به گزارش ایسنا، روزنامه نیویورک‌تایمز در سرمقاله خود به موضوع حادثه انفجار همراه با تشعشعات هسته‌ای که اخیرا در شمال روسیه اتفاق افتاد، پرداخته و از چگونگی پاسخ مقام‌های روسیه در قبال این حادثه انتقاد کرده و دیدگاه‌های نویسنده‌اش را بازتاب داده است.

این روزنامه در این سرمقاله خود نوشته است: «کرملین تقریبا بلافاصله بعد از وقوع انفجاری در سایت تست موشکی نینوکسا در روز پنج‌شنبه در شمال روسیه که برای مدت کوتاهی سطح تشعشعات رادیواکتیو را درمنطقه افزایش داد، وارد حالت بحران شد.

این وضعیت برای هر کسی که با روزهای بعد از حادثه نیروگاه هسته‌ای چرنوبیل آشنا باشد به معنی سرکوب اطلاع رسانی، تأکید بر اینکه واقعا اتفاق بدی نیفتاده و همچنین تأکید بر اینکه چنین اتفاقاتی در هر جایی معمول هستند و دولت کنترل کامل اوضاع را در دست دارد، است.

این بار اما به لطف خدا انتشار تشعشعات به نظر نمی‌رسید که ساکنان مناطق اطراف را تهدید کند و در کشورهای همسایه روسیه شامل فنلاند یا نروژ موردی از افزایش تشعشعات اتمی ثبت نشد. اما فرار چندش‌آور و نپخته مقام‌های روسیه از پاسخگویی بار دیگر ثابت کرد که کرملین خیلی بیشتر از آنکه دغدغه گفتن واقعیت به مردم یا جهان درباره اتفاقات رخ داده و میزان ریسک بالای آن را داشته باشد، دغدغه‌اش بیشتر پنهان نگه داشتن علت‌ها است.

زمانی که مقام‌های شهر سورودوینسک در نزدیکی محل حادثه خبر از افزایش سطح تشعشعات رادیواکتیو بلافاصله بعد از انفجار را دادند، موجب شدند که مردم منطقه برای تهیه قرص‌های یُد (به عنوان یک تدبیر محافظتی از غده تیروئید در برابر جذب رادیواکتیو) هجوم ببرند اما واکنش مسکو این بود که اطلاعات ارائه شده را از وبسایت شهرداری این شهر حذف کند. گزارش‌های اولیه مقام‌های روسیه به انفجار در "موتور 'راکت' با سوخت مایع" اشاره کردند و در عین حال اطمینان دادند چنین اتفاقاتی معمولا از ریسک‌های عادی در زمان انجام تحقیقات مهم محسوب شده و این دست اشتباهات سهوی در آمریکا و ژاپن نیز اتفاق افتاده‌اند. از طرف دیگر این مقام‌ها با افتخار به روس‌ها اطلاع دادند پنج دانشمند از بین رفته در این حادثه قهرمانان بزرگی هستند که مدال‌های مهم دریافت خواهند کرد و خانواده‌هایشان نیز پول فراوان به دست خواهند آورد!

صد البته مقام‌های روسیه دو روز بعد خاطرنشان کردند که این دانشمندان "مشغول به سرویس منابع قدرت ایزوتوپی برای یک 'موتور' با سوخت مایع" بوده‌اند. این توضیحات نیز با انبوهی از صحبت‌های علمی همراه شد. (اینکه این تحقیقات مربوط به "تولید منابع حرارت یا انرژی الکتریکی با استفاده از مواد رادیواکتیو، شامل مواد شکافت‌پذیر و مواد رادیوایزوتوپ" بوده است) اما هیچ اطلاعات ملموسی درباره اینکه این دانشمندان بیچاره- که طبق برخی گزارش‌ها نیروی انفجار آن‌ها را به دریای سفید پرتاب کرد- روی چه چیزی کار می‌کرده‌اند، داده نشده است.

مقام‌های اطلاعاتی آمریکا با بررسی سرنخ‌های موجود در اظهارات و بیانیه‌ها گفتند، یک پروژه‌ای که به صورت بالقوه با این انفجار مرتبط بوده تولید یک موشک کروز با سوخت هسته‌ای است که می‌تواند با طی مسافت‌های طولانی سیستم‌های دفاع موشکی آمریکا را دور بزند؛ موشکی که ناتو از آن با مدل "اسکای‌فال" و خود روسیه از آن با مدل "بوروستنیک" یاد می‌کند. ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه در سخنرانی سالانه خود خطاب به مردم روسیه در سال 2018 به وجود چنین سلاحی افتخار کرده بود.

اگر مساله مربوط به این موشک باشد بروز یک شکست در برنامه آزمایش آن یک ضربه جدی به ولادمیر پوتین همزمان با روبرو شدن دولتش با تظاهرات هفتگی ده‌ها هزار معترض در مسکو محسوب می‌شود؛ معترضانی که به کنار گذاشته شدن سیاستمداران اپوزیسیون از رقابت انتخابات شورای شهر مسکو و به صورت کلی به پایین آمدن استانداردهای زندگی در روسیه اعتراض دارند. در این موقعیت چیزی که پوتین اصلا احتیاج ندارد این است که یک حادثه هسته‌ای برای یک برنامه پرهزینه تسلیحاتی که او به صورت علنی تبلیغ‌اش را کرده، رخ دهد.

البته وجود جنونی برای تسریع جنگ سردی جدید در دوران پس از شوروی به نوبه خود یک مساله بزرگ است؛ همان طور که توهم پوتین، برجای مانده از دوران اتحاد شوروی، که قدرت نظامی صرف نظر از هزینه‌های گزاف و غیرضروری، معادل عظمت ملی است، یک مساله بزرگ دیگر است. با این حال موضوع پنهانکاری و محرمانگی در رقابت تسلیحاتی به منظور برتری پیدا کردن بر رقبا حیاتی است و مسکو همواره دغدغه این را داشته که برنامه‌های نظامی‌اش را از نگاه‌ها پنهان نگه دارد.

با این حال کرملین باید بعد از حادثه چرنوبیل، با صراحتی بی‌رحمانه فهمیده باشد که در ارتباط با یک حادثه هسته‌ای هیچ گونه حالت پنهانکاری یا محرمانگی نمی‌تواند وجود داشته باشد و اصلا مهم نیست که این حادثه کوچک یا بزرگ باشد یا اینکه منبع آن چقدر محرمانه بوده باشد. در زمان وقوع حادثه چرنوبیل چنانچه مقام‌ها هشدارهای سریع داده بودند می‌توانستند جان هزاران نفر را نجات دهند.

خوشبختانه حادثه رخ داده در دریای سفید معادل چرنوبیل نیست و به احتمال خیلی زیاد تهدید بیشتری متوجه جان مردم نمی‌کند.

با این حال تهدید واقعی علیه پوتین شکست خوردن یک آزمایش موشکی یا انتشار اطلاعات درباره برنامه‌های تسلیحات هسته‌ای روسیه که خود پوتین علنا اعلام کرده، نیست. بلکه بزرگترین خطر این است که انکارها و دروغ‌های غریزی دولت روسیه تنها باعث می‌شود که مردم روسیه و جهان حتی کمتر از قبل به هر چیزی که پوتین یا همراهانش در زمان بروز بحران بعدی گفته یا انجام دهند، باور پیدا کنند.»

انتهای پیام