به گزارش ایسنا، «ویکتوریا بریتین» روزنامه‌نگار و تحلیلگر انگلیسی که سالهای زیادی را برای روزنامه «گاردین» کار کرده، در مطلبی که در «میدل ایست آی» منتشر کرد سیاست‌های اخیر رژیم صهیونیستی و متحدانش از جمله انگلیس و آمریکا در قبال فلسطینی‌ها را مبتنی بر تفکر استعمارگری که در گذشته انگلیس سردمدار آن بود، دانسته است.

بریتین در این مطلب می‌نویسد: « همانطور که تاریخچه جدید فلسطینیان در اردن نشان می‌دهد، قدرت‌های غربی در حال احیای الگوهای استعماری پاکسازی هستند؛ الگوهایی که ریشه در خشونت امپریالیستی و همدستی مداوم بریتانیا دارد.

در بحبوحه تشدید نسل کشی، آوارگی اجباری و عادی سازی پاکسازی قومی در نوار غزه با حملات علیه ۲ میلیون فلسطینی این باریکه، گروه‌هایی از مردان قدرتمند در واشنگتن دی.سی، جده و دوحه ماه گذشته بی سر و صدا دیدار کردند تا درباره برنامه‌های خیالپردازانه خود برای آینده غزه گفتگو کنند.

نگرش‌های استعمارگرانه جدید واشنگتن تحت کنترل ترامپ بر این روند حاکم بوده و در واقع در راستای تداوم نگرش‌های استعمارگرانه قرن بیستم بریتانیا است.»

این تحلیلگر انگلیسی در ادامه این مطلب تصریح کرده است: «روایت ۲ چهره فلسطینی از ۴۰ سال پیش این تداوم را نشان می‌دهند: یک مادربزرگ در اردوگاه آوارگان فلسطینی بقاع در اردن به همراه نوه کوچکش در میان گل و لای قدم می‌زدند تا اقلام پزشکی سازمان آنروا را برای خانواده خود جمع آوری کند. او در حالی که کفش‌هایش در گل ولای فرو رفته بود با دست خالی برگشت در حالی که زیر لب به انگلیسی‌ها فحش می‌داد و تعجب کودک را بر انگیخت.

او به دختر توضیح داد این بریتانیا- کشوری کوچک در سرزمین‌های دور -  بوده که از طریق تکه کاغذی به نام اعلامیه بالفور که در سال ۱۹۱۷ در خلال جنگ جهانی اول نوشته شد خانه و زمین او را به خارجی‌ها تسلیم کرد.

آن سال همان سالی بود که این مادربزرگ که با نام "لی" معرفی شده، در روستای فلسطینی "عراق المنشیه"، واقع در بین غزه و الخلیل به دنیا آمد. زادگاه او بیش از ۲۰۰ کیلومتر با این اردوگاه پناهندگان که به مدت نیم قرن تا زمان مرگش در سال ۱۹۹۳ خانه او بود فاصله داشت. روستای او در سال ۱۹۴۹ به مدت ۱۰ ماه توسط یک سازمان شبه نظامی یهودی به نام هاگانا هدف محاصره و بمباران قرار گرفت و خانواده او از سرزمین‌ خود رانده و آواره شدند.

لی، که هم همسر و پسرش و هم خانه‌اش را از دست داد، برای دهه‌ها در آن اردوگاه – جایی  که استعمارگران قدرتمند ترجیح دادند آن را فراموش کنند - تجسم و انتقال دهنده خاطرات آنچه که از دست رفت و استواری قاطعانه جوامع فلسطینی در مقابل واقعه "نکبت" (تشکیل رژیم صیونیستی) و مقاومت آنها در برابر انگلیسی‌ها بود.

فلسطین حالا با گذر از دهه‌ها تحمل تلاش برای انسانیت زدایی از فلسطینی‌ها با توسل به خشونت، توانسته جوامعی مورد عزت و احترام را ایجاد کند.

