به گزارش ایسنا، مارکوس رشفورد همانند بسیاری از فوتبالیست‌های انگلیسی بارها هدف روزنامه‌های زرد انگلیسی قرار گرفته است. چه به خاطر نوشیدن نوشیدنی الکلی در بلفاست که به محرومیتش انجامید، چه به خاطر عکس‌گرفتن با فردی محکوم‌شده به قتل (البته ناخواسته)، یا به خاطر درگیری گاه‌به‌گاه با مربیانش. اینها نفرت‌انگیزترین جنبه‌های او هستند؛ بسیار کم‌اهمیت‌تر (و نگران‌کننده‌تر) از تعهد اجتماعی اثبات‌شده‌اش که او در آن یک فرشته واقعی و یک پرچمدار در بین فوتبالیست‌هاست.

مبارزه‌های او روی نژادپرستی، فقر و به‌ویژه گرسنگی کودکان متمرکز بوده است. او یک بار با یادآوری دوران کودکی‌اش در حومه‌ جنوب منچستر گفت: به‌خوبی می‌دانم گرسنگی چه حسی دارد. یادم می‌آید یک بار به سوپرمارکتی رفتم؛ جایی که هر چیز کمتر از یک پوند قیمت داشت و هفت ظرف ماست خریدم؛ هر ماست برای یک روز هفته.

مادرش، ملانی مینارد، مجبور بود برای سیرکردن رشفورد و چهار خواهر و برادرش چندین شغل داشته باشد.

وقتی رشفورد در منچستریونایتد ستاره شد، می‌دانست که بیکار نخواهد نشست. او یک بار برای تهیه اقلام غذایی ضروری برای بی‌خانمان‌ها در طول تعطیلات کریسمس همکاری کرد و در طول همه‌گیری کووید-۱۹ با خیریه توزیع غذا FareShare همکاری کرد تا بخشی از کمبود وعده‌های غذایی رایگان مدارس در طول تعطیلات را جبران کند.

این پروژه باعث شد که او با بوریس جانسون، نخست‌وزیر وقت انگلیس، که این کمک‌ تغذیه‌ای را در تابستان لغو کرد، درگیر شود. رشفورد در نامه‌ای به او یادآوری کرد که در کودکی از کوپن‌های غذای رایگان استفاده می‌کرد و نباید این کمک برای کودکان در زمان کرونا که مدارس تعطیل است، متوقف شود.

رشفورد، در سطح فردی، به مبارزه برای پایان‌دادن به گرسنگی کودکان ادامه می‌دهد. او همچنین به مبارزه‌اش برای افزایش حداقل دستمزد و تشویق به مطالعه در بین جوانان نیز ادامه می‌دهد.

او به لطف تعهد اجتماعی‌اش نشان MBE (عضو امپراتوری بریتانیا) و جایزه شهر منچستر را در کنار بسیاری دیگر از جوایز دریافت کرده است. مارکوس اگرچه به صورت قرضی به بارسلونا خواهد پیوست اما کاملاً محتمل است که به کارهایی که بنیاد بارسلونا در سراسر جهان انجام می‌دهد علاقه‌مند شود و کسی چه می‌داند، شاید تصمیم بگیرد که علاوه بر گلزنی برای تیم هانسی فلیک در این کارها نیز مشارکت کند.

انتهای پیام