به گزارش ایسنا، صادق غفوریان در یادداشتی تحلیلی با این عنوان در روزنامه خراسان ابعاد موضوع را بررسی کرده و نوشته است: به خطا رفتن و یک اشتباه محاسباتی در منطق و راهبرد جمهوری اسلامی و حتی دینی است اگر به اندازه سر سوزنی هم تصور کنیم، توقف جنگ برابر صهیون کودک کش و متجاوز، معنا یا رویکردی همچون «صلح» یا مفهوم و گزاره ای شبیه به آن دارد؛ هرگز چنین نیست. چراکه از روز روشن تر است، در برابر تجاوز فقط یک راهکار وجود دارد و آن نیست مگر دفاع و حمله.جدا از این که مضامین بلند دینی، دفاع و حمله و البته صلح نکردن را برابر متجاوز تاکید می کند، عقل و عرف هم می پسندد که تا حق متجاوز را کف دستش نگذاشته ای، عقب نشینی نکن .بنابراین از آن جا که جنگ طلبی در مشی و مرام و مکتب ما جایی ندارد، نهایت مفهوم و عبارتی که می توان برای این تصمیم نظام بنا بر مصالح مورد نظر به کار برد، «توقف موقت جنگ» است.

این جا در چند مبحث، اصل «صلح نه، توقف موقت جنگ» را بررسی می کنیم:
۱- مانیفست مکتبی دفاع در برابر متجاوز
نه تنها مسئله تجاوز به خاک و کیان و سرزمینت، بلکه در موضوع بسیار ساده ای همچون تکبر، یک کلام و فرهنگ تاریخی توصیه می کند، اگر در برابر فرد متکبر، تکبر به خرج دهی، گویی این یک عبادت است. شهید مطهری در کتاب  تعلیم و تربیت در اسلام در این باره می گوید: «مقصود این است که اگر کسی متکبرانه رفتار می‌کند شما طوری عمل نکنید که او را به تکبرش تشویق کنید ، بلکه در مقابل آدمی که متکبرانه رفتار می‌کند متکبرانه رفتار کنید تا دماغش به خاک مالیده شود و دیگر تکبر نداشته باشد.» حال که با چنین منطقی مواجه هستیم، آیا می توان در برابر جنایت بزرگ تجاوز به وطن که هیچ گاه با رفتاری همچون «تکبر» قابل مقایسه نیست، سکوت کرد و دست روی دست گذاشت؟
جنگ طلب نباش، اما...
بی شک دست روی دست نمی توان گذاشت، همان طور که امیرالمومنین(ع) خطاب به فرزندش امام حسن مجتبی(ع) تاکید می کند، «کسی را به مبارزه نطلب(جنگ طلب نباش) اما اگر تو را به مبارزه خواندند، پاسخشان را محکم بده، چون آن که تو را به جنگ فرا می خواند، ستمگر و متجاوز است و جزایش هلاکت است.»(حکمت ۲۳۳ نهج البلاغه)
اسلام، سازش ندارد
از تمامی این موارد که گذر کنیم، گزاره «صلح تحمیلی» نیز در این واقعه مردود است. به زبان ساده، چرا در برابر متجاوز و حرف زور و ظلم، سر خم بیاوریم و به میل او پای صلح نامه را امضا کنیم؟ نه عقل و نه دین این روش را نمی پسندد و بر نمی تابد. همان طور که در آیه ۳۵ سوره محمد(ص) از چنین صلحی پرهیز می دارد: «فلا تهنوا وتدعوا إلی لسلم وأنتم لأعلون ولله معکم...» (هرگز سست نشوید و دشمنان را به صلح (تحمیلی) دعوت نکنید در حالی که شما برترید و خداوند با شماست و چیزی از اجر اعمالتان را کم نمی‌کند.)
