دکتر حبیب‌الله محمودیان در این‌باره به خبرنگار ایسنا اظهار کرد: در بخش غربی شهر میمه و در مسیر این شهر به زرین‌آباد و در حاشیه رودخانه میمه، آثاری از محوطه‌های باستانی معروف به «ورکلان»، «بن‌کلان» و «هکلان» از عهد باستان باقی مانده، این محوطه‌ها در غرب یک دژ طبیعی واقع شده‌اند که با معبد آناهیتای میمه در ارتباط است.

وی خاطرنشان کرد: محوطه باستانی هکلان در سال ۱۳۵۰ به منظور بررسی و شناسایی گورستان‌های مربوط به جوامع کوچ‌نشین در کوه‌های زاگرس مورد کاوش قرار گرفت. گورستانی از دوران عصر برنز و محوطه‌ای متعلق به ادوار پیش از تاریخ از جمله مهم‌ترین یافته‌های به‌دست آمده از این کاوش‌ها است.

این استادیار باستان‌شناسی پیش از تاریخ توضیح داد: براساس یافته‌های حاصل از این محوطه، می‌توان این منطقه را یکی از قدیمی‌ترین و معتبرترین شواهد حضور جوامع کوچ‌نشین در کوهستان‌های غرب ایران دانست.                                             

محمودیان ادامه داد: مهمترین شناسه‌های مربوط به این محوطه باستانی، نمونه‌های سفالینه است. براساس مقایسه این سفال‌ها با سفال‌های موجود در زاگرس مرکزی از هزاره پنجم قبل از میلاد، همه یافته‌های گورستان هکلان بین سال‌های ۴۲۰۰ تا ۳۶۰۰ قبل از میلاد به دوران مس و سنگ میانی و جدید تاریخ‌گذاری شده است.

این باستان‌شناس یادآور شد: اشیای مختلفی از جمله ظروف سفالی، سرگرزهای مسی و سنگی، ظروف سنگی، چکش و تبرهای سنگی، مهرهای سنگی و مهرهای اِستامپی از این گورستان به دست آمده است.

وی بیان کرد: وجود مهرهای اِستامپی در گورستانی از دوران مس و سنگ و بدون وجود استقرارگاه‌های سکونتی، گواهی بر پیچیدگی‌های اجتماعی و فن مدیریت در جوامع کوچ‌نشین هزاره پنجم قبل از میلاد است. همچنین در سطح محوطه هکلان، نمونه‌هایی از تیغه‌های سنگی نیز مشاهده شده است. در بلندی‌های بخش شرقی رودخانه نیز آثاری از ابنیه‌های سنگی و در ارتباط با دژ طبیعی ورودی میمه که احتمالاً دژ کنترل معبد بوده است، به‌چشم می‌خورد.

وی اضافه کرد: نمونه‌های سفالینه دوره تاریخی، مهم‌ترین شواهد باستانی موجود در محوطه هکلان به‌شمار می‌روند.

انتهای پیام