«پلی بر رودخانه خشک» نیمه مرداد در سینماهای «هنر و تجربه» کشور روی پرده می‌آید. به همین مناسبت از یک سوی اصفهان زیبا به‌سوی دیگرش می‌روم، به‌جانب رباط، به‌سمت پل چمران، گذر اتوبان ردانی‌پور، نبش خیابان شریعتی، جایی که «انجمن خانواده ناشنوایان استان اصفهان» قلبی تپنده دارد و دست‌های یاریگر و پیام‌آور خودباوری یک‌لحظه هم از پا نمی‌افتند، جایی که این گروه از معلولان ترحم نمی‌خواهند، احترام می‌خواهند. تنها کافه‌ اصفهان که اداره صفر تا صد آن با ناشنوایان است در یک جانب انجمن خودنمایی می‌کند و در سوی دیگرش هیئت عزاداری آنان به‌خاطر ماه محرم موکب کوچکی به‌پا کرده‌ است. در همین حوالی، بدون اینکه کمکی بخواهم و خواسته‌ای به زبان آورم، پسرکی ناشنوا، گویا چون غریبه‌ام، مرا همراهی و بی‌صدا به‌طرف اتاق هیئت‌مدیره هدایتم می‌کند. با زبان لبخند از هم جدا می‌شویم. اتاق هیئت‌مدیره «انجمن خانواده ناشنوایان استان اصفهان» همان جایی است که فرصت دیدار با دو تن از عوامل «پلی بر رودخانه خشک» را برایم فراهم آورده؛ مکانی که در آن یک گفت‌وگوی صمیمانه با هنرمند نوپا و کودک فیلم و یک مصاحبه با مدیرعامل انجمن درخصوص راهکارهای توسعه هنر معلولان و چالش‌هایش محقق می‌شود.

دعوت برای تماشای «پلی بر رودخانه خشک»

محمدمهدی رحیمی، بازیگر نقش اول «پلی بر رودخانه خشک» که هنرمندی ناشنوا است، با ترجمه آیگین عباسی، مدیرعامل انجمن ناشنوایان استان اصفهان، در گفت‌وگو با ایسنا این‌گونه اظهار می‌کند: ۱۱ساله و کلاس چهارم دبستان هستم. روزی، آقای اکلیلی تصمیم گرفت برای انتخاب یکی از بازیگران نقش اول «پلی بر رودخانه خشک» از ناشنوایان تست بگیرد. من هم تست بازیگری دادم و برای بازی در این فیلم انتخاب شدم. این اولین بارم است که فیلم بازی می‌کنم.

وی درباره داستان فیلم و نقش خود می‌افزاید: فیلم درباره یک خانواده است که به‌خاطر خشکی رودخانه قشنگ زاینده‌رود کلی اتفاق بد برایشان می‌افتد. من خودم پسر این خانواده هستم. مادرم بچه توی راه دارد، یعنی قرار است خداوند به من یک خواهر هدیه بدهد. پدرم هم در این فیلم اول کشاورز است، چون زاینده‌رود خشک می‌شود، شغلش را از دست می‌دهد. او در اصفهان کارگری می‌کند، اما در یک حادثه جانش گرفته می‌شود.

فیلم ترسناک و اکشن دوست دارم!

بازیگر «پلی بر رودخانه خشک» ادامه می‌دهد: من در فیلم، مادرم را دوست دارم. همیشه کنار مادرم هستم. خواهرم را هم خیلی دوست دارم و می‌خواهم همیشه کنارم بماند. آخرهای فیلم، اتفاقی برای مادرم و خواهرم می‌افتد که برایتان تعریف نمی‌کنم! از همه دعوت می‌کنم به سینما بیایند و خودشان ببینند که «پلی بر رودخانه خشک» چطوری تمام می‌شود.

رحیمی بیان می‌کند: بازی در «پلی بر رودخانه خشک» خیلی برایم جذاب بود. عاشق بازیگری هستم و می‌خواهم ادامه بدهم. کلاً عاشق فیلم هستم! همه‌جور فیلم هم تماشا می‌کنم، اما راستش بیشتر فیلم‌های ترسناک و اکشن می‌بینم! بازیگران خارجی را دوست دارم، چون نقش‌شان را خوب بازی می‌کنند.

