به گزارش ایسنا، این‌ها آخرین جملات «رفعت رضوان»، امدادگر جوان فلسطینی بود که در کنار آمبولانسی با علائم پزشکی و چراغ‌های گردان، در محاصره نظامیان صهیونیست، زیر آسمان سرد شب در رفح، به شهادت رسید.
او و تیمش برای نجات مجروحان رفته بودند، اما هیچ‌کدام بازنگشتند. ارتش رژیم صهیونیستی بدون هیچ هشداری به‌سوی آن‌ها تیراندازی کرد و رضوان به همراه ۱۴ امدادگر دیگر به شهادت رسیدند. بعدها اجساد آن‌ها از یک گور دسته‌جمعی کم‌عمق بیرون کشیده شد؛ برخی با دست و پای بسته، با آثار شلیک از فاصله نزدیک. آن‌ها در حالی اعدام شده بودند که همچنان یونیفورم امدادی به تن داشتند و بی‌سیم، دستکش و کیف‌های پزشکی در دستشان بود.
با این حال، رژیم صهیونیستی درباره این جنایت دروغ گفت. وزیر خارجه این رژیم مدعی شد آمبولانس‌ها فاقد علامت بودند و «مشکوک» به نظر می‌رسیدند. اما محتوای ضبط‌شده از لحظات پایانی زندگی رضوان، نشان می‌داد آمبولانس‌ها به‌وضوح علامت‌گذاری شده‌اند، چراغ‌ها روشن‌اند و جلیقه‌های پزشکی مشخص‌اند. هیچ نشانی از تهدید یا درگیری دیده نمی‌شد؛ تنها چیزی که مشهود بود، یک کشتار عامدانه بود.
در حالی‌که جهانیان سعی می‌کردند با این کشتار هولناک در رفح کنار بیایند، «بنیامین نتانیاهو»، نخست‌وزیر رژیم اشغلاگر در مجارستان مورد استقبال یکی از راست‌گراترین دولت‌های اروپا قرار گرفت. او در میان ملی‌گرایان افراطی گفت: «ما در حال نبردی برای تمدن یهودی-مسیحی هستیم. این مبارزه، نبردی علیه بربریت است»!
این سخنان، تصویر به‌شدت وارونه از واقعیت را منعکس کرد. به گزارش میدل‌ایست آی، صهیونیست‌ها در غزه صرفا مشغول یک جنگ نیستند، بلکه در حال حذف زندگی و تمامی نشانه‌های آن هستند؛ نابودی سیستماتیک هرآنچه زنده است و رویای زندگی دارد.
تصاویر ضبط‌شده توسط «رفعت رضوان»
از اکتبر ۲۰۲۳ تاکنون، بیش از ۱۰۰۰ نیروی پزشکی و درمانی کشته شده‌اند، از جمله ده‌ها نفر از جمعیت هلال احمر فلسطین. امدادگران هنگام امدادرسانی هدف بمباران، گلوله‌باران و تیرباران قرار گرفته‌اند. بیش از ۴۰۰ نیروی امدادی کشته شده‌اند؛ از جمله دست‌کم ۲۸۰ نفر از کارکنان «آنروا». بیمارستان‌ها ویران و آمبولانس‌ها تکه‌تکه شده‌اند. پزشکان بازداشت، شکنجه، تجاوز و اعدام شده‌اند.
از جمله آنان، تیمی بود که برای نجات «هند رجب» ۶ ساله اعزام شده بودند. هند پس از حمله صهیونیست‌ها که خانواده‌اش را کشت، تنها در خودرویی نشسته و از ترس می‌لرزید. او با تلفن درخواست کمک کرد. تیم امداد رفت، اما بازنگشت. مدتی بعد، جسد هند در خودرویی که به رگبار بسته شده بود، پیدا شد. امدادگران در کنار او، در حین تلاش برای نجات یک کودک، اعدام شده بودند.
در این جنگ، هیچ خط قرمزی وجود ندارد؛ نه برای پزشک، نه برای کودک، نه برای مجروحانی که در حال مرگ هستند. امدادگران فلسطینی می‌گویند یونیفورم آن‌ها دیگر نه‌تنها مصونیتی برایشان ندارد، بلکه نشانه‌ای برای مرگ حتمی است. نمادهای مقدسی چون جلیقه هلال احمر، روپوش سفید و لباس اتاق عمل، اکنون عامدانه هدف قرار می‌گیرند.
