به گزارش ایسنا، به نقل از خبرآنلاین، ژوزف استالین، رهبر قدرتمند و بی‌رحم اتحاد جماهیر شوروی، نه‌تنها با سیاست‌های سرکوبگرانه‌اش شناخته می‌شود، بلکه سبک زندگی شخصی‌اش نیز آمیخته با ترس، وسواس و انزوا بود. در میان جنبه‌های کمتر بررسی‌شده زندگی او، تغذیه، ترس از مسمومیت و بیماری‌های پنهان جایگاه ویژه‌ای دارند.

وسواس غذایی و ترس از مسمومیت 

استالین به‌شدت نگران مسموم شدن بود. این ترس تا حدی پیش رفت که او تنها از غذاهایی می‌خورد که توسط آشپزهای وفادار و تحت نظارت چشنده‌های مخصوص تهیه شده بودند. هیچ غذایی بدون تأیید نهایی سرو نمی‌شد، و حتی در مهمانی‌های رسمی، استالین اغلب منتظر می‌ماند تا دیگران ابتدا غذا را امتحان کنند.

بر اساس خاطرات پزشکان و اعضای حلقه نزدیک او، استالین علاقه خاصی به غذاهای گُرجی داشت، به‌ویژه خوراک‌هایی مانند لوبیو، خینکالی و خورشت‌های تند. با این حال، رژیم غذایی‌اش فاقد تعادل بود و اغلب با مصرف زیاد گوشت، نان سفید و نوشیدنی‌های الکلی همراه بود. این سبک تغذیه، در کنار بی‌تحرکی و استرس مزمن، زمینه‌ساز بیماری‌های متعددی شد.

بیماری‌های پنهان و اختلالات روانی 

مطالعات روان‌پزشکی مدرن، با بررسی رفتارهای مستند استالین، احتمال ابتلای او به اختلال شخصیت ضد اجتماعی (Antisocial Personality Disorder) و پارانویا را مطرح کرده‌اند. نشانه‌هایی مانند بی‌اعتمادی شدید، حذف فیزیکی مخالفان، شکنجه نزدیکان و ناتوانی در همدلی، از ویژگی‌های بارز این اختلالات هستند.

در سال‌های پایانی زندگی، استالین دچار تصلب شرایین مغزی شدید بود. طبق یادداشت‌های دکتر الکساندر میاسنیکوف، یکی از پزشکان حاضر در بستر مرگ استالین، این بیماری احتمالاً سال‌ها در حال پیشرفت بوده و بر توانایی شناختی، تصمیم‌گیری و خلق‌وخو تأثیر گذاشته است. این اختلال می‌تواند باعث تشدید صفات شخصیتی مانند شک‌گرایی، خشم و بی‌رحمی شود.

برخی منابع همچنین به علائم افسردگی مزمن، سوءمصرف الکل و اختلالات خواب در استالین اشاره کرده‌اند. این عوامل، در کنار انزوای سیاسی و ترس دائمی از خیانت، او را به فردی منزوی، بی‌رحم و غیرقابل پیش‌بینی تبدیل کرده بودند.

رابطه بیماری و تصمیم‌گیری سیاسی 

پزشکان و مورخان معتقدند که بیماری‌های جسمی و روانی استالین، به‌ویژه در دهه آخر عمرش، بر تصمیم‌گیری‌های کلان سیاسی تأثیر گذاشتند. از جمله پاکسازی‌های گسترده، اعدام‌های دسته‌جمعی و بی‌اعتمادی شدید به ارتش و حزب، همگی در دوره‌ای رخ دادند که علائم اختلالات شناختی و روانی در او تشدید شده بودند.

مطالعه‌ای در British Medical Journal درباره «توطئه پزشکان» در سال ۱۹۵۲ نشان می‌دهد که استالین حتی به پزشکان خود نیز بی‌اعتماد شده بود و آن‌ها را به خیانت و جاسوسی متهم کرد. این رفتار، نشانه‌ای از پارانویا شدید و زوال عقل احتمالی است.

انتهای پیام