به گزارش ایسنا، طبق ماده ۴۰۲ قانون تجارت، «ضامن وقتی حق دارد از مضمون‌له تقاضا نماید که بدواً به مدیون اصلی رجوع کرده و در صورت عدم وصول طلب به او رجوع نماید که بین طرفین (‌خواه ضمن قرارداد مخصوص، خواه در خود ضمانت‌نامه) این ترتیب مقرر شده باشد.»

در واقع اصل بر این است که ضامن و بدهکار اصلی در مقابل طلبکار، مسئولیت تضامنی دارند؛ (مسئولیت تضامنی یعنی اینکه اگر چند نفر در برابر یک تعهد یا بدهی مسئول باشند، «طلبکار» می‌تواند برای دریافت کل بدهی به هر یک از آن‌ها رجوع کند) اما اگر در قرارداد ضمانت (خواه در خودِ ضمانت‌نامه یا قرارداد جداگانه) تصریح شده باشد که طلبکار باید ابتدا به بدهکار اصلی مراجعه کند و فقط در صورت عدم وصول طلب، به ضامن رجوع نماید، در این صورت ضامن می‌تواند از این حق استفاده کند.

در قوانین تجاری، «ضامن» به طور معمول مسئولیتی برابر با بدهکار اصلی دارد و طلبکار می‌تواند مستقیماً از ضامن مطالبه کند؛ اما اگر در قراردادِ ضمانت شرط شده باشد که طلبکار باید ابتدا بدهکار اصلی را تعقیب کند، ضامن حق دارد اجرای این ترتیب را مطالبه کند.

مزیت این شرط این است که می‌تواند به نفع ضامن باشد و او را از تعقیب مستقیم طلبکار تا حدی مصون کند، به‌ویژه در مواردی که ضامن صرفاً برای حُسنِ اجرای قرارداد ورود کرده و اعتماد بیشتری به توانایی بدهکار اصلی دارد. ضامن باید به‌دقت مفاد قرارداد ضمانت را مطالعه کند؛ هرچند اصل بر مسئولیت تضامنی است، اما درج شروط خاص، می‌تواند ترتیب مسئولیت را به نفع ضامن تغییر دهد.

انتهای پیام