یک پرستار که حاضر نشد حین جراحی، بیمار را به حال خود رها کند، از ناحیه زانو هدف شلیک گلوله نظامیان صهیونیست قرار گرفت، استخوان‌هایش خرد شد و چند روز بعد با چشمان نابینا و شکنجه‌شده، در کنار جاده رهایش کردند. «عدنان البورش»، برجسته‌ترین جراح ارتوپدی غزه نیز از بیمارستان «العوده» ربوده شد. او در زندان رژیم اشغالگر هدف شکنجه و تجاوز قرار گرفت و در نهایتا جان سپرد.
جنگی برای نسل‌کشی
به گزارش رسانه انگلیسی، نتانیاهو نه‌تنها خانه و مدرسه و مسجد را نابود می‌کند، بلکه راه بقا را هم می‌بندد. اگر فلسطینیان از باران بمب‌های مرگبار جان سالم به در برند، در نهایت بر اثر تشنگی، گرسنگی یا زخم‌های درمان‌نشده کشته می‌شوند. در راستای تلاش‌های رژیم اشغالگر برای حذف زندگی از غزه، نیروهای امدادی و کادر درمانی هم که برای نجات دیگران تلاش می‌کنند، شکار می‌شوند.
در غزه، طبابت نوعی شورش است و نوع‌دوستی خیانت محسوب می‌شود! درمان و معالجه پزشکی بیماران یعنی ایستادگی در برابر نسل‌کشی. بیش از ۵۵ هزار فلسطینی کشته شده‌اند. محله‌ها کامل نابود شده‌اند. بیش از ۱.۹ میلیون نفر آواره شده‌اند؛ که برخی‌شان بعداً در چادرهایشان بمباران شدند.
بر اساس این گزارش، از زمان پایان آتش‌بس موقت، کابوس غزه جنبه‌های فجیع‌تری پیدا کرده است. اکنون غذا تمام شده، سوخت ناپدید شده و تأسیسات آب‌رسانی خاموش شده‌اند. نانوایی‌های غزه تعطیل هستند و خانواده‌ها به آب و غذا دسترسی ندارند. دیگر کسی نیست که به افراد در حال خونریزی رسیدگی کند.
جنگ برای «تمدن»!؟
«جاناتان ویتال»، مدیر موقت دفتر امور بشردوستانه سازمان ملل در اراضی اشغالی، این جنگ را «نبردی بی‌مرز» توصیف می‌کند. صهیونیست‌ها تمامی مرزهای قانون، اخلاق و انسانیت را زیر پا گذاشته‌اند و هیچ منطقه‌ای امن نیست، هیچ بیمارستانی در امان نمانده و هیچ کودکی مصون نیست. این یک درگیری نیست؛ بلکه یک نابودی تمام‌عیار است.
به گزارش میدل‌ایست آی، رسانه‌ها و دولت‌های غربی به مدت چندین دهه تصویری خشن از فلسطین ارائه کرده‌اند و رژیم اشغالگر خود را منادی دموکراسی و یک سنگر تمدن نشان داده که در محاصره است. رسانه انگلیسی درباره این روایت جعلی صهیونیست‌ها می‌نویسد: «تل‌آویو قصه‌بافی کرد، واشنگتن مسلحش کرد، لندن به آن رنگ و لعاب داد و هالیوود آن را به دیگران قالب کرد.» اما به اذعان رسانه انگلیسی، این روایت هرگز واقعیت نداشت و پروپاگاندا بود.
سیاست نسل‌کشی
در جنگ غزه، توهم «توحش فلسطینیان» از بین رفته و حتی اسرائیلی‌ها هم رفته‌رفته واقعیت را پذیرفته‌اند.
«عومر بارتوف»، تاریخ‌نگار مشهور اسرائیلی-آمریکایی در زمینه نسل‌کشی، در سال ۲۰۲۴ به اراضی اشغالی سفر کرد و با دانشجویانی دیدار کرد که از سربازی در غزه بازگشته بودند. آن‌ها خشمگین و خواهان جنگی تمام‌عیار بودند. بارتوف به آن‌ها هشدار داد: «آخرین باری که نسلی تحقیرشده اینگونه به نظامی‌گری روی آورد، در آلمان نازی دهه ۱۹۳۰ بود.» این تاریخ‌نگار برجسته اذعان می‌کند: «دیگر نمی‌توان انکار کرد که اسرائیل مرتکب جنایات سیستماتیک جنگی، جنایت علیه بشریت و نسل‌کشی شده است.»
«تام سگف»، یکی از برجسته‌ترین تاریخ‌نگاران اسرائیلی نیز گفته است: «در ۸۰ سالگی دارم به این فکر می‌کنم که شاید از همان ابتدا، صهیونیسم راه درستی نبود... صهیونیسم حتی روایت موفقی هم نیست و امنیتی هم برای یهودیان فراهم نکرده است. زندگی برای یهودیان خارج از اسرائیل امن‌تر است.»