زنان و کودکان امروز غزه که از اواخر سال ۲۰۲۳ و در طول سالهای ۲۰۲۴ و ۲۰۲۵ وحشت نسل‌کشی را تجربه کرده و در روزهای آتش‌بس تصمیم گرفتند به شمال بازگردند تا به بازسازی آوارهای ساختمان‌های غیرقابل تشخیص بپردازند، وارثان لی هستند.

امدادگران در غزه - که شبانه روز در زیر وحشت نسل کشی به سراغ مکانهای بمباران شده می‌روند، مجروحان را با دست خالی از زیر آوار بیرون می‌کشند، اجساد را با احترام حمل می‌کنند، در کفن می‌پیچند و بر آنها نماز می‌خوانند - وارثان لی هستند.»

ویکتوریا بریتین در ادامه این تحلیل خود به رسوایی اخیر مربوط به افشای دروغگویی رژیم صهیونیستی درباره به شهادت رساندن امدادگران در اواخر ماه مارس در شهر رفح در غزه اشاره کرده و نوشته است: «روز ۲۳ مارس ۱۵ امدادگر و نیروی دفاع مدنی به دست ارتش اسرائیل کشته شدند در حالی که سوار بر خودروهای امداد و آمبولانس کاملا علامت‌دار و با چراغ‌های خطر روشن عازم پاسخ به وضعیت‌های اضطراری بودند. آنها هم وارثان این مادربزرگ فلسطینی، "لی"، هستند.

دروغگویی ارتش اسرائیل درباره کاری که کرده به نوعی تکرار جنایات نظامیان انگلیسی که هشت دهه قبل این مادربزرگ آنها را تحمل کرده بود، است.

دولت انگلیس امروز با امتناع کردن از محکومیت نسل‌کشی علیه غزه، رویه‌های شرم‌آور ناشی از اعلامیه بالفور در دوران استعمارگری را بازتاب می‌دهد. این در شرایطی است که کل دنیا به جز خود اسرائیل شاهد بوده‌اند که نقض روزانه قوانین بین‌المللی توسط اسرائیل و بمباران گسترده غیرنظامیان، عمدتا زنان و کودکان ساکن چادرها و بیمارستان، با بمب‌های آمریکایی از سوی تل آویو، چه هزینه‌های انسانی عظیمی را به وجود آورده است.»

بر اساس یک تحلیل آماری که در نشریه «لنست» منتشر شده است، تخمین زده می‌شود که آمار رسمی ۵۰ هزار فلسطینی به شهادت رسیده در طول جنگ غزه، ۴۰ درصد کم‌تر از رقم واقعی شهدا باشد.

در ادامه این مطلب تصریح شده است: «با این حال تحریم‌های بین‌المللی و تحریم‌های تسلیحاتی - ابزارهایی که به پایان آپارتاید در آفریقای جنوبی در ۳۵ سال پیش کمک کردند و امروزه نیز توسط غربی‌ها علیه روسیه به بهانه جنگ اوکراین اعمال می‌شوند - برای نجات جان فلسطینی‌ها از این نسل‌کشی اعمال نمی‌شوند. رهبران واشنگتن، لندن و بسیاری از کشورهای اروپا حتی از بحث در مورد آنها خودداری می‌کنند.

قیمومیت انگلیس بر فلسطین در دهه‌های ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰، میراثی از تکبر و نادیده گرفتن عمدی فلسطینی‌ها و انسانیت زدایی از آنها را به جا گذاشت. و امروز، جانشین‌های آنها که در پایتخت‌های غربی و متحدان خاورمیانه‌ای‌ آنها زمام امور را به دست دارند همچنان نه می‌خواهند که احترامی به فلسطینی‌ها بگذارند و نه آنها را ببینند و بشنوند.

