دانشمندان دانشگاه کوئین مری لندن اظهار کردند: ناپدید شدن برخی پلاستیک‌های شناور می‌تواند بیش از ۱۰۰ سال طول بکشد. مدل جدید این گروه نشان می‌دهد که چگونه پلاستیک‌ها از سطح به کف دریا حرکت می‌کنند و چرا این فرآیند با سرعت بسیار کندی به جلو می‌رود.
آنان دریافتند که پلاستیک زندگی خود را در سطح آب آغاز می‌کند، نور خورشید، نمک و امواج، خرد کردن ذرات پلاستیک را آغاز کرده و با گذشت زمان، ذرات کوچکتری به نام میکروپلاستیک آزاد خواهند شد. فقط کوچکترین قطعات پلاستیک که کوچکتر از یک دانه شن هستند با برف دریایی، ماده آلی چسبنده‌ای که در دریا شناور است، غرق می‌شوند.
این مدل نشان می‌دهد که این فرآیند چقدر سرسخت است. حتی اگر امروز، هر کارخانه تولید پلاستیک تعطیل شود، اقیانوس‌ها به سرعت بهبود نمی‌یابد. قطعات زباله‌های قدیمی‌تر برای یک قرن یا بیشتر به شکستن ادامه می‌دهند.
محققان اظهار کردند، افراد اغلب فرض می‌کنند که پلاستیک در اقیانوس فقط غرق یا ناپدید می‌شود، اما مدل ما نشان می‌دهد که بیشتر پلاستیک‌های بزرگ و شناور به آرامی در سطح، تجزیه می‌شوند و طی دهه‌ها به ذرات کوچکتر تبدیل می‌شوند. این قطعات کوچک می‌توانند به کف اقیانوس برسند اما این فرآیند زمان می‌برد. حتی پس از ۱۰۰ سال، حدود ۱۰ درصد از پلاستیک اصلی هنوز هم در سطح یافت می‌شود.
میزان ۱۰ درصد ممکن است کوچک به نظر برسد، اما منبع پایداری از میکروپلاستیک‌های جدید را نشان می‌دهد. هر قطعه شناور، قطعات کوچکتری را آزاد می‌کند که مشکل را زنده نگه می‌دارند. این مدل به مدت یک قرن شبیه‌سازی کامل اجرا شد. در طول این مدت، ذره پلاستیکی ۱۰ میلی‌متری تقریبا تمام جرم خود را از دست داد و لایه نازک شناوری باقی ماند و اقیانوس را با میکروپلاستیک‌های بیشتری تغذیه کرد.
نتایج این تحقیق نشان داد، سرعت تجزیه و نه غرق شدن، چیزی است که مدت زمان ماندگاری پلاستیک را کنترل می‌کند. تخریب سریع‌تر به معنای حذف سریع‌تر است، البته پلاستیک‌های دنیای واقعی به ندرت به سرعت تجزیه می‌شوند.
محققان دریافتند که قطعات کوچکتر می‌توانند به برف دریایی بچسبند، مدتی در آب فرو بروند، جدا و سپس دوباره شناور شوند. این چرخه بارها و بارها تکرار می‌شود. برخی از قطعات در عرض چند ماه به کف دریا می‌رسند، در حالی که برخی دیگر به حرکت خود در لایه‌های بالایی ادامه می‌دهند. این مدل این حلقه‌های بی‌پایان را ردیابی کرد و دریافت که حتی پس از یک قرن، سطح اقیانوس هنوز قطعاتی از قطعه اصلی را در خود نگه داشته است.
دانشمندان مدت‌هاست متوجه شده‌اند که مقدار پلاستیک شناور مشاهده شده در اقیانوس با مقدار ورودی به آن مطابقت ندارد. نتایج تحقیق جدید دلیل آن را توضیح می‌دهد؛ بسیاری از پلاستیک‌ها به شکل‌های کوچکتر پنهان می‌شوند یا به اعماقی فراتر از مشاهده آسان حرکت می‌کنند. برف دریایی نقشی آرام اما قدرتمند در پاکسازی اقیانوس ایفا می‌کند. این برف زمانی تشکیل می‌شود که پلانکتون‌ها، گرد و غبار و زباله‌ها به هم می‌چسبند و به آرامی از طریق آب سقوط می‌کنند. مدل جدید نشان می‌دهد که میکروپلاستیک‌ها بر روی این ماده در حال سقوط سوار می‌شوند.
برخی از آنها به اعماق دریا می‌رسند اما بسیاری از آنها مدت زیادی در آنجا نمی‌مانند. وقتی برف چسبنده از هم جدا می‌شود، میکروپلاستیک‌ها دوباره شناور می‌شوند. آنها این سفر را بارها و بارها تکرار می‌کنند تا اینکه برای همیشه در آنجا ساکن شوند.
طبق گزارش سایت ارث، محققان امیدوارند این مدل را با داده‌های بزرگتر گردش اقیانوس ترکیب تا پیش‌بینی کنند که میکروپلاستیک‌ها در سطح جهان به کجا می‌روند. چنین پیش‌بینی‌هایی می‌تواند برنامه‌های پاکسازی را هدایت کند و به یافتن نقاط آلودگی کمک کند. این گروه تحقیقاتی همچنین مشخص کرد که حذف پلاستیک از سطح اقیانوس کافی نیست. متوقف کردن آن در منبع بیشترین اهمیت را دارد.
این بررسی در مجله « تبادلات فلسفی انجمن سلطنتی ای: علوم ریاضی، فیزیک و مهندسی» (Philosophical Transactions of the Royal Society A: Mathematical, Physical and Engineering Sciences) منتشر شده است.
انتهای پیام
نظرات