به گزارش ایسنا، در این چشم‌انداز رویایی از آسمان به نظر می‌رسد چیزی به سمت خوشه‌ای از ستاره‌های درخشان در بالا اشاره می‌کند. گویی یک جلسه رصد ستاره‌ها در اعماق کهکشان راه شیری در حال برگزاری است.

به نقل از لایو لایسنس، خوشه ستاره‌ای «Pismis 24» یک خوشه ستاره‌ای کوچک باز در هسته سحابی «ان‌جی‌سی ۶۳۵۷»(NGC 6357) در صورت فلکی «کژدم»(Scorpius) است. این منطقه وسیع از گاز و غبار میان‌ستاره‌ای، یکی از نزدیکترین مکان‌ها به منظومه شمسی است که در آن بزرگترین ستاره‌های کهکشان ما به سرعت می‌سوزند و در جوانی می‌میرند.

آژانس فضایی اروپا در توضیح تصویر نوشت: قله‌های ناهموار نارنجی و قهوه‌ای، ستون‌های بزرگی از گاز و غبار هستند. بلندترین آنها که در مرکز تصویر دیده می‌شود، از پایه تا نوک، ۵.۴ سال نوری طول دارد و به پهنای حدود ۲۰۰ منظومه شمسی است که در کنار هم تا مدار سیاره نپتون قرار گرفته‌اند. فرسایش درون این ستون‌ها توسط بادهای قوی ستاره‌ای و تابش فرابنفش حاصل از ستاره‌های بزرگ تازه متولدشده در خوشه ستاره‌ای بالا ایجاد می‌شود. همه این رخدادها بخشی از این فرآیند است و همان طور که گاز توسط تابش ستاره‌های جوان فرسایش می‌یابد و فشرده می‌شود، ستاره‌های جدید درون ستون‌ها شکل می‌گیرند.

در تصویر جدیدی که از داده‌های «تلسکوپ فضایی گایا»(Gaia Space Telescope) به دست آمده است، رگه‌های گسترده شبیه به‌ «گل گوشواره» یا «فوشیا»(Fuchsia)، پس‌زمینه‌ آسمان را در کنار میلیون‌ها نقطه‌ سفید و درخشان تشکیل می‌دهند. این تصویر باشکوه، نگاهی اجمالی به مهدهای کیهانی پرجنب‌وجوش برای ستاره‌های تازه متولدشده است که پیش از این از دید پنهان بودند.

سحابی‌های صورتی مایل به قرمز و ستاره‌های درخشان در مناطق ستاره‌زایی کهکشان راه شیری به عنوان بخشی از نقشه سه‌بعدی ستاره‌های تا فاصله ۴۰۰۰ سال نوری از خورشید ساخته شده‌اند.

در میان ۴۴ میلیون ستاره‌ معمولی ثبت‌شده توسط گایا، ۸۷ ستاره‌ نوع O قرار دارند که ستاره‌های نوزاد کمیاب بسیار بزرگ و داغ هستند. این ستاره‌ها نور فرابنفش درخشانی را ساطع می‌کنند که انرژی زیادی از آن منتشر می‌شود؛ به طوری که این پرتوها الکترون‌ها را از هر اتم هیدروژنی که به آن برخورد می‌کنند، جدا می‌سازند و آنها را یونیزه می‌کنند. این فرآیند، ابری از گاز هیدروژن باردار را در اطراف ستاره‌های نوع O ایجاد می‌کند که به آن مناطق HII گفته می‌شود.

دانشمندان می‌توانند با جست‌وجوی بخش‌هایی از این گاز یونیزه‌شده، محل قرارگیری بسترهای ستاره‌ای را در کهکشان شناسایی کنند. همچنین، آنها می‌توانند ببینند که اثر ستاره‌های O تا چه اندازه است.

ستاره‌شناسان پیشتر هم هنگام مشاهده این مهدهای ستاره‌ای از زمین، ایده خوبی درباره شکل ظاهری آنها داشتند اما نحوه دیده شدن آنها از جهت‌های دیگر، یک نقطه کور بود. دانشمندان با استفاده از دوربین یک میلیارد پیکسلی تلسکوپ فضایی گایا که در ۱۹ دسامبر ۲۰۱۳ پرتاب شد و تا ۱۵ ژانویه ۲۰۲۴ عملیاتی ماند، یک نقشه سه‌بعدی را از این مناطق تهیه کردند.

آژانس فضایی اروپا نوشت: اکنون هر کسی می‌تواند در کهکشان راه شیری گشت بزند و نگاهی اجمالی را به این مهدهای ستاره‌ای از دیدگاه‌های گوناگون داشته باشد. این نقشه شامل «سحابی گام»(Gum Nebula)، «سحابی آمریکای شمالی»(North American Nebula) و «سحابی کالیفرنیا»(California Nebula) است. همچنین، آژانس فضایی اروپا ویدئویی را به همراه تصویر منتشر کرد که یک تور گردشگری سه‌بعدی را از مناطق تازه نقشه‌برداری‌شده نشان می‌دهد.

انتهای پیام