به گزارش ایسنا، محققان نشان داده‌اند که نانوپلاستیک‌های سنتز شده از زباله‌های پلاستیکی دنیای واقعی می‌توانند به راحتی یون‌های مضر عناصری مانند سرب و کادمیوم را جذب کنند.

به نقل از آی‌ای، محققان موسسه فناوری نیوجرسی ادعا کردند که این نانوپلاستیک‌ها مانند این فلزات را به موجودات زنده منتقل می‌کنند و زیست انباشتگی را افزایش می‌دهند.

زیست‌انباشتگی (Bioaccumulation) به انباشتگی موادی مانند آفت‌کش‌ها یا دیگر مواد شیمیایی در یاخته‌ها و بافت‌های یک جاندار گفته می‌شود. زیست‌انباشتگی هنگامی رخ می‌دهد که سرعت جذب یک ماده در یک جاندار تندتر از سرعت از دست دادن آن می‌شود.

نانوپلاستیک‌ها با استفاده از روش آسیاب از پلی‌اتیلن ترفتالات (PET)، پلی‌استایرن (PS) و پلی‌پروپیلن (PP) سنتز شدند.

مواد با استفاده از پراکندگی نور پویا (DLS) و میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) مشخص شدند و از اندازه ذرات زیر ۲۰۰ نانومتر اطمینان حاصل شد.

پلی‌پروپیلن بالاترین ظرفیت جذب را داشت

محققان می‌گویند که پلی‌پروپیلن بالاترین ظرفیت جذب را در بین نانوپلاستیک‌ها دارد، اما هر سه نانوپلاستیک ظرفیت بالایی برای جذب فلزات نشان دادند. سرب سریع‌ترین جذب را داشت و ۹۹ درصد از آن در عرض ۵ دقیقه توسط هر سه نوع نانوپلاستیک جذب شد.

سامنات میترا (Somenath Mitra)، که بخشی از این مطالعه بود، می‌گوید: جذب مواد، یک پدیده سطحی است. اگر سطح بسیار بالایی داشته باشید، منطقی است که جذب شما بیشتر باشد.

نانوپلاستیک‌های موجود در دنیای واقعی از نظر اندازه شکل متفاوت هستند، با این حال، آن‌هایی که در آزمایشگاه تولید می‌شوند، به طور معمول کروی هستند که سطح بالاتری را ارائه می‌دهند.

پلاستیک‌های دور ریختنی جمع‌آوری‌شده از زباله

محققان پراکندگی نور پویا و میکروسکوپ الکترونی و طیف‌سنجی را انجام دادند که نشان داد نانوذرات تولید شده با استفاده از روش آسیاب نمکی، اشکال نامنظم و اندازه کمتر از ۲۰۰ نانومتر دارند که نشانگر مناسبی برای ابعاد نانوذرات موجود در محیط است.

محققان، پلاستیک‌های زائد را از زباله‌هایی شامل بطری‌های ساخته شده از پلی‌اتیلن ترفتالات (PET)، جعبه‌های آب‌نبات ساخته شده از پلی‌استایرن و ظروف غذای بیرون‌بر ساخته شده از پلی‌پروپیلن جمع‌آوری کردند. سپس، نانوذرات را از زباله‌های واقعی و بدون هیچ گونه کمک شیمیایی دیگری جدا کردند.

منگنز (Mn2+)، کبالت (Co2+)، روی (Zn2+)، کادمیوم (Cd2+) و سرب (Pb2+) در غلظت‌هایی از ۵۰.۰ بخش در یکای سنجش (ppb) تا ۲.۰ قسمت در میلیون (ppm) در معرض نانوذرات قرار گرفتند. پلی‌پروپیلن بالاترین ظرفیت جذب را نشان داد.

با این حال، میترا همچنین تاکید کرد که سایر نانوذراتی که معمولا در آب یافت می‌شوند، مانند خاک رس و مواد هیومیک، ظرفیت بالاتری برای جذب فلزات سنگین در مقایسه با نانوپلاستیک‌ها دارند.

مطالعه اخیر نشان می‌دهد که نانوپلاستیک‌ها قادر به حمل فلزات سنگین هستند که می‌تواند برای سلامت انسان نگران‌کننده باشد.

قرار گرفتن در معرض فلزات سنگین می‌تواند منجر به افزایش خطر سرطان، مشکلات عصبی و تاخیر در رشد کودکان شود.

مطالعات قبلی نشان داده است که میکروپلاستیک‌ها نه تنها در دستگاه گوارش، بلکه در کبد، کلیه، مغز و سایر قسمت‌های بدن نیز یافت می‌شوند.

انتهای پیام