۱- مشکل اصلی آلودگی هوای تهران، در فصل سرد سال، تبدیل گازهای NoX (نیتروژنی) به ذرات ۲.۵ میکرونِ مه دود فوتوشیمیایی است. گازهای NoX با احتراق سوخت‌های فسیلی (چه بنزین، چه گازوئیل و چه گاز) تولید می شوند و دقیقا اینکه چه مقدار (معادل چند میلیون لیتر) در این شهر سوخت فسیلی سوزانده شود، مستقیما تعیین کننده حجم NoX و نتیجتا حجم و غلظت ذرات ۲.۵ میکرونِ مه دود است. ۲- طبق همین منطق، در فصول سرد سال، حدود ۳۰ تا ۵۰ درصد آلودگی هوای تهران مربوط به خودروها و حدود ۴۰ تا ۶۰ درصد آلودگی هوای تهران، مربوط به گرمایش منازل (با سوزاندن معادل میلیون ها لیتر گاز طبیعی) است. ۳- شهرهای دیگر دنیا هم که در فصل سرد سال، مثل ما به صورت انبوه در شهر گاز می سوزانند، دقیقا همین مشکل آلودگی سنگین هوا ناشی از ذرات ۲.۵ میکرون را گزارش کرده اند‌. ۴- خودروها با نصب (و تعویض به موقع) کاتالیستهای با کیفیت، به آلودگی یک دهم در تولید NoX می رسند. چند میلیارد دلار پول می خواهد. ۵- برقی کردن گرمایش منازل، برای اقتصاد کلان ما، کاملا به صرفه و از نظر در دسترس بودن فناوری و گزینه ها، ممکن است (چه توربینی، چه خورشیدی و چه هسته ای). این هم از مرتبه حدود ۱۰ میلیارد دلار سرمایه گذاری می خواهد (ولی زود بر می گردد).