پارک ملی « خجیر »
-
حامیان حیوان‌ها یا جانیان انسان‌ها؟
غذارسانی به یک گونه حیوان، اولویت خاص قائل‌شدن برای آن حیوان نسبت به حیوانات دیگر است که موجب افزایش جمعیت آن‌گونه خاص می‌شود و تعادل چرخه محیط زیست برهم می‌خورد. زیرا بر فرض عقیم بودن سگ‌ها غذارسانی به‌آن‌ها موجب افزایش طول عمرشان و همچنین تشدید رقابت‌های غذایی و قلمرویی میان آن‌ها شده و در نتیجه به نزدیک شدنشان به سکونتگاه‌های انسانی و شرطی شدن آن‌ها منجر می‌شود. دراین صورت طبیعی است به هر عابر پیاده‌ای که حتی نایلون حاوی خرید در دست دارد، به تصور غذارسان بودن هجوم می‌آورند.
-
تصاویر اختصاصی ایسنا از؛
ویدیو / حیات‌وحش پارک ملی سرخه‌حصار و خجیر
سرخه حصار، شکارگاه قاجاری تهرانی‌ها، امروز یکی از پارک‌های ملی محیط زیست شناخته می‌شود، این پارک مانند پارک ملی خجیر از سال ۱۳۵۸ با تصویب شورای انقلاب اداره آن به سازمان حفاظت محیط زیست واگذار شدند. پارک ملی خجیر با مساحت ۱۰۶۹۲ هکتار و پارک ملی سرخه حصار با مساحت ۸۶۹۵، امروزه گونه‌های مختلفی از خزندگان، حیوانات و پرندگان را نگهداری می‌کنند، که برخی از این‌گونه‌ها مانند لاک‌پشت مهمیزدار غربی در طبقه آسیب‌پذیر اتحادیه جهانی حفاظت IUCN و افعی البرزی (Vipera ursine)، افعی شاخدار، بزمجه دشتی در طبقۀ گونه‌های در معرض خطر انقراض این اتحادیه قرار گرفته‌اند.
-
روایتی از ماجرای دنباله‌دار محیط‌بانان
ویدئو / تعلل، ضعف قانونی، قتل؛ پرونده‌ای که در مجلس خاک می‌خورد!
آمارها تفاوت فاحشی با استانداردهای جهانی دارند،از کمبود شدید تعدادِ محیط بانان در کشور که حدود یک هشتم استانداردهای جهانی است، تا نبود تجهیزاتِ کافی و مناسب، آن هم برای مساحتی حدود ۱۸ میلیون هکتار! از سوی دیگر نبود قوانین حمایتی با وجودِ درخواست‌هایی که دست‌کم نیم دهۀ گذشته مطرح شده، اما پروندۀ آن هنوز روی میز نمایندگان مجلس خاک می‌خورد، وضعیت را برای کار در شرایطی که علاقه باعث تحمل آن است، سخت‌تر می‌کند. حتی به شرطِ جان. در این گزارش ویدئویی روایتی از زندگیِ یک روز محیط بانان در پارک ملی «سرخه حصار» و «خجیر» را مشاهده می‌کنید، با مشکلاتی که هر روز به چشم می‌بینند و کسی صدای‌شان را نمی‌شنود.