دستورالعمل‌های فعالیت بدنی، صرف‌نظر از حوزه‌ای که فعالیت در آن انجام می‌شود، توصیه می‌کنند که حداقل ۱۵۰ تا ۳۰۰ دقیقه فعالیت بدنی با شدت متوسط یا ۷۵ تا ۱۵۰ دقیقه فعالیت بدنی با شدت زیاد در هفته انجام شود. شواهد حاصل از بررسی‌های منظم نشان می‌دهد که سطوح بالای فعالیت بدنی شغلی با خطر بالاتر مرگ‌ومیر به هر علتی در مردان ازجمله سرطان ریه و بیماری‌های قلبی عروقی مرتبط است.
همچنین نتایج این بازنگری‌ها حاکی از این است که فعالیت بدنی شغلی سطح بالا با افزایش خطر برخی از پیامدهای سلامتی (مانند مرگ‌ومیر به هر علتی و آرتروز) و کاهش خطر چندین پیامد سلامتی دیگر (مانند سرطان روده بزرگ و پروستات، سکته مغزی و بیماری عروق کرونر قلب) نیز همراه است. با این حال، کیفیت بررسی‌های منظم شرح داده شده، به‌دلیل تعداد محدود تحقیقات گنجانده شده، خطر متغیرهای مخدوش‌کننده ناشناخته و بدون کنترل و ناهمگونی روش‌ها، اغلب پایین یا بسیار پایین ارزیابی شد.
در مشاغل طاقت‌فرسا، بسیاری از کارگران بخش زیادی از فعالیت روزانه خود را از کار دریافت می‌کنند. نتایج پژوهشی نشان داد که کارکنان خدمات غذایی، نگهداری و مراقبت‌های بهداشتی به‌طور متوسط ۲۶۶ دقیقه فعالیت سبک و ۵۵ دقیقه فعالیت متوسط داشتند. مشخص نیست که فعالیت اضافی در اوقات فراغت چگونه بر سلامت آنان تاثیر می‌گذارد.
در حالی که مزایای فعالیت بدنی در اوقات فراغت برای افراد دارای مشاغل بی‌تحرک به‌طور گسترده مورد تایید است اما در حال حاضر، شواهد محکمی برای ارائه توصیه‌هایی در مورد فعالیت بدنی اضافی در اوقات فراغت برای کارگران در مشاغلی با نیاز بدنی متوسط و یا زیاد وجود ندارد. این امر به تعیین اولویت فعالیت بدنی کارگران این مشاغل یا استراحت پس از کار کمک می‌کند.
بررسی تاثیرات فعالیت بدنی در اوقات فراغت بر سلامت در سطوح مختلف فعالیت بدنی شغلی می‌تواند بینش‌های ارزشمندی در مورد مزایای بالقوه‌ای ارائه دهد که فعالیت بدنی در اوقات فراغت ممکن است برای کارگران در زمینه‌های شغلی مختلف فراهم کند. چنین شواهدی می‌تواند راهنمای توسعه توصیه‌های هدفمند فعالیت بدنی متناسب با کارگران در این سطوح فعالیت بدنی شغلی باشد.
روش تحقیق
این تحقیق از داده‌های فردی شرکت‌کنندگان از ۲۱ مطالعه هم‌گروهی، شامل داده‌های منتشر شده و منتشر نشده، استفاده کرد. معیارهای واجد شرایط بودن شامل داده‌های فردی در مورد فعالیت بدنی اوقات فراغت و شغلی (طبقه‌بندی شده به‌عنوان بی‌تحرک، تحرک کم، متوسط و زیاد) به‌همراه داده‌های مربوط به مرگ‌ومیر به هر علت و یا بیماری‌های قلبی عروقی بود.
فعالیت بدنی
متغیرهای فعالیت بدنی شغلی و اوقات فراغت در یکی از چهار دسته در پیوستار فعالیت بدنی هماهنگ شدند که شامل بی‌تحرک (بیشتر کار نشسته)، کم‌تحرک (کاری که بیشتر شامل ایستادن یا راه رفتن است اما بدون بلند کردن یا حمل بار)، متوسط (کاری که شامل مقداری راه رفتن، گاهی اوقات حمل اشیا سبک یا بالا رفتن از پله‌ها می‌شود) و زیاد (کار طاقت‌فرسا شامل حمل یا بلند کردن مکرر بارهای سنگین) بود.
فعالیت بدنی اوقات فراغت چهار دسته شامل بی‌تحرک (بدون فعالیت بدنی منظم)، کم‌تحرک (گاهی اوقات انجام فعالیت‌های اوقات فراغت مانند پیاده‌روی آهسته یا فعالیت‌های سبک خانه‌داری)، متوسط (کاری که شامل مقداری پیاده‌روی، گاهی اوقات حمل اشیا سبک یا بالا رفتن از پله‌ها می‌شود) و زیاد (انجام منظم فعالیت‌هایی مانند دویدن یا دوچرخه‌سواری) بود.