فوتبال ایران جذاب و رقابتی نیست

وی درباره دیگر علایقش این‌گونه توضیح می‌دهد: راستش فوتبال هم خارجی‌اش را دوست دارم. خارجی‌ها خیلی قشنگ فوتبال بازی می‌کنند، مثلاً لیونل مسی را ‌ببینید چقدر تلاش می‌کند، عرق می‌ریزد، بازیکن حرفه‌ای است، خب همه هم عاشقش می‌شوند.

بازیگر «پلی بر رودخانه خشک» اضافه می‌کند: من برایم فرقی نمی‌کند که ایرانی باشد یا خارجی، اما واقعاً مسی خوب بازی می‌کند و من هم دوستش دارم. فوتبال ایران جذابیت فوتبال‌های خارجی را ندارد. بعضی وقت‌ها ناامید می‌شوم. هرچه بازی‌های ایرانی را بیش‌تر می‌بینم، فایده ندارد! خارجی‌ها فوتبال‌شان پیشرفته‌ و رقابتی‌تر است.

کنار بازیگری درسم را ادامه می‌دهم

رحیمی می‌گوید: پدر و مادرم را خیلی دوست دارم. پدر و مادرم برای بازیگری تشویقم می‌کنند و همیشه به من امید می‌دهند. آن‌ها می‌گویند تو با «پلی بر رودخانه خشک» ثابت کردی که استعدادش را داری، ولی نباید درس‌خواندن را کنار بگذاری. عموهایم همیشه به من می‌گویند محمدمهدی کلاس‌های ورزشی برو، ولی من عشق بازی در موبایل دارم!

وی به‌عنوان بازیگر نقش اول «پلی بر رودخانه خشک» هم‌زمان که امضای خود را به خوانندگان ایسنا تقدیم می‌کند، یادآور می‌شود: منظورم این نیست که به درسم توجه نمی‌کنم. من می‌خواهم ادامه‌تحصیل بدهم. فقط وقتی درس ندارم، حوصله‌ام سر می‌رود و دیگر هیچ‌کاری نیست انجام بدهم، سراغ ایکس‌باکس می‌روم! من می‌خواهم در آخر صحبت‌هایم از همه کسانی که برای بازی در فیلم «پلی بر رودخانه خشک» کمکم کردند، تشکر کنم.

هنر یعنی امید

آیگین عباسی، مدیرعامل انجمن ناشنوایان استان اصفهان و یکی دیگر از عوامل «پلی بر رودخانه خشک» که با ترجمه‌هایش دنیای محمدمهدی رحیمی و دیگر اعضای این فیلم را به یکدیگر پیوند داده است، در گفت‌وگو با ایسنا چنین اظهار می‌کند: مسیر هنر برای افراد دارای معلولیت معمولاً دشوارتر محسوب می‌شود. باید بپذیریم که این دشواری نه به‌خاطر بی‌استعدادی آنان، بلکه به‌علت موانع محیطی، کمبود امکانات و نگاه نادرست جامعه به این گروه است.

 وی می‌افزاید: با وجود این سختی‌ها که بر سر راه فعالیت هنری معلولان وجود دارد، باید گفت هنر ابزاری است برای بیان، رشد و امید و هر اثر هنری ما یک پیام روشن دارد؛ محدودیت مانع خلق نیست. برای اینکه معلولان بتوانند علایق هنری و فرهنگی خویش را در جامعه دنبال کنند، به مناسب‌سازی و دسترس‌پذیری فراگیری احتیاج داریم.

 استعداد پنهان معلولان و راه شکوفایی

مترجم زبان اشاره «پلی بر رودخانه خشک» با نظر به دیگر علل تأثیرگذار در فعالیت هنری معلولان ادامه می‌دهد: برای اینکه معلولان بتوانند استعداد هنری خود را شکوفا کنند، به آموزش فراگیر با مربیان آگاه و امکانات مناسب نیازمندیم. باید فرصت برابر برای دیده‌شدن در نمایشگاه‌ها و جشنواره‌ها فراهم شود.

عباسی در ادامه خاطرنشان می‌کند: حمایت رسانه‌ای و فرهنگی برای ایجاد خودباوری در بین معلولان باید اتفاق بیفتد. نگرش مردم در قبال معلولان باید از ترحم به‌سمت احترام تغییر یابد. فضاهای هنری برای تک‌تک افراد جامعه باید دسترس‌پذیر باشد. فقط در چنین بستری است که استعدادهای پنهان می‌توانند به سرمنزل شکوفایی برسند.

