در این کارایی، واقعیت نگران‌کننده‌ای نهفته است؛ میکروپلاستیک‌ها، قطعاتی با قطر کمتر از پنج میلی‌متر از سیستم‌های تصفیه آب که برای ایمن نگه داشتن محیط زیست ما طراحی شده‌اند، فرار می‌کنند و نتایج تحقیقات جدید دانشمندان دانشگاه تگزاس نشان می‌دهد، باتوجه به تلاش‌های فراوان تصفیه‌خانه‌های فاضلاب، این ذرات ریز پلاستیکی همچنان به خاک، رودخانه‌ها و اقیانوس‌های ما نشت می‌کنند. تاثیر آنها فراتر از خود آب است و سلامت انسان را تحت تاثیر قرار می‌دهند و ثبات اکولوژیکی را مختل می‌کنند.

پلاستیک‌ها به بخش جدایی‌ناپذیری از زندگی مدرن تبدیل شده‌اند و دوام و تطبیق‌پذیری آنها به این معنی است که تقریبا در همه چیز وجود دارند. در بسته‌بندی مواد غذایی و لوازم الکترونیکی گرفته تا محصولات مراقبت شخصی و منسوجات این ذرات یافت می‌شوند اما بزرگترین نقطه قوت آنها، بزرگترین خطر آنها نیز محسوب می‌شود. پلاستیک‌ها تجزیه بیولوژیکی نمی‌شوند بلکه به قطعات کوچکتری تجزیه می‌شوند و چیزی را ایجاد می‌کنند که ما آن را میکروپلاستیک می‌نامیم.

آن جونگ کیم، استادیار علوم زمین و محیط زیست در دانشگاه تگزاس آرلینگتون و دانشمند ارشد این تحقیق گفت: نتایج تحقیق ما نشان داد، اگرچه اکثر مراکز تصفیه فاضلاب به‌طور قابل‌توجهی بار میکروپلاستیک‌ها را کاهش می‌دهند، اما حذف کامل آنها با فناوری‌های فعلی دست نیافتنی است. این ذرات از طریق فاضلاب حرکت می‌کنند و اغلب مواد شیمیایی مضری مانند بیسفنول‌ها، مواد پر و پلی فلوروآلکلی و آنتی‌بیوتیک‌ها را حمل می‌کنند.

وی افزود: این میکروپلاستیک‌ها و آلاینده‌های آلی در سطح ناچیزی وجود دارند، اما می‌توانیم از طریق اقدامات ساده‌ای مانند نوشیدن آب، شستن لباس‌ها یا آبیاری گیاهان در معرض آنها قرار بگیریم که منجر به اثرات جدی و بلندمدت بر سلامت انسان مانند بیماری‌های قلبی عروقی و سرطان می‌شود.

این بررسی، انواع خاصی از ریزپلاستیک‌ها را که در سیستم‌های فاضلاب بیشتر هستند، یعنی ریزالیاف و ریزدانه‌ها، بررسی کرده است. این اشکال، اگرچه اغلب نادیده گرفته می‌شوند، اما هسته اصلی آلودگی پلاستیکی در آب را تشکیل می‌دهند. ریزالیاف، رایج‌ترین نوع موجود در فاضلاب، از پارچه‌های مصنوعی مانند پلی‌استر، نایلون و اکریلیک آزاد می‌شوند. لباس‌های شسته شده بزرگترین مکانیسم آزاد شدن آنها هستند. این ذرات نخ مانند،  پس از جدا شدن،  رنگ‌ها و مواد افزودنی شیمیایی را حمل می‌کنند و وارد اکوسیستم‌های آبی می‌شوند. ریزالیاف مصنوعی، به ویژه، بادوام، زیست‌تخریب‌پذیر و مستعد سفر در مسافت‌های طولانی در آب هستند.

ریزدانه‌ها، اگرچه امروزه به دلیل ممنوعیت استفاده از آنها در محصولات مراقبت شخصی کمتر رایج هستند، اما هنوز در فاضلاب وجود دارند. اگرچه مقررات، استفاده از آنها را محدود کرده است، اما حضور آنها در سیستم‌های تصفیه همچنان قابل‌توجه است.

سایت ارث گزارش کرد، میکروپلاستیک‌ها فراتر از حضور فیزیکی خود، به روش‌های نگران‌کننده‌ای با سایر آلاینده‌ها تعامل دارند. میکروپلاستیک‌ها اغلب عملکردی مانند اسفنج دارند و مواد شیمیایی را از طریق جداسازی آبگریز و تعاملات سطحی جذب می‌کنند. هنگامی که وارد سیستم‌های آبی می‌شوند، با مواد آلی، رسوبات و سایر ذرات درگیر می‌شوند و این رفتار پیچیده، قابلیت تشخیص آنها را کاهش می‌دهد و حذف آنها را در طول فرآیندهای تصفیه پیچیده می‌کند.

دانشمندان اکنون به این تعاملات توجه کردند تا نقش میکروپلاستیک‌ها را در تجمع زیستی و سمیت بهتر درک کنند. رفتار عمومی می‌تواند به کاهش انتشار میکروپلاستیک‌ها کمک کند. از مصرف‌کنندگان خواسته می‌شود تا حد امکان پارچه‌ها و محصولات مراقبت شخصی عاری از پلیمرهای پلاستیکی را انتخاب کنند.

این ذرات ممکن است میکروسکوپی باشند، اما چالش بزرگی است. این تحقیق، گفت‌وگو را به سمت آب پاک‌تر، جوامع سالم‌تر و درک بهتر آلاینده‌های نادیده در زندگی روزمره ما سوق می‌دهد.

نتایج تحقیق کنونی در مجله Science of the Total Environment منتشر شده است.

انتهای پیام