مهمان‌داری در آستان قدس رضوی از قرن نهم هجری آغاز شده و سابقه‌ آن به دوران صفویه بازمی‌گردد. در آن دوره، مهمان‌سرای آستان قدس به نام شربت‌خانه شناخته می‌شد و موقوفاتی نظیر حمام شاه در محله چهارباغ بازار و مجاورت مسجد ۷۲ تن در فهرست موقوفات آن جای داشت.

حال و هوای میهمان‌سرای رضوی به سبب ویژگی‌های خاص و معنوی‌اش، همواره حالتی دلنشین و روح‌نواز دارد. این مکان که در جوار بارگاه نورانی امام رضا(ع) واقع شده، فضایی سرشار از ارادت، محبت و احترام به زائران را فراهم می‌کند؛ جایی که هر قدم در آن با طمأنینه همراه است و هر نگاه، رنگی از عشق دارد.

حضور در این مهمانی، آن هم از جنس سفره‌ای که میزبانش امام رئوف است، طعمی فراتر از خوراک می‌یابد. این تجربه، جان را جلا می‌دهد، دل‌ها را به هم نزدیک‌تر می‌کند و یادآور کرامت و مهربانی اهل‌بیت(ع) است. این‌گونه میهمانی‌ها نه‌فقط لحظه‌ای برای تناول غذا، بلکه فرصتی برای بازنگری در سنت‌های دینی، فرهنگی و روحی ماست.

دریافت کارت دعوت غذای حضرتی برای بسیاری از زائران، صرفاً تکه‌ای کاغذ نیست؛ نشانه‌ای است از توجه، لطف و کرم علی بن موسی‌الرضا(ع). حضور در مهمان‌سرایی که سفره‌دارش ولیّ خداست، تجربه‌ای است که وصف آن در واژه نمی‌گنجد. تنها آنان که طعم این دعوت را چشیده‌اند، می‌دانند که در آن لحظه چه شوقی در دل خانه می‌کند.

چگونه می‌توان طعم حضور در این فضای نورانی را با مزه‌ اطعمه‌ سفره‌ حضرت مقایسه کرد؟ جز آنکه این تجربه، دل را می‌رباید و دل‌هایی را که هنوز مشرف نشده‌اند، در حسرت چنین مهمانی روح‌افزا باقی می‌گذارد. چگونه می‌توان لحظه‌ای را توصیف کرد که مادری لقمه‌ای را به نیت شفای فرزندش می‌خوراند، یا فرزندی به نیت سلامتی پدر و مادر بیمارش از این طعام تناول می‌کند؟

میزبانی خادمان این حریم قدسی، بخش جدایی‌ناپذیر این تجربه معنوی است. آن‌ها با رویی گشاده، صدری گشوده و دل‌هایی آکنده از عشق به امام، از زائران استقبال می‌کنند؛ با آدابی که ریشه در مهمان‌نوازی اسلامی و کرامت علوی دارد. لبخندشان، رفتارشان، مهربانی در کلام و ادب در خدمت، نشان از دل‌بستگی‌ای عمیق و بی‌ریا دارد. برای مهمانان، این میزبانی تنها یک خوش‌آمدگویی نیست؛ خاطره‌ای است که تا همیشه در ذهن‌شان باقی می‌ماند.

پذیرایی از زائران در مهمان‌سرای رضوی، افزون بر تقویت سنت‌های مهمان‌نوازی، فضایی لبریز از آرامش روحی فراهم می‌کند؛ محیطی که به دور از هیاهوی روزمره، انسان را به تأمل در نعمات الهی و یاد اهل‌بیت(ع) دعوت می‌نماید. چیدمان زیبا، نورپردازی دل‌انگیز و طنین ذکر خدا در فضای سالن، همه‌ وهمه زائر را به جهانی دیگر می‌برد.

