جایی آرام‌تر از آن‌سو، شهری قدیمی، بلند بالا از تاریخ و فرهنگ، داستانی نو از مهربانی ایرانی روایت می‌کند؛ همدان، این روزها تنها یک نام روی نقشه نیست.

همدان این روزها «مدینه» شده؛ خانه‌ای به وسعت ایران، و آغوشی گشاده‌تر از امنیت.

پویشی مردمی با عنوان «درِ خانه‌مان به روی هموطن باز است» به راه افتاده.

حرکت از دل مردم برخاسته، بی‌تکلف و بی‌هیاهو؛ اما لبریز از معنا.

مردمان همدان، با همان صلابت کوه‌های الوند و گرمای دل تاریخ‌شان، خانه‌هایشان را به روی خانواده‌های تهرانی گشوده‌اند. نه از سر ترحم، که از سر رفاقت. نه برای پناه دادن، که برای شراکت در دلگرمی.

و چه تشابهی دارد این روزگار با روزگاری دیگر. اما این فقط یک میزبانی ساده نیست؛ این یک تکرار تاریخی است. هزار و چهارصد سال پیش، در اوج رنج و هجرت، آن زمان که پیامبر اسلام (ص) و یارانش در مکه آزار دیدند و به ناچار هجرت کردند؛ و مردمان مدینه، بی‌هیچ ادعایی، با دل‌هایی از جنس مهر، خانه‌هایشان را گشودند و شدند «انصار».

امروز، ماجرایی شبیه به آن، این‌بار در دل ایران و در همدان تکرار می‌شود. مردم این دیار، بدون آنکه منتظر دعوتنامه‌ای رسمی باشند، دوباره لباس انصار به تن کرده‌اند. نه به عنوان میزبان، که به عنوان همراه. نه به‌خاطر اضطرار دیگری، که از سر اختیار دل.

یکی از کاربران همدانی در صفحه‌ی اینستاگرام خود نوشته بود: اگر در تهران هستید و جایی برای رفتن ندارید، درب منزل ما به روی شما باز است.

او درباره‌ی انگیزه‌ی این پیام چنین بیان کرد: وقتی وضعیت تهران را دیدم، نتوانستم بی‌تفاوت بمانم و این پیام را نوشتم نه به‌خاطر کاری بزرگ، بلکه به این دلیل که اگر من در شرایط مشابه بودم، امیدوار بودم کسی دست یاری به سمت من دراز کند و این کمترین کاری است که از دست من برمی‌آید.

کاربر دیگری به نمایندگی از پدر و مادری که سواد استفاده از فضای مجازی را ندارد در صفحه اینستاگرام خود نوشته خانه‌ی پدری خود را به روی هم‌وطنان گشوده است، و از سوی آنها می‌گوید: نسل جوان باید یاد بگیرد ایران یعنی همدل بودن در طوفان‌ها و در زمان جنگ نیز با همین رفتارها کشورمان را زنده نگه داشته‌ایم، نه فقط با مرز و پرچم، که با همین دل و دست‌های باز به این نقطه رسیدیم.

این دو نمونه تنها بخشی از صدها دعوت و پیام همدلی است که در فضای مجازی منتشر شده و نشان‌دهنده‌ی همبستگی و مهربانی مردم همدان در این روزهای دشوار است.

درهای خانه‌ها یکی پس از دیگری باز می‌شود و دل‌ها آماده‌ی پذیرایی از هموطنان تهرانی است.

این یعنی هنوز هم، در میانه‌ی بحران‌ها، این ملت می‌تواند دوباره از دل خاکستر، شعله‌ی گرمی بیافریند؛ شعله‌ای از مهر، از همدلی، از ایمان به اینکه «خانه» تنها چهاردیواری نیست، که جایی‌ست برای تقسیم امید.

همدان، این روزها نه فقط یک شهر، که تندیس زنده‌ی همدلی‌ست. نماد آن چیزیست که ما را در طول تاریخ زنده نگه داشته؛ باور به اینکه خانه، آنجاست که دل باز است.

انتهای پیام