به گزارش ایسنا، هزاران تن از مردم غزه مجبور هستند تا بخشی از کمک‌های اندک بشردوستانه‌ای که به دست آنها می‌رسد را بفروشند یا آن را با کالاهایی که نیاز بیشتری به آن دارند، مبادله کنند. این مسئله گسترش یافته و نشان دهنده عمق بحران انسانی است که نوار غزه با آن مواجه است.

«رائد اسماعیل» از اردوگاه البریج در مرکز نوار غزه که پدر ۶ فرزند است مجبور است هر روز به مرکز کمک‌های بشردوستانه در منطقه نتزاریم با وجود خطرات بزرگ امنیتی برود. وی گفت: با وجود خطرات بزرگ هر روز به مرکز توزیع کمک‌ها می‌روم تا برای خانواده‌ام چیزی پیدا کنم. ما مازاد بر نیاز خود را برای دستیابی به پول می‌فروشیم. کمک‌هایی که به دست ما می‌رسد اگرچه ضروری است اما تمام نیازهای روزانه را برآورده نمی‌کند.

وی افزود: فروش بخشی از کمک‌ها به من اجازه می‌دهد تا چیزهای دیگری مثل آب، شارژ تلفن، پول نان و خرید هیزم لازم را فراهم کنم. این هزینه‌هایی که در ظاهر کوچک به حساب می‌آید برای ما که بدون درآمد هستیم سنگین است.

«منار دحلان» آرایشگر فلسطینی و آواره از اردوگاه جبالیا گفت: بیش از هشت سال بود که این شغل را داشتم اما با آوارگی مکرر مشتری‌هایم را از دست دادم و اکنون بدون شغل و بدون درآمد هستم.

وی به العربی الجدید گفت که به کمک‌هایی که در منطقه زیکیم به دست می‌آورد وابسته است اما نیازهای خانواده‌اش به یک نوع کالا محدود نمی‌شود برای همین مجبور است کالاها را با دیگران مبادله کند.

وی افزود: اگر به برنج دست یابم بخشی از آن را با آرد یا عدس یا چیز دیگری مبادله می‌کنم. بحران هر روز وخیم‌تر می‌شود به ویژه اینکه ما به کمک‌های اندک وابسته هستیم.

«نسیم ابوجامع» متخصص امور اقتصادی گفت: وضعیت غزه به سطح خطرناکی در سطح بازار کار رسیده است. میانگین بیکاری از ۴۳ درصد قبل از جنگ به پیش از ۸۳ درصد رسیده است. این آمار بالا همزمان با سیاست محدودسازی ورود کالاها به نوار غزه توسط رژیم اسرائیل صورت می‌گیرد و در نتیجه قیمت کالاها بسیار بالا است.

وی افزود: توانایی خرید برای مردم غزه تقریبا صفر است چرا که جنگ درآمدهای آنها و منابع مالی آنها را از بین برده است.

«محمد بربخ» متخصص امور اقتصادی نیز گفت: حدود ۹۵ از ساکنان غزه به طور کلی به کمک‌های انسانی به عنوان تنها منبع معیشت وابسته هستند. با این حال این کمک‌ها با مقادیر کافی به دلیل محدودیت‌های شدید اعمال شده توسط اسرائیل وارد غزه نمی‌شود. این کمبود شهروندان را وادار می‌کند تا به دنبال جایگزین‌های دیگری از طریق فروش بخشی از کمک‌ها یا مبادله کردن آن بیفتند. این مسئله به یک ابزار اضطراری اقتصادی تبدیل شده است. این فقط یک بحران اقتصادی عمیق نیست. ادامه وضعیت به این معناست که کمک‌ها دیگر یک راه حل کافی نیست، بلکه باید یک مداخله اقتصادی صورت گرفته و زمینه را برای تولید و کار فراهم کند وگرنه وضعیت فقر تا دهه‌های طولانی ادامه خواهد داشت.

انتهای پیام