به گزارش ایسنا، به نقل از دیجیاتو، در تحقیقات متعددی به ویژگی‌های بیولوزیکی و رفتاری مختلفی اشاره شده که بین تی‌رکس‌ها و مرغ‌ها یکسان هستند.

تیرانوسوروس رکس یا به اختصار تی. رکس (T.Rex)، بی‌شک یکی از نمادین‌ترین دایناسورها در فرهنگ عامه است که شکارچی ترسناکی با دندان‌های تیز، پاهای قدرتمند و غرشی هولناک محسوب می‌شود. بااین‌حال دانشمندان به این نتیجه رسیده‌اند که مرغ خانگی ساده (Gallus domesticus) و در واقع تمام پرندگان امروزی، نزدیک‌ترین خویشاوندان زنده تی‌رکس هستند.

طبق تحقیقات منتشر شده در این رابطه، هر دو جانور، یعنی تی. رکس و مرغ، به گروهی از دایناسورها به نام «تروپودها» تعلق دارند. دسته‌ای که با استخوان‌های توخالی و اندام‌هایی با سه انگشت شناخته می‌شوند.

شواهدی از ارتباط بین مرغ و تی‌رکس

برای انجام تحقیق خود، دانشمندان فسیل‌های باستانی را بررسی کرده‌اند و متوجه شده‌اند برخی دایناسورهای تروپود، مانند ولوسی‌رپتور، ویژگی‌های بسیاری شبیه به پرندگان امروزی داشته‌اند. همچنین استخوان‌های توخالی از ویژگی‌های بارز فیزیولوژی پرندگان است.

یکی دیگر از ویژگی‌های مشترک، استخوان «چنگال آرزو» یا «چنگالک» است. زمانی تصور می‌شد این ساختار فقط مختص پرندگان است، اما تحقیقات اخیر نشان داده که در فسیل‌های تروپودها هم یافت شده است.

بااین‌حال، یکی از قوی‌ترین شواهد برای ارتباط مرغ با T. Rex از کشفیات یک دیرینه‌شناس به نام «مری شوایتزر» به‌دست آمده است. او همراه با تیم خود هنگام بررسی استخوان ران T. Rex موفق به کشف بقایایی از بافت نرم (به‌ویژه پروتئین‌های کلاژن) شدند که میلیون‌ها سال حفظ شده بود.

آنها سپس با توالی‌یابی این پروتئین‌ها، شباهت‌هایی به پروتئین‌های موجود در مرغ‌های امروزی پیدا کردند. یافته‌های آنها در نشریه Science منتشر شده است.

پرها دیگر شاخصه‌ای هستند که ارتباط بین دایناسورها و پرندگان را روشن‌تر می‌کنند. بسیاری از تروپودها، از جمله خویشاوندان نزدیک تی‌رکس بین دایناسورها و پرندگان، دارای پر بوده‌اند. البته پر در این موجودات، به جای پرواز، برای حفظ دما یا جلب توجه استفاده می‌شد.

دانشمندان می‌گویند با گذر زمان، این پرها تکامل یافتند و موارد استفاده‌ جدیدی مانند پرواز در گونه‌های کوچک‌تر را پیدا کرده‌اند. طبق مقاله‌ای که در نشریه Integrative Zoology منتشر شده، هرچند تی‌رکس پر کامل نداشته، اما احتمالاً در دوران نوزادی دارای پوششی پرمانند و کرک‌دار بوده که مرحله‌ای میانی میان دایناسورهای فلس‌دار و پرندگان دارای پر محسوب می‌شود.

علاوه‌بر شواهد کالبدی و مولکولی، مرغ‌ها طبق مقاله‌ای که در Historical Biology منتشر شده، دارای ویژگی‌های رفتاری و عصبی‌ خاصی هستند که ریشه در گذشته ماقبل تاریخ دارد.

مطالعات مربوط به حرکت پرندگان، به‌ویژه دویدن آنها، شباهت‌هایی به نحوه حرکت تروپودها را نشان می‌دهد. دانشمندان می‌گویند وقتی مرغ‌ها می‌دوند، شیوه راه‌رفتن آنها شبیه به دایناسورهای کوچک‌پیکری است که روزگاری روی زمین پرسه می‌زدند. مرغ‌ها همچنین از نظر غرایز شکارگری خود به اجدادشان شباهت‌هایی دارند.

انتهای پیام