روستای حیدرآباد بخش سیوان از روستاهای هدف گردشگری استان و از زمره روستاهای کوهپایه‌ای است، آب رودخانه میشخاص و زمین حاصل‌خیز و آب و هوای خوش از ویژگی‌های این روستا است.

این روستا با ارتفاع ۱۰۰ متر از سطح دریا دارای آب و هوای کوهستانی و چشم‌انداز زبیا است. دره «هفتاو» از ۳۰ کیلومتری شهر ایلام شروع شده و با گذر از کوچه‌های حیدرآباد تا ارتفاعات روستای بالادست طولاب امتداد می‌یابد.

میزان مشارکت بالای مردم روستا، بستر مناسبی برای اجرای طرح‌های توسعه ایجاد کرده است.

سوغات مردم حیدرآباد شامل گردو، زردآلو و هلو است.

امید اسماعیلی کارشناس دفتر فنی استانداری ایلام در خصوص این روستا به خبرنگار ایسنا گفت: در این روستا تعدادی ایستگاه‌های پمپاژ برداشت آب از رودخانه میشخاص، آبیاری حدود ۱۵ هکتار اراضی باغی و زراعی را بر عهده دارند همچنین بخشی از اراضی کشاورزی توسط نهرهای سنتی اجرا شده آبیاری می‌شوند.

وی خاطرنشان کرد: کل مساحت اراضی کشاورزی روستا ۷۰۵ هکتار است و ۶۰۰ هکتار آن اراضی زراعی و ۱۰۵ هکتار را باغات تشکیل می‌دهد.

اسماعیلی افزود: طبیعت بکر و کوه‌های مشرف سیوان با جنگل و پوشش گیاهی خاص و نزدیک بودن این منطقه به ارتفاعات کبیرکوه از منابع غنی آن است، نوع درختان جنگل‌های عمدتاً بلوط ، ون و زالزالک است.

این کارشناس دفتر فنی استانداری ایلام توضیح داد: وجود چندین واحد گردشگری در مجاورت روستا و بر فراز تپه‌ای مشرف بر دیگر روستاها برای گردشگران از نقاط قوت این روستا است.

وی اضافه کرد: در مجاورت این روستا کتیبه‌ای وجود دارد که مربوط به دوره آشوریان است همچنین چند محوطه باستانی در مجاورت روستا واقع است که قدمت بسیار بالایی دارند و باعث جذب گردشگران شده‌اند.

قدمت محوطه باستانی «حیدرآباد غربی» در دره میشخاص استان ایلام مربوط به دوره پارت – ساسانی است.

حبیب‌الله محمودیان در این خصوص به خبرنگار ایسنا اظهار کرد: روستای حیدرآباد در بخش شمال شرقی میشخاص و مشرف بر دره و رودخانه این منطقه است، آثار مختلفی متعلق به دوره تاریخی و عصر مفرغ در پیرامون این روستا شناسایی شده که مهم‌ترین آن‌ها محوطه حیدرآباد غربی، محوطه تاریخی کلک (رنگ ولی) است.

وی خاطرنشان کرد: محوطه حیدرآباد غربی با زیرساخت سنگلاخی در مرتفع‌ترین بخش شمال‌شرقی دره میشخاص واقع شده و اقلیم آن نسبت به سایر مناطق از اعتدال بیشتری برخوردار است.

این باستان‌شناس با بیان اینکه رودخانه میشخاص مهم‌ترین عامل آبادانی محدوده اثر بوده است، افزود: مهم‌ترین شناسه‌های سطح اثر تکه‌های سفالینه به رنگ نخودی و قرمز است، رنگ داخلی آن‌ها نیز قرمز و قهوه‌ای است، این نوع رنگ‌ها بر سطح بیرونی سفالینه‌ها نیز ملاحظه می‌شود، خمیرمایه سفالینه‌های موجود از مواد کانی ریز و درشت است.

محمودیان گفت: گاه‌نگاری نسبی شواهد فرهنگی نشان می‌دهد که اثر در دوره تاریخی (پارت - ساسانی) دارای استقرار بوده است.

انتهای پیام