به گزارش ایسنا، میدل ایست آی در گزارشی آورده است: هر کسی که ذره‌ای انسانیت داشته باشد از کمپین گرسنگی و مرگ جمعی در غزه خشمگین است اما انگار آلمان اولویت‌های دیگری دارد. این کشور اخیراً موافقت کرده است که یک سیستم دفاع موشکی از بزرگترین شرکت تسلیحاتی رژیم صهیونیستی، البیت، به قیمت ۲۶۰ میلیون دلار خریداری کند.

اینجا چیزی برای دیدن نیست. فقط تجارت طبق معمول با دولتی که سازمان‌های برجسته حقوق بشر خودش هم می‌گویند مرتکب نسل‌کشی می‌شود.

صنایع تسلیحاتی و نظارتی رژیم صهیونیستی به دلیل خشونت‌هایش در غزه، کرانه باختری و فراتر از آن رونق دارد. این یک نقطه قوت اصلی برای فروش است. اشغال، تجارت بزرگی است. آخرین آمار موجود، از سال ۲۰۲۴، فروش بی‌سابقه ۱۴.۸ میلیارد دلار را نشان می‌دهد.

اعداد برای سال ۲۰۲۵ احتمالاً حتی بیشتر خواهد بود، که ناشی از تقاضای جهانی عظیم برای سلاح‌ها، پهپادها، ابزارهای نظارتی و هوش مصنوعی است که رژیم صهیونیستی در غزه مستقر کرده است.

اینجا چیزی برای دیدن وجود ندارد. نسل‌کشی مانعی برای این رژیم نیست که خود را به عنوان نهاد نهایی «آزمایش‌شده در نبرد» معرفی کند. بسیاری از کشورهای دموکراتیک و خودکامه در حال گوش دادن، یادگیری و خرید هستند. شرکت‌های بزرگ فناوری تا خرخره با ارتش صهیونیستی درگیرند - مایکروسافت، آمازون و گوگل، و بسیاری دیگر.

اگرچه اغراق است که استدلال کنیم اشغال بی‌پایان و جنایات جنگی این رژیم صرفاً برای افزایش فروش دفاعی است، اما شکی نیست که پول حاصل از اقتصاد جنگی به طور قابل توجهی سود این رژیم  را تقویت می‌کند.

این نکته‌ای است که فرانچسکا آلبانیز، گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد برای کرانه باختری و غزه، در گزارش اخیر خود با عنوان «از اقتصاد اشغال تا اقتصاد نسل‌کشی» به درستی بر آن تأکید کرده است، جایی که او شرکت‌هایی را که از اقدامات صهیونیست ها سود می‌برند، نام می‌برد و رسوا می‌کند.

تیتر اخیر روزنامه اسرائیلی هاآرتص، جزئیات یک رابطه کلیدی در استراتژی جنگی اسرائیل را شرح می‌دهد: "چرا آینده نظامی اسرائیل در هند نهفته است." این گزارش توضیح می‌دهد که چه تعداد از شرکت‌های تسلیحاتی هندی و اسرائیلی اکنون شرکای تجاری تثبیت‌شده هستند و شرکت‌های اسرائیلی در هند کارخانه می‌سازند.

یک منبع ناشناس اسرائیلی به این روزنامه گفت: "صنعت نظامی اسرائیل، اگر نه یک شرکت تابعه صنعت دفاعی هند، حداقل به شریک کامل آن تبدیل شده است."

پهپادهای ساخت هند از ۷ اکتبر ۲۰۲۳ در غزه استفاده شده‌اند و دولت مودی در دهلی نو، پهپادهای اسرائیلی را در جنگ کوتاه خود با پاکستان در ماه آوریل مستقر کرد.

رابطه هند و اسرائیل با پول تقویت می‌شود، اما جنبه ایدئولوژیک نیز دارد. این یک پیوند مصلحتی - و نژادپرستی - بین بنیادگرایی هندو و برتری‌طلبی صهیونیستی است.

اروپا در سال ۲۰۲۴ بزرگترین خریدار سلاح‌های اسرائیلی بود که ۵۴ درصد از کل صادرات را به خود اختصاص داد. جنگ اوکراین در سال ۲۰۲۲ بسیاری از کشورهای اروپایی را به سمت سلاح‌ها و سیستم‌های دفاع موشکی اسرائیل سوق داد. این وابستگی تا حدودی عدم تمایل اتحادیه اروپا به قطع حتی جزئی روابط با اسرائیل را تقریباً دو سال پس از حمله به غزه توضیح می‌دهد.

صنعت تسلیحات اسرائیل، بیمه نهایی برای یک دولت برتری‌طلب یهودی است که می‌داند چه تعداد دیگری به آن وابسته هستند. این رژیم سابقه تاریکی در همکاری با برخی از بی‌رحم‌ترین رژیم‌ها از زمان جنگ جهانی دوم دارد - از جمله برخی که آشکارا یهودستیز هستند.

این رژیم در چند دهه گذشته حداقل به ۱۴۰ کشور سلاح یا تجهیزات نظارتی فروخته است.

اینکه بسیاری از کشورهای غربی از نظامی‌گری اسرائیل استقبال می‌کنند، به خودی خود بسیار بد است اما بسیاری از کشورهای عربی - از جمله بحرین، مراکش، امارات متحده عربی و عربستان سعودی - همچنان با این رژیم  تجارت می‌کنند. هیچ همبستگی واقعی یا حمایت ملموسی از جانب اعراب برای فلسطینی‌ها، وجود ندارد. در عوض، بسیاری از نخبگان عرب مشتاق "عادی‌سازی" با دولت تل‌آویو هستند.

پایان دادن به تجارت

تنها راه برای متوقف کردن قدرت عظیم تسلیحاتی اسرائیل، توقف خرید سلاح توسط ملت‌ها است.

علاوه بر این، همانطور که گروه تازه تأسیس لاهه اصرار دارد، کشورها نیز باید فروش سلاح به اسرائیل را متوقف کنند.

صنعت نظامی ذاتاً فاسد و کثیف است و بسیاری از کشورها در آن سهیم هستند.

با توجه به اینکه اسرائیل هشتمین فروشنده بزرگ سلاح در جهان است و هزینه‌های نظامی جهانی در سال ۲۰۲۴ به رکورد ۲.۷۲ تریلیون دلار رسیده است، رد نظامی‌گری و ماشین‌های کشتار خودکار کمترین کاری است که یک کشور متمدن می‌تواند انجام دهد.