جواد علیزاده در گفت‌وگو با ایسنا در خصوص برگزاری نمایشگاهی از آثار کاریکاتوری همزمان با هفته هنر انقلاب اسلامی اظهار کرد: تنوع احساسی حاکم بر زندگی روزمره، تعیین مرز مشخصی بین غم و شادی را در آثار کاریکاتور دشوار می‌سازد و برخلاف رویکرد برخی از کاریکاتوریست‌ها که بر بازتاب شادی تمرکز دارند، بنده همواره تلاش کرده‌ام هر دو جنبه یعنی غم و شادی را به تصویر بکشم.

وی اضافه کرد: در دوران فعالیت در مجله فکاهیون در بخشی با عنوان «ایستگاه مرگ» به زبان طنز تلخ به موضوع مرگ می‌پرداختم، زیرا در انتهای زندگی با جنبه غم‌انگیز آن مواجه هستیم.

این هنرمند کاریکاتوریست ادامه داد: در کل هدف من از پرداختن به چنین آثاری و به اشتراک گذاشتن احساسات درونی خودم از طریق طنز درمانی، ایجاد تسکین در مخاطبی است که در زندگی شخصی خود با مشکلاتی روبرو است و شاید از این راه بتواند کمی آسان‌تر با موانع روزگار خود مواجه شود. 

علیزاده در پاسخ به این سوال که چرا انسان با اینکه نسبت به سرنوشت خود یعنی مرگ آگاه است اما همچنان به خندیدن ادامه می‌دهد، گفت: این دقیقا همان وجه تمایز بین انسان و حیوان است که با وجود آگاهی کامل از موانع محیط پیرامون و درنهایت مرگ، از طریق خنده به دردهای خود التیام می‌بخشد.

این هنرمند درخصوص تفاوت سلیقه‌ها بین نسل قدیم و جدید به فراگیری فضای مجازی و ابزارهای پیشرفته طراحی و نقاشی اشاره و تصریح کرد: شاید آثاری که در گذشته خلق شده‌اند، دیگر برای جوانان جذابیت نداشته باشند و در حد یک کار کلاسیک باقی بمانند؛ درحالی‌ که کار با ابزار دیجیتال و خروجی آن در عین راحتی و سرعت عمل ممکن است برای جوانان امروزی جذاب‌تر باشد.

وی خاطرنشان کرد: تفاوت کاریکاتور با سایر شاخه‌های هنرهای تجسمی در این است که کاریکاتور به دغدغه‌ها و معضلات جامعه می‌پردازد و آسیب‌شناسی اجتماعی را انجام می‌دهد که ممکن است با سلیقه و نظر مسئولان همخوانی نداشته باشد؛ با وجود این کاریکاتور به عنوان یک هنر کامل نیازمند مهارت‌های طراحی، فن اجرای قوی، پیروی از یک فلسفه و جهان‌بینی خاص و آگاهی از رشته‌های مختلفی چون تاریخ و ادبیات است.

انتهای پیام