نتایج
سطوح بالاتر فعالیت بدنی در اوقات فراغت با کاهش خطر مرگ‌ومیر ناشی از همه علل و بیماری‌های قلبی عروقی در بیشتر سطوح فعالیت بدنی شغلی، برای مردان و زنان، مرتبط بود. در میان مردانی که کار نشسته داشتند، فعالیت بدنی بالا در مقایسه با فعالیت بدنی در اوقات فراغت بدون تحرک با کاهش خطر مرگ‌ومیر ناشی از همه علل و بیماری‌های قلبی عروقی همراه بود.
در میان مردانی که سطح بالایی از فعالیت بدنی شغلی داشتند، فعالیت بدنی بالا در مقایسه با فعالیت بدنی کم در اوقات فراغت با خطر کمتر مرگ‌ومیر به هر علت و مرگ‌ومیر ناشی از بیماری قلبی عروقی همراه بود، در حالی که نسبت خطر برای سطوح پایین و متوسط فعالیت بدنی در اوقات فراغت بین ۰.۸۷ تا ۰.۹۷ متغیر ثبت شد و از نظر آماری معنی‌دار نبود. در میان زنان، به‌خصوص در سطوح بالاتر فعالیت بدنی شغلی، اکثر تاثیرات مشابه اما مبهم‌تر بودند.
توصیه‌هایی برای تمرین
تشویق و ترویج فعالیت بدنی در اوقات فراغت در میان کارگرانی که سطح بالایی از فعالیت بدنی شغلی دارند، می‌تواند به بهبود سلامت کلی و آمادگی جسمانی این کارگران کمک کند. این پیام مهم بهداشت عمومی برای کارگرانی است که مشاغل طاقت‌فرسا دارند و ممکن است فکر کنند که با فعالیت بدنی خود در محل کار، دستورالعمل‌های فعالیت بدنی را رعایت می‌کنند. یافته‌های ما نشان می‌دهد که ادغام فعالیت بدنی در اوقات فراغت، حتی در مشاغل طاقت‌فرسا، می‌تواند مزایای سلامتی قابل‌توجهی را برای این کارگران به همراه داشته باشد.
در عین حال، باید بدانیم، برای کارگرانی که مشاغل طاقت‌فرسای جسمانی دارند، گنجاندن فعالیت بدنی منظم در اوقات فراغت در برنامه روزانه خود بدون کاهش نیازهای جسمانی در محل کار می‌تواند چالش‌برانگیز باشد. عواملی مانند ساعات کاری طولانی، زمان ناکافی برای بازیابی و نیازهای جسمانی کار می‌تواند به احساس خستگی و فرسودگی منجر شود و انجام منظم فعالیت بدنی در اوقات فراغت را برای افراد چالش‌برانگیز کند.
علاوه بر این، توجه به این نکته ضروری است، کارگرانی که سطح بالایی از فعالیت بدنی شغلی دارند، اغلب به طبقات اجتماعی-اقتصادی پایین‌تری تعلق دارند که در آنان شیوع بیشتری از مشکلات مزمن سلامتی مرتبط با سبک زندگی مشاهده می‌شود، بنابراین، ارائه مشاوره با کیفیت بالا و متناسب با این گروه، به‌ویژه برای رسیدگی موثر به چالش‌های منحصربه‌فرد سلامتی آنان بسیار مهم است. این امر بر اهمیت اجرای مقررات ایمنی محل کار یا اقدامات مشابه در محل‌های کار برای تضمین شرایط کاری ایمن‌تر و ارتقا سلامت کارکنان تاکید می‌کند.
نتیجه‌گیری
سطوح بالاتر فعالیت بدنی در اوقات فراغت اغلب با کاهش خطر مرگ‌ومیر مرتبط بود، با این حال، نتایج برای کارگرانی که سطح فعالیت بدنی شغلی متوسط و بالایی داشتند، به‌ویژه زنان، دقیق‌تر نبود. یافته‌های محققان نشان می‌دهد که ممکن است انجام سطوح بالای فعالیت بدنی در اوقات فراغت برای کارگران، صرف‌نظر از سطح فعالیت بدنی شغلی خود، مفید باشد.
به‌نظر می‌رسد که انجام فعالیت بدنی در طول اوقات فراغت، مزایای سلامتی در سطوح مورد بررسی فعالیت بدنی شغلی به‌همراه دارد، هرچند این مزیت نسبی ممکن است در افرادی که فعالیت بدنی شغلی بی‌تحرک و کم‌تحرکی دارند، بیشتر باشد.
سایت ساینس گزارش کرد، تخمین‌های تاثیر برای فعالیت بدنی در اوقات فراغت در سطوح فعالیت بدنی شغلی متوسط و بالا، دقیق‌تر نبود. توجه به این یافته‌ها، به‌ویژه برای افرادی که در مشاغل طاقت‌فرسا کار می‌کنند و ممکن است کارگران از قبل دستورالعمل‌های فعالیت بدنی را در محل کار رعایت کنند، مهم است.
انتهای پیام
نظرات