبنی بر عواقب وخیم آن توجه کمی نشان داد، زیرا پوتین از روی تجربه می‌دانست که حرف‌های اروپا بی‌اساس است. کرملین از اینکه اروپا چقدر سریع توانست در ماه‌های اول جنگ کمک‌های نظامی را بسیج کند، شگفت‌زده شد اما ماه‌های بعد، کشمکش بر سر اینکه آیا آلمان تانک‌های اصلی جنگی لئوپارد-۲ را تأمین کند یا اینکه آیا ایالات متحده جنگنده‌های اف-۱۶، توپخانه موشکی هیمارس و موشک‌های کروز میان‌برد ATACM را ارسال کند، بخشی از یک الگوی آشنا بود. غرب می‌خواست بدون اینکه به‌طور مستقیم درگیر شود، به اوکراین در جنگ با روسیه کمک کند.

تلگراف در ادامه تصریح کرد: به‌طور قطع، همان‌طور که ژنرال «مارک میلی» رئیس وقت ستاد مشترک ارتش ایالات متحده هنگام ارائه گزارش به «جو بایدن» رئیس جمهور پیشین آمریکا در مورد خطر تهاجم پوتین به او گفت، «اجتناب از جنگ فیزیکی با روسیه، یک اولویت مطلق است».

به نوشته روزنامه چاپ لندن، شاید مهم‌ترین نکته در مورد جلسه روز پنج‌شنبه ائتلاف مشتاقان، چیزی بود که گفته نشد. هیچ صحبتی در مورد عضویت اوکراین در ناتو مطرح نشد. این، یکی از خواسته‌های کلیدی کرملین بود که برآورده شده است. و اگر اظهارات «اورزولا فون در لاین» رئیس کمیسیون اروپا درباره ضمانت‌های امنیتی متمرکز بر تبدیل اوکراین به «جوجه تیغی فولادی» را رمزگشایی کنیم، این بدان معناست که کی‌یف تنهاست و متحدانش فاصله ایمن را حفظ می‌کنند.

انتهای پیام