رسول رکنی‌زاده، امروز دوشنبه یکم اردیبهشت در آیین افتتاح خوابگاه دانشجویی نصر دانشگاه اصفهان که با حضور مسئولان کشوری و خیران دانشگاه‌ساز برگزار شد، اظهار کرد: افتتاح یک خوابگاه، تنها به معنای افزودن بر شمار ساختمان‌های دانشگاهی نیست؛ بلکه جلوه‌ای از روح زنده و پویای یک نهاد علمی است. در قرون و اعصار، همواره چنین رویدادهایی در بستر زمان رخ داده‌اند؛ اما آن‌چه اهمیت دارد، درک اصل دیگری‌ست، زنده بودن دانشگاه.

وی افزود: زنده بودن یک مجموعه دانشگاهی را نه در سازه‌های فیزیکی، بلکه در میزان تعامل و ارتباط آن با بیرون از خود باید جُست. دانشگاهِ زنده، دانشگاهی‌ست که به نیازهای جامعه پاسخ می‌دهد، اثرگذار است و به توسعه کشور یاری می‌رساند. این اثرگذاری نه در نام‌ها و اَعلام، بلکه در حقیقت‌هایی‌ست که در بطن آن کشف می‌شود و به جهان عرضه می‌شود.

رئیس دانشگاه اصفهان ادامه داد: در آینده نزدیک، بخشی در دانشگاه اصفهان افتتاح خواهد شد که اگر از سر معنا و اثر خلق شود، بی‌شک تأثیری فراتر از ساخت‌وسازهای معمول خواهد داشت. چرا که رسالت یک دانشگاه اصیل، نه شمار ساختمان‌ها، بلکه کیفیت معرفتی و نقشی‌ست که در پیشرفت کشور ایفا می‌کند.

رکنی‌زاده با بیان اینکه معلم، در مقام علمی و انسانی، برآمده از سرشتی تاریخی‌ است، گفت: انسان، موجودی تاریخی‌ست؛ بدین معنا که ما، امروز که در اینجا نشسته‌ایم، بر بستری از گذشته ایستاده‌ایم؛ فرهنگی که شکل گرفته، مذهبی که بالیده، ادبیاتی که جان گرفته، و اندیشه‌ای که ما را تا به اینجا رسانده است.

وی اظهار کرد: انسان، برخلاف سایر موجودات، تاریخ دارد؛ زیرا اندیشه دارد و همین اندیشه، مرز میان ما و دیگر موجودات است. آن‌گاه که از گذشته می‌آموزیم، آینده را می‌سازیم، اما این تاریخ، سرشتی ثابت ندارد. پیوسته در حال دگرگونی است. امروز، انسانِ ۲۰۲۵ دیگر همان انسان ۱۳۸۰ یا پیش از آن نیست. تحولات تکنیکی، معرفتی و فرهنگی، همواره در کارند تا انسان را در مسیر تازه‌ای از خودآگاهی و فهم قرار دهند.

رئیس دانشگاه اصفهان افزود: درک تاریخی، آن بصیرتی‌ست که انسان را به مسئولیت‌پذیری می‌رساند. مسئولیت‌پذیری، یعنی پذیرفتن نقش در ساخت آینده. ما تنها شاهد آینده نیستیم؛ ما پدیدآورنده آن‌ هستیم. جهان، همچون میدانی باز، در هر لحظه میلیون‌ها کنش در خود دارد، و کنش‌های ما، سهمی از آن دارند.

رکنی‌زاده ادامه داد: حقیقت‌هایی در این هستی وجود دارد که هنوز از دید ما نهان‌اند؛ اما در افق دانش، در حال طلوع‌اند. در این میان، کسانی‌که با خودآگاهی تاریخی به خیر می‌پردازند، آینده را می‌سازند، زیرا درک کرده‌اند که انسان، تنها متعلق به حال نیست؛ انسان، متعلق به آینده است. از این منظر، آن‌که کار نیک می‌کند، نه از سر تفنن، بلکه از روی معرفت است. عمل صالح، زنجیرهای زمان را می‌گسلد و انسان را به ابدیت پیوند می‌زند. خداوند، جاودانگی حیات انسان را در همین کنش معنادار تضمین کرده است، پس اگر ساختمانی ساخته می‌شود، بگذار آن را ساختمانی تاریخی بنامیم نه به سبب سن و سالش، بلکه به‌واسطه نقش آن در امتداد اندیشه، انسان و آینده.

انتهای پیام