چندین دهه پیش این انگیس استعمارگر بود که وحشت را بر فلسطین، به ویژه با سرکوب وحشیانه قیام سال ۱۹۳۷ اعراب اعمال کرد؛ قیامی که پاسخی به تشویق مهاجرت صهیونیست‌ها و کنترل اقتصادی بر فلسطین توسط انگلیس بود.

درست قبل از این قیام، پنج رهبر مهم جنبش ملی‌گرای فلسطینی به مدت ۱۶ ماه به جزیره سیشل، مستعمره انگیس واقع در اقیانوس هند، تبعید شدند. برخی رهبران دیگر آنها نیز به مستعمرات کنیا و آفریقای جنوبی تبعید شدند.

انگلیس سابقه زیاد در استفاده از جزیره دور افتاده سیشل‌ برای در تبعید قرار دادن رهبران جنبش‌های ملی‌گرای نامطلوبش در کشورهای مختلف اعم از یمن، زنگبار، اتیوپی، سومالی‌لند، مالایا، ساحل طلایی (غنا) و بوگاندا (اوگاندا) داشته و حتی سال ۱۹۵۶، این کار را با اسقف اعظم ماکاریوس، رهبر یونانی‌های قبرس نیز کرد.»

تحلیلگر انگلیس میدل ایست آی ادامه می‌دهد: « انگلیس در زمان اوج آن قیام ۱۰۰ هزار سرباز در فلسطین داشت یعنی یک سرباز به ازای هر چهار مرد بالغ. طبق کتاب تاریخ‌نگاری مورخ فلسطینی-آمریکایی و استاد دانشگاه کلمبیا، رشید خالدی، با نام کتاب "جنگ صد ساله علیه فلسطین"، از سال ۱۹۳۷ تا ۱۹۳۹، ۱۰ درصد از جمعیت مردان بالغ فلسطین کشته، زخمی، زندانی یا تبعید شدند.

برخی از سربازان انگلیس بعدا به جنایات جنگی خود در زمان اشغال فلسطین اعتراف کردند؛ جنایاتی شامل آتش زدن خانه‌ها، ویران کردن روستاها، دستگیری دسته جمعی مردان، منفجر کردن اسرا، برهنه کردن آنها و حبس کردن آنها در قفس‌های سیم خاردار برای روزهای متوالی با جیره آب بسیار کم.

یکی از رهبران قیام  اعراب که توسط انگلیسی ها اعدام شد، عید الفضیلات - پسر عموی لی، مادربزرگ فلسطینی پناهنده در اردن بود؛ کسی که فرزندان، نوه‌ها و نبیره‌هایش هم در حین بزرگ شدن همین تاریخچه را تجربه کردند.»

ویکتوریا بریتین در خاتمه این تحلیل نتیجه می‌گیرد: « ۶۰ درصد جمعیت حاضر در اردن، فلسطینی هستند. اما در سال ۲۰۱۳، دولت این کشور سیاست ممنوعیت ورود فلسطینیان را در شرایطی که از نیم میلیون آواره سوری فراری از جنگ داخلی در سوریه استقبال می‌کرد اعمال کرد.

اکنون، گروهی از مردان سفید پوست بی ملاحظه و قدرتمند در واشنگتن – که خاطره دوران آپارتاید در آفریقای جنوبی و امتیازات نژادی و فرار از مجازات برای سفیدپوستان در آن دوران را زنده می‌کنند - دارند در مورد مجبور کردن اردن به جذب یک میلیون فلسطینی از غزه در حالی که مصر هم یک میلیون فلسطینی دیگر را جذب کند، حرف می‌زنند.

آنها نسل کشی در غزه را فرصتی برای احیای رویای قدیمی صهیونیستی خالی کردن غزه از فلسطینیان در قالب یک پروژه خیالی املاک و مستغلات که نام آن را "ریویرای خاورمیانه" گذاشته‌اند می‌بینند. اما این رویا هم شکست خواهد خورد، همانطور که تمام خیال‌پردازی‌های استعماری سابق شکست خورده‌اند.»

انتهای پیام