ناصر تقوايي در ادامه‌ي گفت‌وگو با سرويس سينمايي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) درباره‌ي شكل گيري فيلمنامه‌ي كاغذ بي‌خط گفت : من اين اخلاق را ندارم كه اينقدر حساب‌گري بكنم كه فيلم آينده‌ي من چه خصوصياتي داشته باشد كه بين مردم موفق بشود، يك موضوعاتي من را فريفته مي‌كند و سعي دارم آن را فيلم بكنم، اين موضوعات حتي اگر اقتباس هم باشد، اصل آن داستانهايي بسيار قوي نيست به نظر من ادبيات مطلقا به درد سينما نمي‌خورد . چراكه كسي اين توانايي را ندارد كه داستان داستايوفسكي را از خودش زيباتر روايت كند .اما يك نوع ادبياتي هست كه به شما امكان مي‌دهد اين را تبديل به يك فيلم بكنيد و با چشم انداز تازه‌تري آن را روايت بكند. وي در پاسخ به اين سوال كه در هنگام ساخت اين فيلم چقدر تماشاگر براي شما مهم بوده است ، گفت: زماني كه اين موضوع را براي كار انتخاب كردم تقريبا به توفيق آن اطمينان داشتم چون به هر حال كساني كه در كار فرهنگي هستند يك حس ششم دارند كه روي آينده كار مي‌كند، درست برعكس منتقدان كه به گذشته‌ي فيلمساز نظر دارند، خود فيلمساز هميشه جهت نگاهش فيلم بعديش است. كارگردان كاغذ بي‌خط گفت : گاهي به داستان‌هايي بر مي‌خورم كه مي‌تواند فيلم خوبي باشد، اول يكبار داستان را مي‌نويسم و از آن متن دوم، فيلمنامه را كار مي‌كنم و خيلي از شخصيت‌ها را عوض مي‌كنم . اين تنوعي كه در كارهاي من مي‌بينيد به اين علت است كه حتي انتخاب موضوع كاغذ بي‌خط به اين دليل نبوده كه امروز فيلم‌هاي آرام‌تر در سينما باب شده‌اند . به نظر من، كاغذ بي‌خط مطلقا فيلم آرامي نيست . مثل “آرامش قبل از طوفان” است . اين فيلم به سراغ موضوعي رفته كه سال‌ها در مملكت ما گمشده است، يك اقليت هوشمند در جامعه‌ي ما نابود فرض شده‌اند و به هيچ شكلي امكان عرضه‌ي خودشان را نداشتند. وي ضمن اشاره به آثار ساخته شده‌ي 20 ساله اخير در كشورمان گفت: در اين فيلم‌ها كمتر فيلمي ، بازگوكننده‌ي زندگي يك فرد روشنفكر است و همين گروه ، زير تازيانه‌ي ممنوعيت‌ها قرار گرفته است. وي در ادامه افزود : شايد فرض بر اين باشد كه يك زن نويسنده، زن ديگري است، در حاليكه ما مي‌بينيم كه يك زن نويسنده عين سايرين بايد كارهاي خانه را هم انجام دهد و اين زن در نهايت آزادي ، روابط عمومي خوبي دارد و زن روشنفكري است كه از آزادي‌هاي كه همسرش به وي داده، سو استفاده نمي‌كند. ناصر تقوايي گفت : تا موضوعي را خوب نشناسم به سراغش نمي‌روم البته موضوع اين فيلم، موضوع زندگي من نيست ولي جريان زندگي من بي‌شباهت به اين فيلم نيست كه البته از هيچ گوشه‌ي زندگي من نيزبرداشت نشده است . ولي خود من يك زن روشنفكر داشتم كه سرشناسترين‌ نويسنده‌ي زن اين مملكت بود . در نتيجه ، اين نوع زندگي را خوب مي‌شناسم. ما زن و شوهر در كنار هم خيلي كم كار مي‌كرديم و زمان كار شخصي به يكديگر نمي‌داديم . نويسنده در خلوت ، يك نويسنده است به همين دليل من هيچ وقت خلوت رويا را نشان ندادم. كارگردان فيلم كاغذ بي‌خط گفت: من هر سال يك زماني را در باغ فردوس براي تدريس مي‌گذاشتم كه هر دانشجويي بايد يك ايده داشته باشد و ارايه بدهد. من در اين كلاس‌ها از بچه‌ها خواستم كه دروغ نياورند چون هيچ زندگي شبيه هم نيست هر انساني در مورد زندگي خودش اگر نويسندگي بلد باشد مي‌تواند شاهكار بنويسد و براي آنها با وجود اينكه زندگي خودشان بود خيلي سخت بود. وي افزود: در اين فيلم ، زن و شوهري كه دو تا بچه دارند و 10 سال با هم زندگي مي‌كنند و ظاهرا خوشبخت هستند، در مي‌يابند كه هنوز همديگر را نمي‌شناسند و همين جاست كه مشكلات زندگي آنها شروع مي شود، شوهر نگران نيست كه چيزي هست در زندگيش كه نبايد نوشته شود ولي چرا مي‌ترسد كه زندگيش نوشته شود؟ اين “چرا” موضوع فيلم است، اين فيلمبه اين سوال كه چرا اين مرد نمي‌خواهد زنش ، زندگيش را بنويسد ، هيچ وقت پاسخي نمي‌دهد چون پاسخش در آن خانه نيست. ناصر تقوايي در پاسخ اينكه آيا در ساخت اين فيلم تحت تاثير نوشته‌هاي “كاربر” بوده‌است گفت: دو، سه داستان كوتاه از اين نويسنده بيشتر نخواندم و اتفاقا بعد از ساخته شدن كاغذ بي‌خط آن را خواندم و اين شيوه خلاصه‌نويسي و ميني‌ماليستي كه احتمالا به دليل آن فكر مي‌كنند من تحت تاثير كاربر بودم، شيوه‌اي نيست كه با كاربر آمده باشد. از جمله خصلت‌هاي خلاصه نويسي اين است كه به جاي اينكه شما يك مداد داشته باشيد كه بنويسيد ، بايد يك پاك‌كن به دست بگيريد كه پاك كنيد و اين در اخلاق من باقي مانده است. از جمله ، در طراحي صحنه فيلم‌هايم مشاهده مي‌كنيد كه خودم آنها را برعهده مي‌گيرم و هر چيز اضافي را كه كاربردي نداشته باشد حذف مي‌كنم. كارگردان فيلم كاغذ بي‌خط گفت: موضوع اين فيلم و خود اين خانه ، به تنهايي و به معنايي ساده نيست . مثلا بعضي دوستان گفتند سكانس اول خيلي طولاني است، اين را بايد بدانيد كه نويسنده يك پاك‌كن گرفته كه تمام فرضها را از همان ابتدا پاك كند كه مثلا تماشاچي فكر نكند اختلاف اين خانواده به دليل اعتياد، خرجي ندادن شوهر و ... باشد . در ابتداي فيلمبرداري - كه هميشه صحنه اول را در ابتدا و صحنه‌ي آخر را در انتها مي‌گيرم - شكيبايي در صحنه‌ي اول خودش را خيلي رها كرده بود ولي بالاخره به او گفتم با اين شيوه‌اي كه تو راه مي‌روي، اولين توهمي كه براي بيننده فيلم بوجود مي‌آيد اين است كه شوهر اين خانه مرد معتادي است و من اساسا نمي‌خواستم تصور تماشاچي به سمت اعتياد برود چون اين مشكل خانواده نيست و اين همان پاك‌كن است و بسياري مسايل ديگر به شيوه ميني‌ماليستي پاك مي‌شود. پس اختلاف برسر چيست ؟ اين نكته‌اي استكه بيننده را تا پايان فيلم مي‌برد و آخرش هم نمي‌فهمد آن “چيز” چيست و من هم نمي‌فهمم . وي در ادامه افزود : “اين عدم امنيت است” . زن به خشم مي‌آيد كه شوهر چه كاري كرده كه نمي‌خواهد داستان زندگيش را بازگو كند. البته اين اضطراب مربوط به داخل خانه نيست، اين اضطرابي است كه از بيرون اين خانه مي‌آيد. در ادامه اين گفت‌وگو ناصر تقوايي درباره ملاك‌هاي انتخاب بازيگران در اين فيلم گفت : ما دو نوع بازيگر به نام آماتور و حرفه‌اي داريم كه هر دو توانايي‌ها و اشكالاتي دارند. بازيگر حرفه‌اي توانايي‌هايش در تطبيق فني است ولي در عين حال بازيگر آماتور چيزي همراه خودش دارد كه بازيگر حرفه‌اي ندارد ، چون سابقه‌ي ذهني در مقابل بازيگران حرفه‌اي در ذهن بيننده وجود دارد و گاهي بازيگر حرفه‌اي و آماتور در كنار هم هستند و اين سخت‌ترين اوقات كار است . چون يك بازيگر آماتور هرچه تمرين بكند، بهتر است و در مقابل يك بازيگر حرفه‌اي هرچه تمرين بكند، خسته‌تر مي‌شود.من در اين فيلم دلم مي‌خواست يك زن و شوهر ناشناس بازي كنند ولي هيچ دو نفر آماتوري را نمي‌توانستيم بياوريم كه بتوانند اين دو نقش را ايفا نمايند. وي در ادامه گفت : من كدام بازيگر آماتور را مي‌توانسم به جاي “هديه تهراني” بگذارم كه چهار دقيقه‌ي تمام يك پلان را حرف بزد و من در اين فيلم از تصاوير بلند استفاده كردم چون به بازيگر اين امكان را مي‌دهد كه بهتر بازي كند و پيوستگي داشته باشد. انتهاي پيام