اگر بخواهیم تنها یک ویژگی برجسته از جنگ ۱۲ روزه را در سپهر سیاسی و اجتماعی ایران برجسته کنیم، بی‌تردید آن «وحدت و انسجام ملی» است؛ انسجامی که در سخت‌ترین روزهای نبرد اسرائیل و آمریکا علیه ایران، به دست همه مردم رقم خورد؛ مردم به معنای واقعی کلمه، حتی آنان که با حاکمیت زاویه‌های آشکار و دامنه‌دار داشتند. این همگرایی ملی در برابر دشمن خارجی چنان اهمیت یافت که به سرعت به کلیدواژه اصلی مقامات و مسئولان کشور بدل و بارها بر آن تأکید شد. اما مرور تحولات پس از جنگ و رفتار برخی جریان‌های سیاسی، تصویر دیگری را نشان می‌دهد: جریانی که در تضاد آشکار با همین سیاست کلان حرکت می‌کند.