به گزارش ایسنا، در مازندران، فوتبال فقط یک بازی نیست. نساجی، فقط یک تیم نیست. نساجی، تپش قلب یک استان است. وقتی نساجی می‌برد، خیابان‌ها نفس می‌کشند، آدم‌ها لبخند می‌زنند و حتی دریا، آرام‌تر به ساحل می‌رسد اما این روزها، ببر مازندران زخمی و تنهاست و با سطح اول فوتبال ایران خداحافظی خواهد کرد.

ماجرا از سال ۱۳۹۷ آغاز شد؛ وقتی پس از ۲۴ سال، نساجی دوباره به لیگ برتر بازگشت. آن شب، کاسپین شاد شد و آسمان از شادی بارید. فوتبال دوباره به زندگی مردم برگشته بود. نساجی در دل‌های خسته، امیدی نو کاشته بود.

این تیم، در فصل ۰۱-۱۴۰۰ حتی جام حذفی را فتح کرد؛ افتخاری که برای تیمی با بودجه محدود و دل‌های پر از عشق، معنایی فراتر از یک جام داشت. قهرمانی نساجی، قهرمانی مردم بود. مردمی که با هر برد، از نو زنده می‌شدند و با هر شکست، انگار چیزی در وجودشان فرو می‌ریخت.

حالا اما این ببر زیر باران ایستاده و چشم‌های مردم خیس است؛ نه فقط از باران، که از بغض.

آنها که زیر برف و طوفان هم کنار تیم‌شان بودند، حالا نظاره‌گر آخرین نفس‌های نساجی در سطح اول فوتبال کشورند. سقوط نساجی فقط یک اتفاق ورزشی نیست؛ یک زخم عاطفی است. جای خالی‌اش را فقط قائمشهر یا ساری حس نخواهد کرد؛ کل فوتبال ایران دلتنگ خواهد شد.

در سال‌هایی که نساجی در لیگ برتر بود، تمریناتش در تهران برگزار می‌شد؛ دور از مردم و دور از دل‌هایی که برایش می‌تپیدند. بازیکنان فقط برای بازی‌ها به قائمشهر می‌آمدند، بی آنکه طعم هم‌زیستی با هواداران را بچشند. شاید به همین دلیل، در لحظه‌های سخت، پیوندی نبود که از درون جان بگیرد و تیم را سر پا نگه دارد.

اما حالا که سقوط قطعی شده، قرار است نساجی به خانه برگردد؛ به قائمشهر، به دل مردمی که سال‌ها بی‌چشم‌داشت پشت تیم ایستادند. این بازگشت، شاید فرصتی باشد برای ساختن نساجی‌ای تازه؛ تیمی که بازیکنانش هر روز، عشق را در چشم مردم ببینند، صدای هواداران را از پنجره تمرین بشنوند و بفهمند نساجی فقط یک تیم نیست، یک تعهد است؛ تعهد به شهری که هنوز هم برای بازگشتش لحظه‌شماری می‌کند.

ملوان، دیگر تیم شمالی فوتبال ایران، با تمرین در دل انزلی و زندگی در کنار مردمش توانست از بحران‌ها عبور کند. چرا نساجی نتواند؟ این بار، نساجی می‌تواند با ریشه‌هایی محکم‌تر و قلب‌هایی نزدیک‌تر، دوباره قد علم کند.

حالا اما دیگر سقوط قطعی شده است. ببر زخمی مازندران از سطح اول فوتبال ایران خداحافظی کرد اما صدای هوادارانش همچنان در ورزشگاه‌های خالی، در خیابان‌های بارانی قائمشهر و در دل دریا باقی خواهد ماند. آنها هنوز هم با چشمانی اشک‌آلود فریاد می‌زنند:

«ای امید شهر خسته، نفس من به نفست وصله...

نمی‌ذاریم تو رو اینجا تنها...

با تو هستیم تا آخر دنیا...»

سکوت لیگ برتر، جای خالی نساجی را فریاد خواهد زد و لیگ برتر فوتبال ایران، منتظر یکی از عاشق‌ترین تیم‌هایش خواهد ماند تا روزی دوباره بازگردد.

انتهای پیام