هر سال در آغاز پاییز، میلیون‌ها کودک از دری عبور می‌کنند که فراتر از یک ورودی ساده است؛ دری که آن‌ها را از دنیای کوچک خانه به دنیای بزرگ‌تر جامعه پیوند می‌دهد. مدرسه نخستین فضای رسمی و جمعی در زندگی هر کودک است. پشت این در، کودکان با نظمی تازه، روابط اجتماعی گسترده‌تر و تجربه‌ی مسئولیت، آشنا می‌شوند. اگر خانه جایی برای پرورش فردی است، مدرسه نخستین میدان برای «زیستن در کنار دیگران» است. برای کودک هفت‌ساله، عبور از این آستانه، آغازی هیجان‌انگیز و در عین حال پراضطراب است؛ لحظه‌ای که بازی و خیال کودکانه با نظم و ساختار یادگیری درهم می‌آمیزد. این نقطه‌ی گذار، نه فقط یک تجربه شخصی، که بخشی از حافظه جمعی جامعه است؛ تجربه‌ای که همه‌ی ما آن را به یاد داریم. درِ مدرسه استعاره‌ای است از آغاز آینده. از همین‌جا مسیرهای گوناگون شکل می‌گیرند؛ مسیرهایی که می‌تواند زندگی فردی و حتی سرنوشت جمعی را تغییر دهد. نگاه‌های پرامید کودکان در نخستین روز مدرسه یادآور این حقیقت است که آینده‌ی یک کشور، از همین درها آغاز می‌شود.