به گزارش میدل‌ایست آی، این نسل‌کشی نه تصادفی است، نه یکی از نتایج جانبی و ناخواسته جنگ؛ بلکه یک سیاست برنامه‌ریزی‌شده است.
در ویدیویی که از یکی از فرماندهان ارتش رژیم اشغالگر منتشر شد، او به نیروهای تیپ «گولانی» دستور می‌دهد که هر کس را در غزه دیدند، تهدید تلقی کرده و بدون تردید بکشند. هیچ نیازی به تمیز قائل شدن میان نظامیان و غیرنظامیان، کودکان و بزرگسالان، مادران و امدادگران وجود ندارد؛ فقط باید شلیک کرد. در این گزارش آمده است: «هرگونه حیات فلسطینی از پیش محکوم است. نفْسِ زندگی یعنی تهدید و اقدام تحریک‌آمیز.»
برخی بر این باورند که این جنایات نتیجه سیاست‌های عده‌ای معدود در کابینه افراطی رژیم اشغالگر است، اما حتی دیوان عالی رژیم صهیونیستی هم دادخواست‌های رفع محاصره غزه به دلایل بشردوستانه را رد کرده است. هیچ‌یک از قضات این دادگاه به غیرقانونی بودن ایجاد قحطی عامدانه در غزه و گرسنگی دادن به جمعیتی جنگ‌زده، از جمله کودکان، اشاره‌ای نکرده است.
بر اساس این گزارش، مشکل فقط نتانیاهو و وزرای فاشیست او نیست. ارتش، دادگاه‌ها و خودِ دولت، همگی در خدمت ماشین نسل‌کشی قرار گرفته‌اند و این محصول نهایی صهیونیسم است: نظامی که امدادگران را اعدام می‌کند، پزشکان را در گورهای دسته‌جمعی دفن می‌کند، کودکان را می‌کشد و نامش را «تمدن» می‌گذارد.
شاهدی در برابر تاریکی
«رفعت رضوان» در برابر این تاریکی ایستاد. او در واپسین لحظات عمرش، از انتقام سخن نگفت؛ بلکه رو به مادرش کرد و طلب بخشش کرد. تأیید کرد که مسیرش را نه برای نابودی، بلکه برای درمان برگزیده است.
او در حالت احتضار، این جنایت را ثبت کرد و در میان کاروانی از آمبولانس‌ها، لحظاتی قبل از آنکه جان بسپارد، سند این جنایت را به تصویر کشید، زیرا خبرنگاری در آن حوالی حضور نداشت و رفعت می‌دانست که اگر سخن نگوید، حقیقت هم همراه با او جان خواهد داد؛ پس با آخرین نفس‌هایش حقیقت این کشتار عامدانه نیروهای درمانی را در تاریخ ماندگار کرد.
رفعت به‌خوبی الگوی رفتاری صهیونیست‌ها را می‌شناخت. او می‌دانست که آن‌ها اول می‌کشند و بعد با دروغ‌هایشان این جنایت را توجیه می‌کنند. او می‌دانست که صهیونیست‌ها احتمالا در یک بیانیه رسانه‌ای، ماجرا را به‌گونه‌ای بازنمایی می‌کنند که گویی نظامیان صهیونیست در حال دفاع از خود در برابر نیروهای مسلح بوده‌اند! پس رفعت با نفس‌های آخرش حقیقت را فریاد زد و شهادت داد؛ سپس شهید شد.
صهیونیست‌ها جسمش را گلوله‌باران کردند، اما صدایش از دل خاک برخاست؛ روایت صادقانه‌اش درباره این جنایت، از گلوله‌ها جان به در برد و دروغ‌پردازی‌های تل‌آویو را در هم کوبید. او به جهان ثابت کرد که صهیونیست‌ها حتی نوع‌دوستی و شفقت نسبت به مجروحان را هم تهدیدی علیه خود قلمداد کرده و محکوم به مرگ می‌دانند.
رفعت در جهان اعداد، انسانیت را به معادله اضافه کرد و ثابت کرد که در غزه، نجات جان یک انسان، به معنای صدور حکم اعدام برای فرد ناجی است.
او جان داد، اما پیروز شد. گلوله‌ها نتوانستند صدایش را خاموش کنند. او رفت تا جهان دیگر بهانه‌ای برای چشم‌پوشی بر این جنایت نداشته باشد؛ او رفت تا دیگر هرگز هیچ ناظر منفعلی به خود اجازه ندهد که بگوید «ما خبر نداشتیم»!
انتهای پیام
نظرات