محمدرضا نظری درباره شکل‌گیری این اثر در گفت‌وگو با ایسنا گفت: فرمی که از ابتدا برای این کار در نظر داشتم باعث شد صرفاً با گروه محدود خودم پیش بروم. با وجود دشواری سه مسئولیت همزمان نویسندگی، کارگردانی و بازیگری نقش وزیر، به کمک همکارانم و با اعتماد از یاری ایشان، توانستم اجرا را کامل کنم.

وی با اشاره به روند اقتباس افزود: نمایشنامه بر اساس اثر روبرت پنژه در طول دو سال دراماتورژی شد و حین تمرین نیز بازنویسی‌هایی صورت گرفت. من از ابتدا به نمایش‌هایی با فرم "نقش در نقش" علاقه‌مند بودم و این نمایش نیز چنین ساختاری دارد. موضوعات این اثر همچون هویت، مرگ و به‌روز بودن متن برایم جذاب بود.

وی با انتقاد از وضعیت حاضر تئاتر در تبریز گفت: ما یک گروه مستقل بدون حمایت هستیم. سالن‌ها کم و کوچک‌ هستند و امکانات کافی ندارند. تماشاگران نیز در محدوده‌ای بسته قرار گرفته‌اند و عموم مردم چندان علاقه‌مند به تئاتر نیستند. امیدوارم مسئولان شرایطی فراهم کنند تا روند نزولی تئاتر در تبریز متوقف شود و همچون سال های قبل باز هم این هنر رونق بگیرد.

بابک خانپور، بازیگرنقش شاه، درباره تجربه حضور در این نمایش به ایسنا توضیح داد: «کاراکتر شاه از سه بخش درونیات، برونیات و نمایشی که روی صحنه اجرا می‌کند تشکیل شده و تا حدودی به تفکرات شخصی من شباهت دارد.

وی با اشاره به سختی‌های کار گفت: از نداشتن پلاتو برای تمرین تا دشواری‌های گرفتن مجوز، مسیر سختی را پشت سر گذاشتیم. با این حال تمرینات جدی در حوزه بیان و بدن انجام دادیم و نتیجه برایم رضایت‌بخش است زیرا این یک تئاتر نوآور و تجربی است با حرکات جسورانه. امیدوارم مردم تبریز از کار ما استقبال کنند چون با یک اثر خاص و متفاوت روبه‌رو هستند.

علی محمدیاری، بازیگر نقش آشپز، درباره نقش خود به ایسنا گفت: «کاراکتر آشپز به من نزدیک‌تر است چون از طبقه اجتماعی مشابهی _ نسبه به شاه و وزیر _ می‌آید. آشپز برای خودش امضای فیزیکی و صوتی دارد و همین ویژگی‌ها باعث شد مسیر آزادی برای بازی فیزیکال و آوایی پیدا کنم.

وی درباره روند تمرین‌ها افزود: هفت تا هشت ماه تمرین کردیم. ابتدا سه بازیگر در پلاتو اتود می‌زدیم و بعد به شکل کارگاهی کار را ادامه دادیم. در کنار تمرین عملی، مطالعه هم داشتیم تا بتوانیم اثر را تا حد توانمان بهتر ارائه دهیم.

سپیده همراهی، مترجم و طراح لباس این اثر، در زمینه ترجمه متن گفت: «این ترجمه برای انتشار عمومی نبوده بلکه صرفاً برای اجرای نمایش آماده شده است. آثار روبرت پنژه پر از کلمات ترکیبی فرانسوی است که معادل فارسی ندارند و باید برایشان معادل تازه‌ای یافت.

وی با اشاره به حضور در روند تولید گفت: در طول تمرینات حضور داشتم تا مفهوم جملات را به شکل شفاهی به بازیگران منتقل کنم و بقیه کار متن توسط کارگردان انجام شد.

نمایش «شاه معمار» با کاراکترهای اغراق‌شده و استفاده از بدن و فرم روی صحنه می‌رود. طراحی دکور و لباس از نقاط قوت این اثر است و موضوعات اجتماعی در قالب طنزی دراماتیک ـ به دور از کمدی سخیف ـ روایت می‌شود.

دیالوگ‌ها ایرانیزه شده‌اند و نمایش در زمان مشخصی رخ نمی‌دهد، بلکه میان حال و گذشته جریان دارد. بازی با صدا، آواز، ریتم و قافیه همراه با ترکیب موسیقی و نورپردازی، بخشی از فضای دراماتیک کار را شکل می‌دهد.

این نمایش در پیوند رئالیسم و جادو، واقعیت و توهم، درون و بیرون را به چالش می‌کشد. همه شخصیت‌ها در نقش‌هایی دیگر بازی می‌کنند و هیچ‌کس خودش نیست. «شاه معمار» درونمایه‌هایی چون زندگی و مرگ، طبیعت، زمان، ابدیت، وسوسه و میل به قدرت را در قالبی گروتسک و متفاوت به تصویر می‌کشد.

انتهای پیام