 هنرمندان معلول الهام‌بخش‌اند

وی تأکید می‌کند: به افراد معلولی که می‌خواهند در جهان هنر و فرهنگ فعالیت کنند، می‌گویم هرگز منتظر شرایط ایده‌آل نباشید، از همین حالا با امکانات محدود شروع کنید. با تمرین و پشتکار و علاقه می‌توان از هر مانعی عبور کرد. شما معلولان فقط هنرمند محسوب نمی‌شوید، بلکه الهام‌بخش نیز هستید.

 مترجم زبان اشاره «پلی بر رودخانه خشک» سپس خطاب به خانواده‌هایی که فرزند معلول دارند و علاقه‌مندند به عرصه هنر و فرهنگ قدم بگذارند، می‌گوید: خواهش می‌کنم که فرزندتان را فقط با محدودیت‌هایش نسنجید، باید استعدادها و علایق او را جدی بگیرید. همراهی، تشویق و حتی یک لبخند ساده از سوی شما می‌تواند اعتمادبه‌نفس بزرگی به فرزند معلول‌تان بدهد. هنر راهی برای دیده‌شدن است، این فرصت را از هیچ‌کس دریغ نکنید.

بذر توجه به درخت خودباوری می‌رسد

عباسی با اشاره به اینکه همه هنرمندان اصفهان و گردانندگان آموزشگاه‌های هنری در قبال افراد معلول وظیفه خودشان را دارند، بیان می‌کند: هنرمندان و مدیران آموزشگاه‌های هنری، مانند همه افراد جامعه باید نگاه ترحم‌آمیز را کنار بگذارند و بپذیرند که معلولان برای حضور در عرصه‌های مختلف توانمندند. آن‌ها باید برای آموزش به معلولان تمهیدات خاصی ازجمله استفاده از زبان اشاره برای ناشنوایان فراهم کنند.

وی سپس یادآور می‌شود: هنرگردان‌ها باید امکان حضور هنرمندان معلول را در نمایشگاه‌ها و جشنواره‌های مختلف فراهم آورند، این مسئله بر فزونی انگیزه معلولان و شناخته‌شدن‌شان اثر دارد. درنهایت، هنرمندان و صاحبان آموزشگاه‌های هنری نباید فراموش کنند که اگر بذر توجه بکارند، درخت خودباوری و خلاقیت در دل هنرجوی خاص هم شکوفا می‌شود.

مسئولان، هنر معلولان را فراموش نکنند

مترجم زبان اشاره «پلی بر رودخانه خشک» با نظر به وظیفه مسئولان استان و شهر اصفهان در برابر معلولان چنین توصیف می‌کند: برای اینکه فعالیت‌های فرهنگی و هنری معلولان توسعه پیدا کند، مسئولان باید به بهترین شکل امکان ایاب‌وذهاب را برای این گروه آسان کنند. به‌علاوه تمامی تالارهای ویژه هنر و فرهنگ، نگارخانه‌ها، کتابخانه‌ها، کلاس‌های آموزشی باید به رمپ، آسانسور، راهنماهای تصویری مجهز شوند و برای افرادی چون ناشنوایان از مترجمان زبان اشاره دعوت به‌عمل آورند.

عباسی سپس این‌گونه شرح می‌دهد: مسئولان شهری باید به پریایی انواع جشنواره‌ها، نمایشگاه‌ها، مسابقات هنری و رویدادهای فرهنگی خاص معلولان عنایت جدی کنند. ارائه کمک‌هزینه، واگذاری فضاهای آموزشی رایگان یا با قیمت کم، همچنین تأمین مربیان توانمند از دیگر مسائلی است که نباید از نگاه و کوشش مسئولان دور بماند.

معلولان نه‌فقط هنرجو، بلکه آموزگاران هنرند

وی اظهار می‌کند: باید بستری فراهم کرد که هنرمندان معلول بتوانند در امر آموزش، مشاوره، برنامه‌سازی و داوری جشنواره‌های هنری و فرهنگی هم نقش‌آفرینی کنند. از مسیر باور و اقدام مسئولان، هنر می‌تواند پلی برای دیده‌شدن، رشد و امید به زندگی افراد معلول باشد.

مترجم زبان اشاره «پلی بر رودخانه خشک» در پایان با نظر به ناشنوایان تصریح می‌کند: ناشنوایان هم رؤیا و استعداد دارند، فقط نیازمند دیده‌شدن و فرصت‌اند. بار دیگر تأکید می‌کنم که هنر همه گروه‌های دارای معلولیت ازجمله ناشنوایان الهام‌بخش جامعه است. به همه ناشنوایان عزیز می‌گویم تو می‌توانی، شاید دیر، اما بی‌گمان روزی خواهی درخشید.