پس همان گونه که مولای جوانمردان علی (ع) اشاره می کند «مرگ بهتر از ذلت است»(حکمت ۳۹۶ نهج البلاغه)، نمی توان تصور کرد که توقف موقت جنگ، رنگ و بوی «صلح»، آن هم صلح تحمیلی دارد.
 ۲-ذات صهیون با تجاوز آمیخته است
 اساسا ذات، نهاد و نطفه صهیون در فلسطین، بر پایه تجاوز، غصب، قتل و غارت شکل گرفته است. بیش از ۷ دهه، رژیمی جعلی با اشغال و خونخواری، وطن میلیون ها فلسطینی و قبله نخست مسلمانان را غصب کرده و در تمامی این دهه ها خون هزاران انسان بی گناه از جمله کودکان و زنان را مکیده است تا خود زنده بماند. تجاوز به خاک پاک ایران نیز از شمار همین خوی تجاوزگرانه و خونخوارانه اوست که اگر مقابلش محکم و استوار نایستیم و سینه سپر نکنیم، فکرهای پلید دیگری به سرش خواهد زد. در این باره جالب است، کلام معصوم(ع) را بخوانیم که  فرمود:« اگر کوهی به کوهی ستم کند، آن کوه متجاوز به حسابش برسد» (کافی، ج‏۵، ص‏۳۴)، در واقع این کلام، جنبه ضرب المثل دارد با این توضیح که حتی اگر یک کوه به کوه دیگر تجاوز کرد، آن کوه به حساب کوه متجاوز باید برسد. چه تعبیر لطیف و ظریفی این ضرب المثل، پیش روی ما نهاده است تا به ما اهمیت دفاع و حمله به متجاوز را تفهیم کند.
۳-منشور سازمان اجازه تودهنی به متجاوز را می دهد
اگرچه قوانین صوری و مصوبات مجامع فرمایشی بین المللی، هیچ گاه نتوانسته اند حق مظلومان را در برابر مستکبران  استیفا کنند اما از باب دفع شر، باید به «ماده ۵۱ منشور ملل متحد» استناد کرد که این ماده، به کشور مورد تجاوز اجازه می دهد از حق خود دفاع کند و هیچ‌یک از مقررات این منشور به حق طبیعی دفاع مشروع انفرادی یا اجتماعی تا زمان اقدام شورای امنیت، تاثیری نخواهد داشت.بالطبع، رژیم صهیونی و شیطان بزرگ، خود هیچ گاه به این منشور پایبند نبوده و اساسا این منشور در دنیای امروز، به یک طنز شباهت بیشتری دارد تا یک قانون مدافع تمامیت ارضی ملت ها و کشورها.
۴-صلح برای کدام یک از تجاوزها؟
رژیم صهیونی جدا از دهه ها جنایت و ترور در خاک سرزمین ما، در یک سال گذشته به دفعات به خاک پاکمان تجاوز و دست درازی کرده است. به خودمان ظلم کرده ایم اگر فکر کنیم که با این رژیم جعلی که هیچ مشروعیتی برایش قائل نیستیم، می توان به «صلح» اندیشید. نمونه عینی این «توهم» را در آتش بس ۱۸ مارس۲۰۲۵ (۲۸ اسفند ۱۴۰۳) با غزه می توان جست وجو کرد که این رژیم فقط از آغاز آتش بس در اسفند ماه تا همین امروز، پنج هزار و ۷۵۹ فلسطینی را به خاک و خون کشیده است. چرا راه دور برویم،(اگرچه غزه در قلب ماست) این رژیم عصر روز گذشته پس از اعلام توقف جنگ، به شهر بابلسر ما حمله کرد. با این وصف است که می نویسیم و فریاد می کنیم، ایران اسلامی و فرزندان غیور آن برای دفاع از وطن شان و ناموس شان و آرمان هایشان تا پای جان می ایستند و اگرچه در این ۱۲ روز، دشمن زخم هایی بر تن مان زد اما این زخم ما را قوی تر خواهد کرد.

انتهای پیام