مهمان‌سرای آستان قدس، با پیشینه‌ای کهن و غنای معنوی‌اش، نه‌تنها مکانی برای تغذیه جسم، بلکه محملی برای پالایش روح و نشر فرهنگ اسلامی است؛ فرهنگی که احترام، بخشش، مهربانی و تواضع را در مرکز توجه قرار می‌دهد. این مکان، جلوه‌ای عینی از آموزه‌های اهل‌بیت(ع) است و به‌حق می‌توان آن را یکی از جلوه‌گاه‌های مهم فرهنگی آستان قدس دانست.

در این فضای معنوی، زائران نه‌فقط طعامی لذیذ، بلکه هم‌نشینی‌ای ارزشمند را تجربه می‌کنند. لحظاتی که افراد از سرزمین‌ها، فرهنگ‌ها و زبان‌های گوناگون گرد هم می‌آیند، سفره‌ای از محبت و صمیمیت گسترده می‌شود. این هم‌نشینی‌ها، زمینه‌ساز آشنایی‌ها، گفت‌وگوها، انتقال تجربه‌ها و شکل‌گیری پیوندهای عاطفی و معنوی است.

مهمان‌سرای رضوی سالانه پذیرای هزاران زائر از سراسر جهان است؛ دل‌باختگانی که هر یک با عشقی خاص، به دعوتی آسمانی لبیک گفته‌اند و در این مهمانی الهی حضور یافته‌اند. برای بسیاری از آن‌ها، این حضور نه یک وعده غذا، بلکه یک تقدیر است؛ حالی وصف‌ناشدنی که انگار قطعه‌ای از بهشت بر زمین نازل شده باشد.

زائران، مهمانی امام رئوف را لطفی ویژه می‌دانند و آن را تبرکی می‌شمارند که باید با احترام، نیت پاک و دلی شاکر پذیرفته شود. آنان با خاطره‌ای از جنس آرامش و امید، این مهمانی را به یاد می‌سپارند و در دل، شوقی تازه برای بازگشت می‌پرورند.

حضور در این مهمان‌سرا، تنها فرصتی برای چشیدن طعمی لذیذ نیست؛ بلکه لحظه‌ای است برای بازسازی روح، بازیابی امید، یافتن آرامش و تقویت نیروی درونی. هر لقمه از این طعام، نیتی در خود دارد برای شفا، برای حاجت، برای آرامش دل و در پس هر طعم، عطری از مهر اهل‌بیت(ع) است که جان را آرام می‌سازد. این‌جا، جایی‌ است که مرزهای جسم و جان، دنیا و معنا، در هم می‌آمیزند و زائر خود را در آغوش نوری الهی می‌یابد.

در کنار خوراک معنوی، این مهمان‌سرا محفل خاطره‌ها است. در آن، صدای خنده‌ها، نگاه‌های مهربان و گفت‌وگوهای ساده اما پرمعنا، تصویری از وحدت و همدلی ترسیم می‌کند. جایی که فرهنگ‌ها با هم گفت‌وگو می‌کنند و دل‌ها در سایه عشق به امام رضا(ع) به هم نزدیک می‌شوند. این وحدت قلبی، نشان می‌دهد که عشق به اهل‌بیت(ع) زبانی مشترک برای همه انسان‌ها است.

خادمان باوفای آستان قدس که بی‌وقفه در خدمت زائران‌اند، خود بخشی از برکت این فضا هستند. صبر، احترام، لبخند و همراهی آنان، گویی بخشی از میزبانی حضرت است که به واسطه این دل‌دادگان به زائران هدیه می‌شود. این خادمان، با شور و شوقی وصف‌ناشدنی، پیوندی عمیق میان زمین و آسمان می‌سازند.

در نهایت این مهمانی، تنها یک ضیافت نیست؛ بلکه مجلسی است سرشار از ایمان، کرامت، همدلی و نور. جایی که روح زائر جانی دوباره می‌گیرد و به امید روزی دوباره، با قلبی سرشار از آرامش، راهی دیار خویش می‌شود.

انتهای پیام