هنر معلولان؛ متن یا حاشیه؟/در فاصله دو مهربانی

پس از پایان گفت‌وگوهایم و زمانی که جلوی «انجمن خانواده ناشنوایان استان اصفهان» برای رسیدن تاکسی اینترنتی انتظار می‌کشم، مهربانی لحظات ابتدایی ورودم تکرار می‌شود. این‌بار ناشنوای دیگری بدون اینکه کلمه‌ای از زبان اشاره بدانم به من می‌فهماند ماشین دارد و می‌تواند مرا تا مقصد برساند. من هم با حرکات لب و دست تلاشم را می‌کنم و می‌گویم کمی دیگر تاکسی می‌رسد. در فاصله دو مهربانی و با خاطره‌ای شیرین که از آدم‌های «انجمن خانواده ناشنوایان استان اصفهان»، پذیرایی گرم هیئت عزاداری‌شان و رفتار حرفه‌ای‌شان در کافه ناشنوایان دارم، این انجمن را پشت‌سر می‌گذارم. در مسیر بازگشت به این فکر می‌کنم که حضور محمدمهدی رحیمی، هنرمند ناشنوا، در «پلی بر رودخانه خشک» شاید فرصتی است برای نگاه دوباره به رابطه هنر و معلولان، فرصتی برای طرح این پرسش که آیا جامعه ما از مسئولان و نخبگان هنری تا عموم مردم به توانمندی‌ها، دلبستگی‌ها و خواسته‌های به‌حق معلولان در متن نظر دارند یا در حاشیه؟

از هنرمند پیشکسوت تا نوپا

به گزارش ایسنا، فیلم «پلی بر رودخانه خشک» که نگاهی انتقادی به مسائل محیط‌زیست و زندگی اجتماعی اصفهان دارد، از ۱۵ مرداد ۱۴۰۴ در سراسر سینماهای گروه «هنر و تجربه» کشور اکران می‌شود. عوامل فیلم که گروهی از هنرمندان پیشکسوت، جوان اما باسابقه و نوپای اصفهان محسوب می‌شوند، از این قرارند: کارگردان: احسان اکلیلی، تهیه‌کننده: مجید صدیقی، مجری طرح: حسن اکلیلی، فیلم‌نامه: مجید شاکرین، سرمایه‌گذار: همایون صفایی، بازیگران: رادنوش مقدم، لیلا قربانی، رامین ربیعی، مژگان کوهی، پریسا طبیبیان، غزال اهتمام، جهانگیر نکویی، عادل یوسفی، ایمان صراف، سحر مهدوی، بهاره عنبرزاده، فرشته کیانزاد و با معرفی محمدمهدی رحیمی، مدیر فیلم‌برداری: مجتبی اسپنانی، سرپرست گروه کارگردانی و مدیر برنامه‌ریزی: ایرج رضایی، مدیر صدابرداری: مهران ثابتی‌فر، طراح گریم: نفیسه علیزاده، طراح صحنه: ماجد جبل‌عاملی، طراح لباس: شادی مقدم، مدیر تولید: ایمان صراف، تدوین: امیرعباس اکلیلی، طراح و ترکیب صدا: سعید بهرامی، اصلاح رنگ و نور: دانیال باباصفری، آهنگساز: امیرمهدی طباطبایی، دستیار اول کارگردان: پرستو خواجه‌پور، منشی صحنه: نگار رضایی و زهره شماعی‌زاده، دستیار اول فیلم‌بردار: امیرمهدی خادم، عکاس: مریم فرخیان: مدیر تدارکات: سعید نادری‌فر، دستیاران کارگردان: رسول رمضانی و مهرداد جلالی، دستیار برنامه‌ریز: فرشته کیانزاد، دستیاران فیلم‌بردار: مهران شریفی، پارسا گازور، محمد هنریار و متین نجف، دستیار صدا: کیارش حجازی، دستیار گریم: فاطمه بیگی و محمد علیزاده، دستیاران صحنه و لباس: مهدی قاری و مینا منتظرالظهور، تدارکات: مصطفی سلیمانی، مترجم زبان اشاره: آیگین عباسی، پشتیبانی فنی: اطلس فیلم ایرانیان و پخش بین‌الملل: سولماز اعتماد.

 انتهای پیام