در این یادداشت آمده است؛

گاهی ادعا می‌شود که مکمل‌های حاوی ویتامین C مزایایی فراتر از محتوای ویتامین C موجود در مواد غذایی دارند. از طرفی یکی از رایج‌ترین دلایلی که مردم از مکمل‌های ویتامین C استفاده می‌کنند، تأثیر پیشگیری‌کننده آن از سرماخوردگی است که تأیید کامل آن همچنان درگیر مطالعات مرتبط است.

ویتامین C محلول در آب است، یعنی در آب حل شده و برخلاف ویتامین‌های محلول در چربی، در بدن ذخیره نمی‌شود. ویتامین C مصرفی از طریق مایعات بدن به بافت‌های مختلف منتقل و مقدار اضافی آن به وسیله ادرار دفع می‌شود.

از آنجایی که بدن ویتامین C را ذخیره یا به تنهایی تولید نمی‌کند، مصرف روزانه غذاهای غنی از ویتامین C اهمیت فراوانی دارد. به همین دلیل حتی در دوزهای بالا، ویتامین C به ندرت به عنوان ترکیبی سمی با احتمال ایجاد عوارض جانبی جدی شناخته می‌شود. شایع‌ترین عوارض جانبی شامل اسهال، حالت تهوع، گرفتگی عضلات شکمی و مشکلات گوارشی دیگر است.

با این حال، در صورت مصرف دوزهای بالاتر از حد معمول، بدن در پردازش آن دچار مشکل می‌شود و این موضوع می‌تواند به اثرات منفی منجر شود. توجه به این نکته ضروری است که مکمل‌های ویتامین C معمولاً غیرضروری هستند؛ زیرا اکثر افراد به راحتی می‌توانند با مصرف مواد غذایی تازه به ویژه میوه‌ها و سبزیجات این ویتامین را به اندازه کافی دریافت کنند.

مصرف افراطی ویتامین C چه عوارضی برای بدن به همراه دارد؟

نکاتی که در ادامه مطرح می‌شوند، بر اساس مقالات منتشر شده توسط مرکز ملی اطلاعات زیست‌فناوری آمریکا گردآوری شده‌اند.

ویتامین C بیش از حد ممکن است باعث علائم گوارشی شود. شایع‌ترین عارضه جانبی مصرف زیاد ویتامین C، ناراحتی گوارشی است. این عوارض معمولاً در نتیجه مصرف غذاهای حاوی ویتامین C رخ نمی‌دهند و تنها ناشی از دوزهای بالای مکمل‌های ویتامین C هستند.

اگر بیش از ۲۰۰۰ میلی‌گرم ویتامین C به طور همزمان مصرف شود، احتمال بروز علائم گوارشی بیشتر است. این یافته‌ها منجر به تعیین سطح بالای قابل تحمل ۲۰۰۰ میلی‌گرم در روز شده است. شایع‌ترین علائم گوارشی مصرف بیش از حد ویتامین C شامل اسهال و حالت تهوع است.

ویتامین C ممکن است باعث تجمع آهن شود. ویتامین C به عنوان ترکیبی مؤثر برای افزایش جذب آهن شناخته شده است. این ماده می‌تواند به آهن غیرهِم که در غذاهای گیاهی یافت می‌شود متصل شود. گفتنی است بدن ما آهن غیرهِم را به اندازه آهن هِم (نوع آهن موجود در محصولات حیوانی) جذب نمی‌کند.

وقتی ویتامین C به آهن غیرهِم متصل می‌شود، جذب این آهن را برای بدن آسان‌تر می‌کند. این عملکرد به ویژه برای افرادی که بیشتر آهن خود را از منابع گیاهی دریافت می‌کنند اهمیت دارد. یک مطالعه معتبر نشان داده است که جذب آهن با مصرف ۱۰۰ میلی‌گرم ویتامین C همراه با غذا تا ۶۷ درصد افزایش می‌یابد. با این حال در افرادی که در معرض خطر تجمع آهن مانند هموکروماتوز هستند، باید در مصرف مکمل‌های ویتامین C احتیاط شود.

در این شرایط، مصرف بیش از حد ویتامین C ممکن است منجر به افزایش بیش از حد آهن و آسیب جدی به قلب، کبد، پانکراس، تیروئید و سیستم عصبی مرکزی شود.

دوزهای بالا ویتامین C با خطر تشکیل سنگ کلیه همراه است. بدن ویتامین C اضافی را به صورت اگزالات که یک محصول زائد است دفع می‌کند. اگزالات معمولاً از طریق ادرار خارج می‌شود. با این حال، تحت برخی شرایط این ترکیب ممکن است به مواد معدنی متصل شود و کریستال‌هایی تشکیل دهد که می‌توانند منجر به سنگ کلیه شوند. بدین ترتیب، مصرف بیش از حد ویتامین C پتانسیل افزایش میزان اگزالات در ادرار را دارد و از این رو خطر ابتلا به سنگ کلیه را بالا می‌برد.

در یک مطالعه، مصرف مکمل ۱۰۰۰ میلی‌گرمی ویتامین C دو بار در روز به مدت شش روز مقدار اگزالات دفع شده را ۲۰ درصد افزایش داد. مصرف بالای ویتامین C نه تنها با مقدار بیشتر اگزالات ادرار مرتبط است، بلکه با ایجاد سنگ کلیه نیز ارتباط دارد، به‌خصوص اگر بیش از ۲۰۰۰ میلی‌گرم در روز مصرف شود. به نظر می‌رسد تمام اثرات نامطلوب ویتامین C از جمله ناراحتی‌های گوارشی و سنگ کلیه زمانی بروز می‌کند که افراد دوزی بیشتر از ۲۰۰۰ میلی‌گرم مصرف کنند.

اگر قصد دارید مکمل ویتامین C مصرف کنید، بهتر است مکملی را انتخاب کنید که بیش از ۱۰۰ درصد میانگین نیاز روزانه شما را تأمین نکند. این نیاز به گزارش موسسه ملی سلامت آمریکا، ۹۰ میلی‌گرم در روز برای مردان و ۷۵ میلی‌گرم در روز برای زنان است.

انتهای پیام